Στα κεντρικά γραφεία της PSP Investments στην Οτάβα του Καναδά, όλα κυλούσαν ήρεμα μέχρι την ημέρα που ελήφθη η απόφαση να αγοράσουν τη ...
συμμετοχή της Hochtief στον Διεθνή Αερολιμένα της Αθήνας. Τα νούμερα, επιβεβαιώνουν την επιλογή των Καναδών διαχειριστών. Το Ελληνικό παράδοξο όμως οδηγεί ακόμη και αυτά τα κοράκια των αγορών, να σηκώσουν τα χέρια ψηλά.
Το αεροδρόμιο της Αθήνας το 2015, ήταν το δεύτερο ταχύτερα αναπτυσσόμενο της Ευρώπης, με ρυθμό ανάπτυξης 19%, τετραπλάσιο του μέσου όρου. Είναι φυσικό η επιτυχία να ανοίγει την όρεξη των Καναδών που ελέγχουν το 40% των μετοχών για να επεκτείνουν τη σύμβαση ή ακόμη και να αγοράσουν επιπλέον ποσοστά. Λεφτά υπάρχουν άλλωστε καθώς η συγκεκριμένη εταιρεία διαχειρίζεται κεφάλαια των συνταξιοδοτικών ταμείων του καναδικού Δημόσιου, των ενόπλων δυνάμεων, της έφιππης αστυνομίας και άλλων.
Πήραν τα μπογαλάκια τους και απευθύνθηκαν στο ΤΑΙΠΕΔ που ελέγχει το 30% του μετοχικού κεφαλαίου καθώς και το δικαίωμα για την επέκταση της σύμβασης. Άλλωστε η συγκεκριμένη εξέλιξη αποτελεί μνημονιακή υποχρέωση, όπως περιγράφεται στο καλύτερο μνημόνιο όλων των εποχών. Τα μιλήσανε τα συμφωνήσανε και απέμενε η τυπική διαδικασία για να παραταθεί η τρέχουσα σύμβαση παραχώρησης για άλλα 20 χρόνια. Πίσω στην Οτάβα δόθηκαν τα σχετικά συχαρίκια και θεώρησαν το θέμα λήξαν.
Οι ημέρες περνούσαν και οι Καναδοί νόμισαν στην αρχή ότι οι καθυστερήσεις οφείλονται στην διαβόητη ελληνική γραφειοκρατία. Σκαλίζοντας το θέμα αντιλήφθηκαν ότι ένας άλλος μέτοχος, αντιδρά και έχει τον τρόπο να μπλοκάρει τις εξελίξεις, παρ’ ότι ελέγχει μόλις το 25%.
Οι δικηγόροι έσκιζαν τα πτυχία τους. Πως είναι δυνατόν ένας μέτοχος μειοψηφίας να μπλοκάρει τις αποφάσεις της πλειοψηφίας. Πολύ περισσότερο όταν μεταξύ των μετόχων πλειοψηφίας συμπεριλαμβάνεται και το ελληνικό δημόσιο. Κάπου εκεί ακούστηκε μια φωνή να ψελλίζει: “μα το ελληνικό δημόσιο αντιδρά”.
Μια παγερή σιωπή έπεσε στην αίθουσα. Κάποιοι θεώρησαν ότι δεν είναι ώρα γι’ αστεία. Κάποιοι άλλοι ζήτησαν εξηγήσεις και τις έλαβαν. Το ελληνικό δημόσιο, έχει μεν παραχωρήσει στο ΤΑΙΠΕΔ ποσοστό 30% και το δικαίωμα επέκτασης της σύμβασης αλλά συνεχίζει να ελέγχει μέσω του Υπουργείου Μεταφορών ένα επιπλέον 25%. Αυτό το δεύτερο δημόσιο δηλαδή αντιδρά στην απόφαση του άλλου δημοσίου. Το υπόλοιπο 5% ελέγχει η οικογένεια Κοπελούζου που προς το παρόν δεν έχει πάρει θέση, τουλάχιστον όχι δημόσια….
Προφανώς και υπάρχουν σχετικοί νόμοι για το πώς ασκείται η διακυβέρνηση σε τόσο μεγάλες επιχειρήσεις. Ένας εξ’ αυτών επιτρέπει στο ελληνικό δημόσιο νούμερο 2 να τοποθετεί τον πρόεδρο του Διοικητικού Συμβουλίου. Ο κος Τάκης Ρουμελιώτης, παλαιό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, οικογενειακός φίλος του Ανδρέα και στην πιο πρόσφατη ιστορία απεσταλμένος της χώρας στο ΔΝΤ, έχει τοποθετηθεί στην θέση.
Αυτός με τη σειρά του, παρά το γεγονός ότι έχει ήδη λάβει μια επιστολή από το ταμείο αποκρατικοποιήσεων, δεν φέρνει το θέμα προς συζήτηση στο ΔΣ και κάπου εκεί μπλοκάρει η όλη διαδικασία. Λέγεται ότι αναμένει άνωθεν εντολή από την Κυβέρνηση.
Οι Καναδοί άκουγαν με δέος. Το στενό μυαλό τους δεν μπορούσε να χωρέσει την υπέρτατη έννοια της μάχης του Ελληνικού Δημοσίου με τον εαυτό του. Οι σύμβουλοι στους οποίους απευθύνθηκαν επίσης δεν ήταν σε θέση να αντιληφθούν το μεγαλείο μιας τέτοιας πράξης.
Εδώ που φτάσαμε, δεν έχει πια σημασία ποιό δημόσιο έχει δίκιο και ποιό όχι. Δεν μιλάμε πλέον για ένα πεζό θέμα επιχειρηματικής σημασίας. Το ελληνικό κράτος εν έτει 2016 δείχνει το δρόμο προς μια νέα μορφή κρατισμού που θα είναι τόσο ολοκληρωτική, ώστε για να μην πλήττουμε, θα υπάρχει ανταγωνισμός με το ίδιο το κράτος. Για όλα τα θέματα, οι Υπουργοί θα “τα βγάζουν” για να διαλέξουν την ομάδα τους. Έτσι θα δημιουργούνται πάντα δύο ομάδες που θα αντιμάχονται μεταξύ τους.
Είθε να κερδίσει ο καλύτερος….
http://news247.gr/