Δημήτρη Αβραμόπουλο τον οποίο αποδομεί.
Και συνεχίζει ο Γιάννης Πρετεντέρης στο άρθρο του στα Νέα που έχει τίτλο «Μετά τα φύκια»:
«Τη στιγμή μάλιστα που υπάρχει και υφυπουργός και σχετική Διεύθυνση για το ίδιο αντικείμενο.
Και τη στιγμή που όλοι προσπαθούν να μαζέψουν κάπως το δυσκίνητο, περίπλοκο και πολυδάπανο κράτος.
Ε, λοιπόν, νομίζω ότι η απάντηση είναι απλή: δεν μπορεί να υπάρχει τέτοιο άτομο!
Και αυτό επειδή χρειάζεται μεγάλη δόση ανοησίας για να αναρωτηθείς «τι λείπει σήμερα από την κυβέρνηση;» και να απαντήσεις «ένας Γενικός Γραμματέας Απόδημου Ελληνισμού».
Ουσιαστικά δηλαδή άλλος ένας κολλητός με τους συνήθεις παρατρεχάμενους προκειμένου να επιδίδονται σε αδιευκρίνιστες δραστηριότητες σε κάποιους απροσδιόριστους και μακρινούς προορισμούς.
Με αυτή την αφορμή, θυμήθηκα μια παλαιότερη αλλά χαριτωμένη ιστορία.
Υποθέτω ότι όλοι έχουμε παρατηρήσει τα απίθανα αγάλματα κάποιων εξωτικών «απελευθερωτών» που έχουν τοποθετηθεί για άγνωστους λόγους σε διάφορα σημεία της Αθήνας.
Ο «απελευθερωτής» της Παραγουάης, ας πούμε, ή της Ουρουγουάης ή της Βραζιλίας ή δεν ξέρω ποιας άλλης λατινοαμερικανικής χώρας κοσμεί με την παρουσία του τα παρτέρια της οδού Μιχαλακοπούλου και άλλων κεντρικών δρόμων.
Κάποια στιγμή απόρησα.
Πού βρίσκουμε άραγε να ξοδεύουμε τόσα λεφτά για αγάλματα σημαντικών ενδεχομένως, αλλά αγνώστων σε εμάς ανθρώπων όταν πολλές σημαντικές προσωπικότητες της πατρίδας μας δεν χαίρουν ανάλογης τιμής;
Πληροφορήθηκα τότε ότι οι ανδριάντες αυτοί φιλοτεχνήθηκαν συνήθως δαπάναις μιας τοπικής ελληνικής παροικίας ή των πλούσιων προυχόντων της. Μέσα από κάποια διαδικασία την οποία προσωπικά αγνοώ.
Αλλά, όπως αναφέρεται ρητά πάνω στα αγάλματα, είχαν όλα την τιμή να ανεγερθούν επί «δημαρχίας Δ. Αβραμόπουλου»...
Από τότε πέρασαν πολλά χρόνια και πολλοί δήμαρχοι.
Τα καγκελάκια τελείωσαν, τα σιντριβάνια στέρεψαν και το πάρτι με τις φαρμακευτικές δαπάνες έληξε με τον τρόπο που όλοι γνωρίζουμε και όλοι πληρώσαμε.
Καλώς Ή κακώς, η Ελλάδα σήμερα είναι μια άλλη χώρα. Με άλλες απαιτήσεις από τους πολιτικούς και την κυβέρνησή της. Με άλλες προδιαγραφές για το κράτος και τη λειτουργία του.
Μια χώρα που δεν χρειάζεται πια φύκια κι ακόμη λιγότερο μεταξωτές κορδέλες.
Κατόπιν αυτού δεν μπορώ να πω αν έχουν περισσέψει πλατείες χωρίς «απελευθερωτές» ή «απελευθερωτές» χωρίς πλατείες, αλλά το βέβαιο είναι ότι η σημερινή Ελλάδα βρίσκεται σε εντελώς διαφορετική κατάσταση από εκείνη στην οποία βρισκόταν «επί δημαρχίας Δ. Αβραμόπουλου».
Ως εκ τούτου ίσως πρέπει να ζήσει και με κανέναν κολλητό λιγότερο. Και με λίγη προσπάθεια μάλλον θα το κατανοήσουν όλοι.