Φως φανάρι. Αρκεί να κάνουμε μια βόλτα στη γειτονιά μας και θα δούμε γιατί σάρωσε ο Γιωργάκης το 2009...
Μια εικόνα, χίλιες λέξεις. Στο παρόν υπάρχουν δύο εικόνες και οι λέξεις που χωράνε μέσα τους είναι κάνα διχίλιαρο.
Σε ευρώ μεταφράζονται σε 340 δισεκατομμύρια. Από τη μια έχουμε την προσωποποίηση της αμεριμνησίας, της ευτυχίας, του δόγματος «το μόνο που θέλω είναι να περνάω καλά».
Το όνομα δε αυτού, Γιώργος Παπανδρέου. Σιγά που θα κάτσει να σκάσει. Πήγε κι είδε την παράσταση «Mamma Mia!» και φωτογραφήθηκε με τη Βανδή. Αν δεν ήταν πολιτικός (που δεν είναι, για να είμαστε ειλικρινείς), θα μπορούσε να διευθύνει ταξιδιωτικό περιοδικό ή οδηγό πόλης με τα καλύτερα θεάματα και φαγάδικα σε Αθήνα, Νέα Υόρκη, Κόστα Ρίκα, Κηφισιά και Τόκιο.
Από την άλλη, υπάρχει και η περίοδος Καραμανλή. Τη ζήσαμε κι ακόμα απορούμε πώς επιβιώσαμε δίχως την τρόικα. Ποιον κορόιδευε ο Καραμανλής; Πώς μπορούσε να κυκλοφορεί στον δρόμο δίνοντας αυξήσεις 0,5 ευρώ την ημέρα; Η δεξιά κυβέρνηση του ζόφου, η μαύρη, κατάμαυρη παράταξη που «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει», έδινε ψίχουλα (μισό γιαουρτάκι που έλεγαν και οι επιφανείς, παντός καιρού δημοσιογράφοι). Επειδή ήντουνε Δεξιά (και θα έπρεπε να ντρέπεται μόνο για αυτό) θα όφειλε να δίνει τουλάχιστον ένα δυάρι διαμέρισμα, μια κάρτα απεριορίστων διαδρομών και μια δωροεπιταγή 500 ευρώ, καθ' εκάστην στους συνταξιούχους.
Ευτυχώς που βγήκε πρωθυπουργός ο Γιώργης ο Παπανδρέου, ο κορυφαίος παγκόσμιος στοχαστής, που πονάει τον λαό και μας έβαλε στο Μνημόνιο. Εκεί τελείωσαν οι κοροϊδίες.
Σου λέει ο άλλος «κύριε, δεν θέλω δεξιά χαρτζιλίκια. Γουστάρω σοσιαλισμό, κοινωνική δικαιοσύνη και Βόλφγκανγκ Σόιμπλε και Γερούν Ντάισελμπλουμ». Οπερ και εγένετο. Τα φίξαρε καταπληκτικά ο Γιώργαρος. Και οι αυξήσεις-κοροϊδία κόπηκαν και μειώσεις έγιναν και γενικώς σοβάρεψε το πράγμα. Ας είναι καλά και ο Τύπος, που έβαλε τα πράγματα στη θέση του. Καλή ώρα, όπως αυτό το πρωτοσέλιδο της 15ης Μαρτίου 2006 που έγραφε: «Ούτε φιλοδώρημα δεν είναι οι αυξήσεις πρόκληση, μισό ευρώ την ημέρα, που αποφάσισε φέτος να δώσει η κυβέρνηση».
Από την άλλη, υπάρχει και η περίοδος Καραμανλή. Τη ζήσαμε κι ακόμα απορούμε πώς επιβιώσαμε δίχως την τρόικα. Ποιον κορόιδευε ο Καραμανλής; Πώς μπορούσε να κυκλοφορεί στον δρόμο δίνοντας αυξήσεις 0,5 ευρώ την ημέρα; Η δεξιά κυβέρνηση του ζόφου, η μαύρη, κατάμαυρη παράταξη που «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει», έδινε ψίχουλα (μισό γιαουρτάκι που έλεγαν και οι επιφανείς, παντός καιρού δημοσιογράφοι). Επειδή ήντουνε Δεξιά (και θα έπρεπε να ντρέπεται μόνο για αυτό) θα όφειλε να δίνει τουλάχιστον ένα δυάρι διαμέρισμα, μια κάρτα απεριορίστων διαδρομών και μια δωροεπιταγή 500 ευρώ, καθ' εκάστην στους συνταξιούχους.
Ευτυχώς που βγήκε πρωθυπουργός ο Γιώργης ο Παπανδρέου, ο κορυφαίος παγκόσμιος στοχαστής, που πονάει τον λαό και μας έβαλε στο Μνημόνιο. Εκεί τελείωσαν οι κοροϊδίες.
Σου λέει ο άλλος «κύριε, δεν θέλω δεξιά χαρτζιλίκια. Γουστάρω σοσιαλισμό, κοινωνική δικαιοσύνη και Βόλφγκανγκ Σόιμπλε και Γερούν Ντάισελμπλουμ». Οπερ και εγένετο. Τα φίξαρε καταπληκτικά ο Γιώργαρος. Και οι αυξήσεις-κοροϊδία κόπηκαν και μειώσεις έγιναν και γενικώς σοβάρεψε το πράγμα. Ας είναι καλά και ο Τύπος, που έβαλε τα πράγματα στη θέση του. Καλή ώρα, όπως αυτό το πρωτοσέλιδο της 15ης Μαρτίου 2006 που έγραφε: «Ούτε φιλοδώρημα δεν είναι οι αυξήσεις πρόκληση, μισό ευρώ την ημέρα, που αποφάσισε φέτος να δώσει η κυβέρνηση».
Παναγιώτης Λιάκος
http://www.dimokratianews.gr/