Ένα από τα κύρια προεκλογικά επιχειρήματα του κύριου Μητσοτάκη, εκτός από αυτό των Πρεσπών, του προσφυγικού, της προστασίας των συνόρων και άλλα, ήταν αυτό της «αριστείας».
Ο κύριος Μητσοτάκης παρουσιαζόταν ως η ενσάρκωση της αριστείας και ο μέγας υπερασπιστής της. Δυστυχώς και αυτό το επιχείρημα αποδείχτηκε πομφόλυγα. Οι ενέργειες του πρωθυπουργού αναφορικά με την επιλογή προσώπου για την θέση του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας, θα μείνουν στην ιστορία ως ο ορισμός της προσβολής ως προς την αριστεία.
Δεν αναφερόμαστε φυσικά στην φαιδρή διαχείριση τύπου «θα πάω στο βουνό για σκι και θα αποφασίσω».
Ούτε στο προσβλητικό για το πολίτευμα και την δημοκρατία παρασκήνιο που αποκάλυψε έγκαιρα ο έγκριτος δικαστικός συντάκτης κύριος Παναγιώτης Τσιμπούκης.
Ομιλούμε αποκλειστικά για τα κριτήρια της επιλογής.
Όταν λοιπόν αντικαθιστάς έναν κορυφαίο ακαδημαϊκό παγκόσμιας ακτινοβολίας και αδιαμφισβήτητης εθνικής προσφοράς με έναν απόφοιτο της νομικής και συνδικαλιστή του ΠΑ.ΣΟ.Κ, είσαι ο τελευταίος που δικαιούσαι να ομιλείς για «αριστεία».
ΟΛΥΜΠΙΑ