Του Γ. Λακόπουλου
Με τους 153 μπετόν, ότι και αν φέρνει στη Βουλή για ψήφιση, ο Αλέξης Τσίπρας αποδεικνύεται για τους εταίρους και τους δανειστές αξιόπιστος ως άνθρωπος που κάνει τη δουλειά που δεν θα μπορούσαν να κάνουν
Ότι και αν λένε οι αντίπαλοί του για τον σημερινό Πρωθυπουργό στην πραγματικότητα του γεννούν και τα κοκόρια. Πήρε δυο εκλογές με εντελώς αντίθετα προγράμματα. Εφαρμόζει πλήρως το Μνημόνιο. Ελέγχει την πλειοψηφία του στο Κοινοβούλιο- έχοντας ίσως και κάποιες εφεδρείες σε περίπτωση ρήξης με τον Καμμένο. Το κυριότερο, δεν έχει αντιπολίτευση. Ο τρόπος με τον οποίο τον αντιμετωπίζουν οι αντίπαλοί του είναι μάλλον θείο δώρο. Ιδίως ο βασικός του αντίπαλος.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ξεκίνησε απορρίπτοντας το ενδεχόμενο των εκλογών. Μετά άρχισε να τις ζητάει επιμόνως και τώρα πρέπει να βρει τρόπο να αλλάξει αίτημα για να διασώσει το κύρος του. Η ΝΔ από τη μια προβάλει το διαχωρισμό λαϊκιστές- μεταρρυθμιστές και από την άλλη δεν ψηφίζει όσες μεταρρυθμίσεις περιλαμβάνονται στις νομοθετικές πρωτοβουλίες της κυβέρνησης.
Οι υπόλοιποι είναι φτερά στο άνεμο. Ο Σταυρός κάνει αντιπολίτευση που να του επιτρέπει να προσκολληθεί στη ΝΔ στις επόμενες εκλογές. Η Φώφη αναλώνεται σε διαβουλεύσεις με τον παλαιοσημιτισμό και τον νεοπαπανδρεϊσμό και αντί να πάρει πρωτοβουλία ένταξης του Τσίπρα στους Ευρωσοσιαλιστές κάθεται με το ντουφέκι για να την αποτρέψει.
Δεδομένου ότι η ευρωπαϊκή στήριξη προς την κυβέρνηση βγάζει μάτι, προκύπτει ότι όλοι μέσα και έξω από το χώρο δουλεύουν για τον Τσίπρα. Ακόμη και οι κουφιοκεφαλάκηδες που νόμιζαν ότι όπου νάναι πέφτει. Καθόλου δεν πέφτει και φυσικά δεν σκοπεύει να ρισκάρει πρόωρες εκλογές, εφόσον δεν το έκανε ως τώρα. -για να αφήσει τον διάδοχό του να βολοδέρνει στη Βουλή με την αξιολόγηση και το βαρύ φορτίο της.
Για όλα αυτά όμως υπάρχει ένα ερώτημα; Τί περιμένει ο ίδιος ο Πρωθυπουργός; Ασκεί πολιτική που δεν στρέφει απλώς εναντίον του όλες τις κοινωνικές ομάδες, αλλά εξοργίζει και τους ψηφοφόρους του. Εκτός από τους βουλευτές του, που απλώς ψηφίζουν δακρυσμένοι μέτρα με τα οποία διαφωνούν και νομοσχέδια που δεν έχουν διαβάσει. «Για να μη γίνει το χατίρι της Δεξιάς και του …. Σόιμπλε». Εδώ κόβεις φλέβες. Πού νομίζει ότι θα τον βγάλει η λαϊκή δυσαρέσκεια που προεξοφλεί την εκλογική συντριβή του;
Δεν είναι ο πολιτικός που το κάνει «για την Ελλάδα, ρε γαμώ το». Που παίρνει τα αναγκαία μέτρα και ας σημαίνουν το πολιτικό τέλος του. Που θα χάσει τις εκλογές, αλλά θα μείνει στην ιστορία σαν πολιτικός που έκανε ό,τι δεν μπόρεσαν, ή δεν τόλμησαν οι άλλοι. Άλλωστε θα συνιστούσε ιστορική ανορθογραφία να θυσιάζεται η Αριστερά για την πολιτική που ταιριάζει περισσότερο στη Δεξιά. Πού το πάει λοιπόν;
Η ανάγνωση της στρατηγικής του είναι απλή. Εν αντιθέσει προς τις υπερφίαλες εκτιμήσεις των αντίπαλων του που υπερκαταναλώνουν τον αντι-Τσιπρισμό που παράγουν οι ίδιοι και οι επικοινωνιολόγοι τους, ο Πρωθυπουργός δεν δείχνει να αισθάνεται μελλοθάνατος και τελειωμένος πολιτικά. Το σχέδιο του είναι αναγνώσιμο για όσους θέλουν να διαβάσουν προσεκτικά τις κινήσεις του.
Εντός του 2016 θα πάει ως το τέρμα την υπερψήφιση μέτρων ακόμη και πέρα από το Μνημόνιο. Θα ψηφίσει τα πάντα – σχεδόν έχει τελειώσει- εξασφαλίζοντας την υποστήριξη του εξωτερικού παράγοντα .
Επίσης, προτού εκπνεύσει το έτος, θα οργανώσει συνέδριο για να επιβάλει την κομματική κυριαρχία του, ενώ με τον ανασχηματισμό, που θα προηγηθεί, θα επιχειρήσει να διευρύνει την πολιτική βάση του.
Από εκεί και πέρα απλώς θα περιμένει το 2017. Με άλλα λόγια κερδίζει χρόνο- οι εκλογές αργούν άλλωστε- και μόνο κάποιοι ανόητοι θεωρούν ότι θα υποχρεωθεί να τις επισπεύσει αν δεν τον συμφέρουν.
Ο επόμενος χρόνος θα είναι σχετικά ήπιος από πλευράς υποχρεώσεων του κράτους. Αν ο Τσίπρας καταφέρει να εμφανίσει θετικό πρόσημο ανάπτυξης, σχετικό περιορισμό της ανεργίας και σχετική συζήτηση για το χρέος, θα υπερφαλαγγίσει τους αντίπαλους του. Οι οποίοι δείχνουν ότι ακόμη δεν κατάλαβαν γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αποδεικνύεται η παρένθεση που νόμιζαν, ή πιστεύουν ότι θα τον εκδιώξουν με έφοδο στα ανάκτορα.
Εξοπλισμένοι με σπαθιά που τους προμηθεύουν οικονομικοί και μιντιακοί παράγοντες που τους στηρίζουν, η απίστευτη πολιτική βλακεία που διακινείται στα κόμματά τους και οι ενθουσιώδεις έπαινοι από ορισμένα ορισμένα παλικάρια της φακής και της διαπλοκής.
Με άλλα λόγια, ενώ οι αντίπαλοί του δεν έχουν σχέδιο και συνεπώς, αυτή τη στιγμή τουλάχιστον, δεν μπορούν να προκύψουν ως σοβαρή εναλλακτική λύση, ο Τσίπρας έχει μελετήσει τις κινήσεις του. Στο δικό του σχέδιο μάλιστα υπάρχει και η πρόβλεψη καταστροφής οποιασδήποτε εναλλακτικής λύσης, όπως μαρτυρούν πολλές κινήσεις του στα μέτωπα -και το παρασκήνιο- της ενημέρωσης, της διοίκησης και του .. χρήματος.
Συνεπώς, ο Τσίπρας δεν καταρρέει ως το καλοκαίρι, όπως προπαγάνδιζαν οι αντίπαλοί του. Αντίθετα έχει δρόμο μπροστά του γιατί έχει επιλογές. Και αν θα τελειώσει αυτό θα συμβεί στην κάλπη, την οποία δεν έχει λόγο να στήσει πριν τη συνταγματική προθεσμία. Ως τότε θα έχει παίξει όλα τα χαρτιά του. Ενδεχομένως και όσα έχουν οσμή περιορισμένη αντίληψης της θεσμικής λειτουργίας της χώρας.
Αυτή η προοπτική δεν είναι καθόλου ευχάριστη για τη χώρα, την οικονομία, την κοινωνία και ίσως τους θεσμούς. Αν μια κυβέρνηση με προφανές έλλειμμα διαχείρισης -και ένα κόμμα με νησίδες ιδεοληψίας- μένει στο άλογο καβάλα, μπορεί να φανταστεί κανείς πόσα ελλείμματα έχει η αντιπολίτευση. Ή τί μας περιμένει, έτσι κι αλλιώς, μετά τις επόμενες εκλογές.
anoixtoparathyro