Νταβρης-νικολοπουλος-ΑΝΕΛ υπεροχο τριγωνο

ΑΥΤΟ το παραμυθι ταιριαζει στο τριγωνο ΝΤΑΒΡΗ-ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟ-ΠΑΤΡΑ...θα σας εντυπωσιασει.

Θα μπορούσε να είναι ένα ακόμα ωραίο παραμυθάκι, βγαλμένο από την μυθολογία των ανατολίτικων παραδόσεων. Όμως δεν είναι. Για την ακρίβεια, είναι μια παραλλαγή των γνωστών εκδόσεων κόμικς με τα κατορθώματα του Ιζνογκούτ...

Οι παλαιότεροι ίσως το θυμηθούμε. Ο Ιζνογκούτ ήταν ένας παμπόνηρος τύπος που επεδίωκε να γίνει χαλίφης. Για την ακρίβεια χαλίφης στη θέση του χαλίφη. Και συνεχώς μηχανορραφούσε διάφορα για να πετύχει τον σκοπό του. Προσπαθούσε να βάζει τρικλοποδιές στον χαλίφη του, ρίχνοντας στάχτη στα μάτια του ότι τον προστατεύει. Ενώ στην πραγματικότητα τον πολέμαγε με κάθε τρόπο. Όμως ο παμπόνηρος Ιζνογκούτ, πάντοτε έμενε με την ελπίδα ανεκπλήρωτη. Πάντοτε αποτύγχανε και ξαναπροσπαθούσε. Συνεχώς και ασταμάτητα. Οι ιστορίες του Ιζνογκούτ ήταν ξεκαρδιστικές. Αλλά και διδακτικές. Το δίδαγμα ήταν, πως όποιος προσπαθεί να σκάβει τον λάκο του άλλου, αργά ή γρήγορα πέφτει ο ίδιος μέσα. Ο Ιζνογκούτ έπεφτε συνέχεια μέσα. Και έμεινε με αυτή την προσδοκία σε όλη του τη ζωή...
Ο Ιζνογκούτ είχε πάντα μια αναμένη κατσαρόλα στην κουζίνα του. Επειδή ήταν πολύ οξύθυμος, κάθε φορά που αποτύγχανε στα σχέδιά του, πήγαινε στην κουζίνα και ξέσπαγε στην κατσαρόλα. Την έριχνε οργισμένος στο πάτωμα και αναθεμάτιζε την μοίρα του. Όμως πάντα όταν μετά ηρεμούσε, προετοίμαζε το επόμενο σατανικό του πλάνο. Και άναβε την κατσαρόλα, δήθεν ότι κάτι μαγείρευε και ορκιζόταν ότι μόλις γινόταν χαλίφης στη θέση του μισητού χαλίφη, θα έτρωγε το άγνωστο περιεχόμενο της κατσαρόλας...
Σήμερα υπάρχουν Ιζνογκούτ. Σε άλλη μορφή. Πιο εκλεπτυσμένη. Υπάρχουν τύποι οι οποίοι ονειρεύονται να γκρεμίσουν κάποιο μισητό τους πρόσωπο. Και ενδεχομένως ανάβουν καθημερινά μια χύτρα και όχι κατσαρόλα, γιατί και η επιστήμη έχει προοδεύσει. Ανάβουν λοιπόν την χύτρα, ρίχνουν μέσα ότι υλικό θέλουν ή φαντάζονται και ορκίζονται πως μια μέρα όταν δικαιωθούν, θα πάνε στη κουζίνα και θα πιουν το περιεχόμενο της χύτρας. Πιθανότατα και η χύτρα να είναι μεταφορική. Να βρίσκεται μόνο στο μυαλό τους. Να την ανάβουν όποτε θέλουν και να ορκίζονται ότι θα τη σβήσουν, μόλις δικαιωθούν. Μόλις δηλαδή εκδικηθούν στο υποσυνείδητό τους, το πρόσωπο που θανάσιμα μισούν. Και κάθε φορά που αποτυγχάνουν, να συσκέπτονται με το παθιασμένο εγώ τους και οργισμένοι να χύνουν την χύτρα. Και μόλις ηρεμούν να την ξαναγεμίζουν με τις προσδοκίες τους. Και πάντα να ορκίζονται ότι εφόσον δικαιωθούν, θα την καταναλώσουν...
Οι σύγχρονοι Ιζνογκούτ είναι λιγότερο αστείοι από τον παραμυθένιο ήρωα. Δεν είναι για κόμικς και δεν εκπέμπουν γέλιο. Στην ψυχολογία ορίζονται, ως μανιοκαταθλιπτικοί. Οι εμμονές τους είναι κυρίαρχα στοιχεία στην ψυχοσύνθεσή τους. Ζουν και αναπνέουν με την ελπίδα ότι θα καταστρέψουν το πρόσωπο που καταδιώκει το υποσυνείδητό τους. Το πρόσωπο που θεωρούν υπαίτιο για την προσωπική τους ενδεχομένως ματαιοδοξία, που δεν τελεσφόρησε ποτέ...
Οι σύγχρονοι Ιζνογκούτ καταδιώκουν τα φαντάσματα του μυαλού τους. Όχι απαραιτήτως γιατί θα εκθρονίσουν κάποιον παίρνοντας οι ίδιοι την θέση του. Αλλά γιατί η μοίρα δεν τους έδωσε τα προνόμια που αυτός κατέχει και που κατά την κρίση τους, δεν τα εκμεταλλεύεται σωστά...
Ιζνογκούτ με αναμένη χύτρα στο υποσυνείδητο υπάρχουν σήμερα πολλοί. Αλλά εάν δεν συνηδητοποιήσουν το πρόβλημά τους, τότε θα μείνουν δέσμοι των προσωπικών τους ερυνειών. Και μια ζωή θα χύνουν οργισμένοι την χύτρα, μέχρι να την ξαναγεμίσουν, ελπίζοντας πως αύριο θα τα καταφέρουν...
"ο χειρότερος εχθρός του ανθρώπου, είναι ο ίδιος ο σκοτεινός εαυτός του..." (Φρόιντ)...
Ευδαίμων...