Του Άγη Βερούτη
Η φύση της πολιτικής στις δημοκρατίες ορίζει ότι ένας πολιτικός Ηγέτης είναι εφήμερος και παροδικός, ενώ το στίγμα που αφήνει, η δάδα του οράματός του, γίνεται σκυτάλη για τον επόμενο. Ο Ρέιγκαν κυβέρνησε για οχτώ χρόνια ενώ η Θάτσερ για 10 και μισό χρονιά. Η Μέρκελ ίσως κυβέρνησε λίγο παραπάνω, αλλά δεν τη λες και Θάτσερ.
Ενώ λοιπόν οι πολιτικοί, εκ φύσεως της δημοκρατιας, δεν έχουν μεγάλη διάρκεια, οι βασικοί υποστηρικτές τους αντίθετα έχουν. Και όταν λέμε βασικοί υποστηρικτές, δεν εννοούμε τον απλό ψηφοφόρο που προχθές ψήφισε Σαμαρά, την επόμενη ψήφισε Τσίπρα, μετά Μητσοτάκη και σήμερα γλυκοκοιτάζει τη Ζωή. Ούτε εκείνον που πάει με την επιταγή στο κόμμα προεκλογικά.
Βασικοί υποστηρικτές μιας πολιτικής κουλτούρας είναι εκείνο που οι Γερμανοί μας κατονόμαζαν ως "ελίτ", όταν έλεγαν μετά τη χρεοκοπία του ‘10 ότι η δική μας είναι ελλειμματική και δεν κοιτάει πρωτίστως το καλό του τόπου, αλλά στενά το καλό της δικής τους τσέπης.
Όταν ο Σόιμπλε κατηγορούσε την Ελλάδα ότι έχει έλλειμμα φωτισμένης ελίτ, δεν εννοούσε φυσικά διανοούμενους ή συγγραφείς.
Εννοούσε εκείνες τις ελάχιστες οικονομικές δυναστείες που διαθέτει κάθε χώρα, που βλέπουν πολύ πιο μακριά από την ετήσια κερδοφορία των πιθανότατα ολιγοπωλιακών βιομηχανιών που δεσπόζει καθεμιά τους, καταλαβαίνοντας ότι αν πηγαίνει καλά ο τόπος θα πηγαίνουν καλά και οι δυναστείες τους στο βάθος του χρόνου.
Εκείνο που είπε, λοιπόν, τότε ο Σόιμπλε ως ΥΠΟΙΚ της Γερμανίας, και οι πέριξ εκείνου, ήταν ότι ελληνική οικονομική ελίτ οδήγησε τη χώρα στη χρεοκοπία αφήνοντας ανενόχλητους τους πολιτικούς να χαράζουν πορεία για τη χώρα με ορίζοντα επόμενης εκλογικής αναμέτρησης. Αυτό, αντί να καλλιεργήσουν και να υποθάλψουν με την πατρωνία και την οικονομική τους στήριξη, με ιδρύματα και think tanks και με εκδηλώσεις, εκείνες τις ιδέες, τα σχέδια και τα πλάνα για τη χώρα που να οδηγούν σε μακροπρόθεσμη ευημερία για ολόκληρη την κοινωνία μέσα στην οποία οι ελίτ λειτουργούν.
Αντίθετα, οι εκπρόσωποι διαγκωνίζονταν για το ποιος έχει καλύτερο ιδιωτικό τζετ, μεγαλύτερο κότερο, μεγαλύτερες κρατικές δουλειές και περισσότερη κεφαλαιοποίηση στις εταιρείες τους.
Κανείς δεν περιμένει ότι οι εκπρόσωποι των ελίτ θα πάρουν φυσικά στα χέρια τους τη διακυβέρνηση της χώρας και θα ασχοληθούν με τη βαρετή καθημερινότητα της πολιτικής. Αλίμονο.
Θα περίμενε όμως να χρηματοδοτήσουν την ανάπτυξη και διάδοση εναλλακτικών στρατηγικών ευημερίας για τη χώρα. Να αναδείξουν μέσα από τους τεράστιους πόρους τους, εκείνους τους ικανούς πολιτικούς ηγέτες που για λίγα χρόνια θα κρατήσουν στο χέρι τους τη σκυτάλη, μέχρι να την παραδώσουν στον επόμενο.
Το παξιμάδι πρέπει να το βρέχεις στο γάλα πριν το φας. Αλλιώς ξερό δεν κατεβαίνει…
Ή μήπως όχι;
Μάλλον τέτοιους εμείς δεν έχουμε…
https://www.capital.gr/