Και σήμερα είναι πολύ κοντά στο να έχει τέσσερις υπουργούς..
που θα έχουν παραπεμφθεί από τη Βουλή: τους Χρήστο Τριαντόπουλο και Κώστα Αχ. Καραμανλή και πολύ πιθανώς τους Μάκη Βορίδη και Λευτέρη Αυγενάκη.Μικρή σημασία έχει αν και πάλι επιλέξει ως μέθοδο μια παραπομπή που θα ισοδυναμεί με απαλλαγή: το βασικό είναι ότι ήδη έχουμε ένα σημαντικό αριθμό υπουργών που παραπέμπονται.
Έπειτα είναι το είδος των σκανδάλων που αποκαλύπτονται. Το γεγονός ότι η χώρα καλείται να πληρώσει το πρόστιμο ρεκόρ των 415 εκατομμυρίων ευρώ για το σκάνδαλο των παράνομων επιδοτήσεων δεν είναι κάτι που μπορεί κανείς να παραβλέψει. Γιατί στη διαφθορά μετράει και το μέγεθος, η κλίμακα της ζημίας.
Μάλιστα, αυτό αξίζει να το συνδυάσουμε με τα στοιχεία της τελευταίας ετήσιας έκθεσης της Ευρωπαϊκής Εισαγγελίας που αποτελούν ακτινογραφία της διαφθοράς στην Ευρώπη. Σύμφωνα με την έκθεση η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία έχει συνολικά 84 έρευνες σε εξέλιξη σχετικά με την Ελλάδα, με εκτιμώμενες συνολικές ζημιές 1,71 δισεκατομμύρια ευρώ. Από αυτές οι 46 ξεκίνησαν το 2024 και αφορούν εκτιμώμενες συνολικές ζημιές ύψους 1,3 δισεκατομμυρίων ευρώ. Το 60% αυτών αφορούν απάτες που δεν σχετίζονται με προμήθειες, πράγμα που σημαίνει ότι σε μεγάλο βαθμό αφορούν γεωργικές επιδοτήσεις – 25 έρευνες συνολικά.
Η χώρα μας δεν είναι η πρωταθλήτρια στη διαφθορά σε απόλυτους αριθμούς. Η Ιταλία ή ακόμη και η Γερμανία έχουν σε βάρος τους έρευνες για μεγαλύτερες εκτιμώμενες συνολικές ζημιές. Όμως, εάν δούμε την αναλογία των πληθυσμών καταλαβαίνουμε ότι η χώρα μας κάνει… πρωταθλητισμό. Ιδίως στις αγροτικές επιδοτήσεις όπου, όπως είπαμε, μας επιβλήθηκε πρόστιμο ρεκόρ.
Έπειτα είναι και οι ίδιες οι αποκαλύψεις γύρω από το σκάνδαλο. Είναι φανερό ότι η δικογραφία έχει πλούσιο υλικό. Και δεν είναι μόνο οι… απολαυστικοί διάλογοι που κάνουν σαφές ότι είχε στηθεί μια μεγάλη μηχανή ώστε να δοθούν παράνομα μεγάλες επιδοτήσεις, με πλήρη επίγνωση της παρανομίας και προσπάθεια ανταπόκρισης σε μια ζήτηση που έπαιρνε τη μορφή «δώσε και μένα μπάρμπα». Ούτε μόνο ο εμφανώς ψηφοθηρικός χαρακτήρας τέτοιων επιλογών. Ούτε βέβαια το γεγονός ότι όλα αυτά τα οργάνωνε ένας κατά βάση κομματικός μηχανισμός της Νέας Δημοκρατίας, με ενεργή συμμετοχή τοπικών κομματαρχών και άρα δεν μπορούμε, σε καμία περίπτωση, να μιλάμε απλώς για κάποιους «επιτήδειους».
Είναι και το γεγονός ότι όλα αυτά όχι μόνο φαίνεται ότι τα γνώριζε η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Γεωργίας, αλλά και συνειδητά έκανε επιλογές που διόγκωναν το πρόβλημα. Είτε με αποφάσεις που επέτρεπαν να πάρουν επιδότηση ακόμη και αυτοί που δεν την δικαιούνταν, είτε με την αρνητική αντιμετώπιση στελεχών του ΟΠΕΚΕΠΕ που έβλεπαν το πρόβλημα. Δηλαδή, εδώ από τα στοιχεία της δικογραφίας μαθαίνουμε ουσιαστικά ότι εάν πήγαινες να πεις στην πολιτική ηγεσία «εδώ έχουμε ένα σοβαρό πρόβλημα», το πιο πιθανό ήταν να σου δείξουν την πόρτα, παρά να πάρουν μέτρα για να σταματήσουν οι παρανομίες.
Γι’ αυτό και λέω ότι είναι πολύ δύσκολο για την κυβέρνηση να αποφύγει να συναινέσει στην παραπομπή, γιατί διαφορετικά θα παίρνει θέση υπέρ των παρανομούντων.
Μόνο που αυτή τη φορά μιλάμε για πολιτικά στελέχη με μεγάλο ειδικό βάρος. Υπουργούς που ανέλαβαν κρίσιμα υπουργεία. Έναν υπουργό, τον Μάκη Βορίδη, που τώρα έχει το νευραλγικό υπουργείο Μετανάστευσης και Ασύλου, και πιο πριν ήταν και τυπικά στο μηχανισμό του Μεγάρου Μαξίμου, ως υπουργός Επικρατείας. Και εάν αυτοί οι υπουργοί γνώριζαν, γιατί να μην γνώριζε και ο πρωθυπουργός;
Την ίδια στιγμή στο εσωτερικό της Νέας Δημοκρατίας τα αντανακλαστικά γύρω από την όλη εξέλιξη είναι τουλάχιστον διαλυτικά. Οι θιγόμενοι υπουργοί, πρώτος και καλύτερος ο Μάκης Βορίδης, σπεύδουν όχι μόνο να πουν ότι δεν έκαναν τίποτα, αλλά και απειλούν θεούς και δαίμονες. Την ίδια στιγμή η σφοδρή και ανοιχτή σύγκρουση Γεωργιάδη και Δένδια, προϊδεάζει για δύσκολη περίοδο, όπου η εσωκομματική κατάσταση θα είναι «πόλεμος όλων εναντίον όλων» και όπου ο καθένας θα προσπαθεί να απαξιώσει τον άλλο, σε μια διαδικασία που θα είναι ως ομαδικά να κόβουν τα κλαδιά πάνω στα οποία κάθονται, αδιαφορώντας για το ότι το αποτέλεσμα στο τέλος είναι να πέσουν όλοι μαζί.
Ούτε βέβαια μπορεί να αποτελέσει αντίβαρο σε αυτή την κατάσταση η προσπάθεια του πρωθυπουργού να αποδείξει ότι έχει την ειδική εύνοια του Προέδρου Τραμπ, σε μια περίοδο όπου ο τελευταίος ούτως ή άλλως δεν υπολογίζει πολύ την Ευρώπη.
Όλα αυτά κάθε άλλο παρά σε μια πανίσχυρη κυβέρνηση παραπέμπουν. Σε τελική ανάλυση οι δημοσκοπήσεις δείχνουν το τέλος της μικρής ανάκαμψης και την επιστροφή στις μεγάλες απώλειες. Αντιθέτως, παραπέμπουν σε μια κυβέρνηση, που πολύ δύσκολα θα ξεπεράσει το «ψυχολογικό όριο» του 30%, όποτε και εάν γίνουν οι εκλογές, με σοβαρά προβλήματα, μεγάλη φθορά και εκείνη τη φαγωμάρα που κατεξοχήν συνοδεύει μια κυβέρνηση σε κρίση.
Ναι, ισχύει όντως ότι προς το παρόν δεν έχει αντίπαλο. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα υπάρξει κάποια στιγμή.