- Από τον Νικ. Σταυρουλάκι – κυριακάτικη «δημοκρατία»
Η μητέρα του, Ελενα Σέριακ είναι Ρωσίδα. Ζει στην Ανάπα
, ένα πανέμορφο θέρετρο στην περιφέρεια Κράι Κρασνοντάρ, στη βόρεια ακτή της Μαύρης Θάλασσας, κοντά στην Αζοφική. Εννοείται ότι η περιοχή κατοικήθηκε στην αρχαιότητα και από Ελληνες. Η πόλη ονομαζόταν Γόργιππος (Γοργός Ιππος). Η απόσταση δεν έχει χωρίσει το ζευγάρι.
Ο Αλέξανδρος Τσιλίκας είναι σήμερα 21 ετών. Γεννήθηκε στη Λαμία (21/11/2003) και φυσικά έλαβε ελληνική ιθαγένεια. Εχει ελληνικό διαβατήριο και ταυτότητα. Από την ηλικία των 8 ετών μετοίκησε στην Ανάπα και έμενε με τη μητέρα του έως την ηλικία των 20 ετών, οπότε έπρεπε να στρατευθεί. Και στις δύο χώρες, Ελλάδα και Ρωσία, η στράτευση είναι υποχρεωτική. Επρεπε, λοιπόν, να αποφασίσει σε ποια χώρα θα εκπληρώσει τη στρατιωτική του υποχρέωση. Αποφάσισε να καταταγεί στον ρωσικό στρατό και λίγο αργότερα ξέσπασε ο πόλεμος. Και εδώ αρχίζει να κάνει ξανά την εμφάνισή του το «ελεεινό» ελληνικό κράτος, που ίδρυσαν οι «ελεύθεροι» Ελληνες το 1830!
Τον Δεκέμβριο του 2022 κλήθηκε να κάνει τη στρατιωτική του θητεία για έναν χρόνο. Στη συνέχεια υπέγραψε συμβόλαιο με το ρωσικό υπουργείο Αμυνας για δύο χρόνια και έμεινε στον στρατό. Αφού υπηρέτησε τέσσερις μήνες, μετατέθηκε στην Ουκρανία. Η συμφωνία που έκανε με το ρωσικό υπουργείο Αμυνας ήταν ότι θα συμμετείχε στην εκπαίδευση νεοσύλλεκτων σε πεδίο ασκήσεων στο Κρασνοντάρ, κοντά στην Ανάπα, αλλά τελικά εστάλη στο μέτωπο, στην Ουκρανία.
Στις 22/8/2024 πιάστηκε αιχμάλωτος από τις ουκρανικές δυνάμεις. Τον αιχμαλώτισε ένα… drone (!), που στη συνέχεια τον οδήγησε στον ουκρανικό τομέα. Σήμερα βρίσκεται σε στρατόπεδο αιχμαλώτων στην Ουκρανία. Εκτοτε για έξι μήνες δεν έχει επικοινωνήσει με τους γονείς του στη Λαμία και την Ανάπα και παραμένει αιχμάλωτος. Οι γονείς του ενημερώθηκαν για την αιχμαλωσία του τέσσερις ημέρες αργότερα (28/8/24). Η υπόθεσή του αποτελεί αντικείμενο ατερμόνων συζητήσεων μεταξύ των ουκρανικών και των ελληνικών Αρχών, χωρίς μέχρι στιγμής να υπάρχει κανένα αποτέλεσμα ως προς την απελευθέρωσή του. Γιατί; Διότι στην Ελλάδα, που τρώει τα παιδιά της, επικρατεί η άποψη: «Πήγε με τους Ρώσους, καλά να πάθει»!
Οπως είναι φυσικό, ο πατέρας του επιχειρεί όλο αυτό το διάστημα να τον απελευθερώσει. Το τι έχει αντιμετωπίσει στο ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών δεν λέγεται. Επειτα από συνεχόμενες εκκλήσεις και οχλήσεις προς τις ελληνικές Αρχές και επικοινωνία με την ελληνική πρεσβεία στο Κίεβο και την Κεντρική Υπηρεσία του υπουργείου Εξωτερικών στην Αθήνα, κατάφερε επιτέλους να κινητοποιήσει τον μηχανισμό της πρεσβείας και τον περασμένο Νοέμβριο κάποιος υπάλληλος της πρεσβείας τον επισκέφθηκε στο στρατόπεδο για να του πάει μερικά είδη πρώτης ανάγκης, κάλτσες, πετσέτες και ζεστά ρούχα για το κρύο. Τα είδη αγοράστηκαν από την πρεσβεία στο Κίεβο, που έστειλε εν συνεχεία τον λογαριασμό στον πατέρα του Αλέξανδρου, ο οποίος τον πλήρωσε. Ούτε αυτό δεν καταδέχτηκε η μητέρα πατρίδα να προσφέρει σε τέκνο της. Ετσι κατασκευάζονται οι «γενίτσαροι». Μόνο που τώρα δεν απάγονται βιαίως. Η ίδια η Ελλάδα τούς κατασκευάζει.
Προκλητική απάντηση του υπουργείου στον πατέρα του: «Μη μας ενοχλείτε»
ΛΕΖΑΝΤΑ: Ο πατέρας του Αλέξανδρου, Κωνσταντίνος Τσιλίκας
Σε επόμενες οχλήσεις του πατέρα του Αλέξανδρου προς την ελληνική πρεσβεία στο Κίεβο για κάποια νέα επίσκεψη στο στρατόπεδο, ώστε ο Αλέξανδρος να προμηθευτεί κάποια χρειώδη της καθημερινότητας, η απάντηση ήταν: «Δεν έχουμε αυτήν τη δυνατότητα». Εξάλλου, στις εκκλήσεις προς τις ελληνικές Αρχές προκειμένου να καταβληθεί προσπάθεια απελευθέρωσής του (με δεδομένη τη θερμή υποστήριξη του πρωθυπουργού Κυρ. Μητσοτάκη προς το ανδρείκελο της Δύσης στο Κίεβο που παριστάνει τον Ουκρανό πρόεδρο, Β. Ζελένσκι) η απάντηση ήταν: «Μη μας ενοχλείτε»!
Ο ίδιος ο Αλέξανδρος αναφέρει στη μία και μοναδική φορά που του επέτρεψαν να συνομιλήσει με δημοσιογράφο στην Ελλάδα (Κ. Ονισένκο, 24/12/24) ότι οι συνθήκες κράτησής του είναι καλές και τηρούνται όσα προβλέπονται από τη Συνθήκη της Γενεύης. Εργάζεται -ενώ είναι κρατούμενος- στον φούρνο του στρατοπέδου. Ψήνει ψωμί. Δεν παραπονιέται. Με τον μισθό που παίρνει μπορεί να αγοράζει τσιγάρα κι άλλα πράγματα από το υπάρχον κατάστημα.
«Είναι δυνατόν η Ελλάδα, που έχει στηρίξει τόσο έντονα ακόμα ΚΑΙ έως σήμερα την Ουκρανία, ακόμα και με στρατιωτικά μέσα, να μην ενδιαφέρεται για έναν Ελληνα υπήκοο; Κάθε ημέρα είμαι πάνω από το τηλέφωνο περιμένοντας νέα από το στρατόπεδο. Το ίδιο και η μητέρα του. Στο κάτω κάτω, είναι θέμα ανθρωπιστικό» αναφέρει στην «κυριακάτικη δημοκρατία» ο Κωνσταντίνος Τσιλίκας.
Την περασμένη εβδομάδα ο ανεξάρτητος βουλευτής Φθιώτιδας Ιωάννης Σαρακιώτης απευθύνθηκε -μέσω κοινοβουλευτικής παρέμβασής του- προς το υπουργείο Εξωτερικών σχετικά με την περίπτωση του Αλέξανδρου Τσιλίκα. Ζήτησε ενημέρωση της εθνικής αντιπροσωπίας και των Ελλήνων για τις διπλωματικές πρωτοβουλίες τις οποίες έχει αναλάβει το υπουργείο Εξωτερικών και οι υπηρεσίες του επί έξι μήνες για την απελευθέρωση του Αλέξανδρου Τσιλίκα.
Σε δήλωσή του επισημαίνει: «Εναντι μιας χώρας, όπως η Ουκρανία, στο πλευρό της οποίας η Ελλάδα στάθηκε από την πρώτη στιγμή της παράνομης ρωσικής εισβολής, το υπουργείο Εξωτερικών επιδεικνύει μηδαμινή ικανότητα και βούληση να προστατεύσει τα συμφέροντα και την ασφάλεια των Ελλήνων πολιτών. Εναντι του Κιέβου, με το οποίο θα ανέμενε κανείς ότι η κυβέρνηση θα έπρεπε να διατηρεί το ύψιστο επίπεδο συνεννόησης και επικοινωνίας έπειτα από τρία χρόνια διαρκούς και αταλάντευτης οικονομικής και στρατιωτικής στήριξης. Η άμεση απελευθέρωση του Αλέξανδρου από το ουκρανικό στρατόπεδο αιχμαλώτων αποτελεί ζήτημα κύρους και αξιοπιστίας της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής».
Δυστυχώς, αυτή είναι η Ελλάδα. Η Ελλάδα των Ελλήνων. Η Ελλάδα των Τεμπών αλλά και του Αλέξανδρου Τσιλίκα. Η ίδια χώρα και στις δύο περιπτώσεις.