Υπάρχει πραγματικά πολύ μεγάλο ποσοστό συμπολιτών μας που είναι απογοητευμένο και οργισμένο με την κυβέρνηση, που πιστεύει πως είναι βλαπτική για τον τόπο και ότι αποτελεί εμπόδιο για να βγει η χώρα από το
τέλμα. Υπάρχουν πάρα πολλοί που αγανακτούν με τα ψέματα που έχουν ακουστεί από τον πρωθυπουργό και τα στελέχη της κυβέρνησης, τόσο προεκλογικά, όσο και κατά τη διάρκεια διακυβέρνησης του τόπου, που αισθάνονται προδομένοι και μετανιωμένοι για το γεγονός ότι την ψήφισαν στις εκλογές του 2015. Κι αυτό είναι ένα γεγονός που δεν αποτυπώνεται μόνο στις δημοσκοπήσεις, αλλά το αντιλαμβάνεται ο καθένας στον κοινωνικό του περίγυρο, στις συναναστροφές του, στις κουβέντες που κάνει.Όπως βέβαια είναι αντιληπτό πως όλοι όσοι αισθάνονται τα παραπάνω, δεν τα αισθάνονται δυστυχώς για πρώτη φορά , κυρίως τα χρόνια της κρίσης..
Από την άλλη μεριά, όλος αυτός ο κόσμος δείχνει πως δεν έχει αποφασίσει να μετουσιώσει αυτά τα συναισθήματα κι αυτή του την άποψη σε τσιρίδες και κραυγές, ούτε σε «ουστ» και «παραιτηθείτε», ούτε σε κούφιες κορώνες κατά των ενδυματολογικών επιλογών του πρωθυπουργού, για το αν φοράει γραβάτα ή όχι ή και για το αν έχει τα χέρια του στις τσέπες ή όχι, όταν συναντά κάποιον ξένο ηγέτη. Ούτε βέβαια για το σε ποιο σχολείο πάνε τα παιδιά του ή πού δουλεύει η γυναίκα του. Θεωρούν ότι το διακύβευμά τους, που δεν είναι άλλο από το να αλλάξει η ζωή τους και η ζωή των παιδιών τους προς το καλύτερο, υπερβαίνει αυτήν την καρικατούρα κριτικής και σχολιασμού.
Όλος αυτός ο κόσμος λοιπόν, βλέπει κάποιους τύπους να έχουν αυτοχρηστεί ιεραπόστολοι της απαλλαγής του τόπου από το κακό που τον βρήκε. Τους βλέπει να μιλούν με στόμφο αδιαμφισβήτητης αυθεντίας και απορεί με την υποκρισία τους, να καθαγιάζουν το αστικό υβρεολόγιο, έστω κι αν συμπεριλαμβάνει τις ίδιες ακριβώς λέξεις και εκφράσεις με της άλλης πλευράς. Και στο τέλος της μέρας οργίζεται και πάλι, καθώς συνειδητοποιεί πως όλοι αυτοί οι τύποι, πέρα από όλα τα παραπάνω, φτάνουν στο σημείο να αυτοαναγορεύονται ξεδιάντροπα σε ηγεσίες ανύπαρκτων κινημάτων και κατ’ επάγγελμα σωτήρες. Και φυσικά όλος αυτός ο κόσμος μειδιά, όταν επιβεβαιώνει αυτό που εξ αρχής ανέμενε να συμβεί: να βλέπει όλους αυτούς τους κύριους, μόλις δουν άδεια την πλατεία, να αρχίζουν να κουνάνε το δάχτυλο στην κοινωνία, να ξορκίζουν την απάθειά της απέναντι στο κακό και να λοιδορούν όποιον ή όποια είχε μια διαφορετική προσέγγιση από τη δική τους, την πεφωτισμένη. Και μειδιά ακόμη πιο έντονα, όταν τους βλέπει να μην πτοούνται και να συνεχίζουν να αναζητούν το επόμενο πιασάρικο τρυκ, για να εξακολουθούν να δικαιολογούν την ύπαρξή τους στη δημόσια σφαίρα και να προσθέτουν κύτταρα ανανέωσης στις ατομικές τους καριέρες, παραπλανώντας ακόμη και ανθρώπους που με άδολα κίνητρα θα ήθελαν να συμμετάσχουν σε μια γνήσια πράξη αντίδρασης και διαμαρτυρίας.
Το σίγουρο και το πιο θλιβερό από όλα τα παραπάνω πάντως, είναι το γεγονός πώς όλοι αυτοί οι «μάγκες», τελικά πετυχαίνουν, σε πολύ μεγάλο βαθμό μάλιστα, να δίνουν ανάσες και παράταση ζωής, σε αυτό που υποτίθεται πολεμούν και θέλουν να εξαφανίσουν.
Αν κάποιος το ανέλυε σατανικά, θα έλεγε πως είναι και βαλτοί…
Ας πάψουν λοιπόν επιτέλους να μοιράζουν καθρεφτάκια στους ιθαγενείς κι ας βάλουν στο φινάλε κάνα καθρέφτη στο σπίτι τους…