Γράφει ο Κώστας Κετσετζόγλου.
Τον Μάρτιο του 2009, έναν από τους τελευταίους μήνες που δεν είχα καθημερινή δουλειά είχα πάει ταξίδι στο Παρίσι. Περιελάμβανε και Κυριακή το ταξίδι αφού ομολογώ ότι η ΑΕΚ με τον μεταμφιεσμένο πρώην πρίγκιπα στον πάγκο ακόμη και στην δεύτερη πιο κουλ θητεία του μου δημιουργούσε τάσεις φυγής.
Όμως όταν έφτασε η Κυριακή ήθελα να δω τον αγώνα. Παίζαμε με τον Λεβαδειακό ή τον Εργοτέλη, δεν είμαι σίγουρος. Δεν είχα… λινκ, δεν το έδειχνε το κανάλι… τσίνκουε. Μια - δυο ώρες πριν αρχίσει ο αγώνας άνοιξα την ατζέντα του κινητού και έγραψα Original Παρίσι. Εμφανίστηκε μια επαφή που είχα ξεχάσει και πήρα τηλέφωνο κάποιον που δεν είχα γράψει το όνομα του. Ήταν ο Γιώργος. Σε μία ώρα ήμουν σπίτι του μαζί με την γυναίκα μου. Μου έδωσε τον κωδικό που άνοιγε την κάτω πόρτα, ανέβηκα στο διαμέρισμα και είδαμε το ματς. Αν θυμάμαι καλά νικήσαμε 3-1. Αγκαλιαστήκαμε και έφυγα. Δεν τον ξαναείδα. Δεν με ξαναείδε. Ήμασταν αδέρφια όμως. Και θα είμαστε πάντα. Εσύ το έκανες αυτό Δημήτρη. Για αυτό όταν μιλάμε μεταξύ μας λέμε πάντα την ORIGINAL οικογένεια και τον άγνωστο που ίσως δεν ξαναδούμε ποτέ αδερφό. Γιατί σε όλη την Ελλάδα αλλά και στο πιο απίθανο μέρος του κόσμου έχουμε έστω έναν αδερφό. Κι ας άσπρισαν τα μαλλιά, κι ας χάσαμε αδέρφια, κι ας μεγαλώσαμε, ακόμη και τώρα που χάσαμε εσένα. Την αρχή. Γιατί τέλος δεν υπάρχει. Χάρη σε ΣΕΝΑ…
Έχω ξαναγράψει πως ένα πράγμα που με ενοχλεί όταν πεθαίνει κάποιος είναι το ότι πάρα πολλοί όταν τον αποχαιρετούν γράφουν ουσιαστικά για τον εαυτό τους και όχι για τον νεκρό. Πόσο τον ήξεραν, πόσο τους αγαπούσε, πόσο τους εμπιστευόταν και πόσο σημαντικοί ήταν για αυτόν. Κάποιες φορές που ξέρω πρόσωπα και καταστάσεις είμαι βέβαιος πως αν ο νεκρός έπαιρνε πέντε λεπτά άδεια από τον Άγιο Πέτρο θα τα χρησιμοποιούσε για να πάρει κάποιους στο… κυνήγι. Έκανα μια εξαίρεση όταν πέθανε ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα. Γιατί μόνο γράφοντας για τον εαυτό σου μπορούσες να δείξεις πραγματικά τι ήταν ο Μαραντόνα για τους πιστούς του. Τι επιρροή είχε στη ζωή ενός 16χρονου στην Ελλάδα, όπως και σε εκατομμύρια όλων των ηλικιών σε όλο τον πλανήτη. Ο Δημήτρης είναι ο δεύτερος. Δεν έγινε θρησκεία όπως ο Ντιέγκο, δεν επηρέασε τόσα εκατομμύρια όμως ήταν και θα είναι πάντα ο ΑΡΧΗΓΟΣ μας, ο ηγέτης μας, ο φίλος μας, ο μπαμπάς μας, ο δάσκαλος μας, ο Στρατηγός - στρατιώτης μας, ο ΑΔΕΡΦΟΣ μας. Και δεν είμαστε και λίγοι ε; Είμαστε αμέτρητοι. Κι όπως μας έβλεπε κάθε βράδυ όλους στον ύπνο του έτσι θα μας βλέπει κι από εκεί ψηλά.
Αυτό που δημιούργησε ο Δημήτρης ήταν ένα θαύμα. Ξεκίνησε με 2+2 άτομα. Τέσσερις που έφυγαν από την θύρα 21 και έκαναν την Γνήσια θύρα 21. Κάτω από μια σκάλα και μετά μέσα στο σπίτι. Ένα σπίτι που έγινε κοινόβιο. Δωματιάκι, πριν αλλά και μετά το Δωματιάκι. Σε μια εποχή που η ΑΕΚ κατέρρεε αγωνιστικά με τον Ζητά απέναντι στον πλούτο της Ελλάδας, τον Βαρδινογιάννη και τους εφοπλιστές του Πειραιά ο Αρχηγός, ο Θωμάς και κάθε Σάββατο ο Φαίδωνας κράτησαν όρθιες γενιές στα πέτρινα χρόνια. Σε μια εποχή που οπαδικά οι Ολυμπιακοί ήταν στο 9, οι παναθηναϊκοί στο 7, στη Θεσσαλονίκη υπήρχε το εργοστάσιο παραγωγής οπαδών του Μάκη του Μανάβη και στην ΑΕΚ ήμασταν στο 2. Όχι σε κόσμο. Σε οργανωμένο κόσμο. Σε νεολαία που έλεγε κι ο αρχηγός.
Αυτοί οι 2+2, που στην πορεία έμειναν οι δυο αλλά στο μεταξύ είχαν γίνει χιλιάδες ξεκίνησαν ένα σύνδεσμο που δεν ήταν σύνδεσμος, δεν είχε μέλη αλλά αδέρφια, δεν είχε γραφεία αλλά club και όποιος ηταν στη Φιλαδέλφεια το 81 με τον Ολυμπιακό και μετά στο ΟΑΚΑ παραμονές πρωτοχρονιάς του 85 όχι μέσα αλλά έξω από το γήπεδο καταλαβαίνει πως με μπροστάρη τον… Γκάντι των οπαδών, με μυαλό, αντάρτικο και πολύ… εκκλησιασμό δεν μπήκαμε απλά στον χάρτη άλλα φύγαμε μπροστά. Με μπροστάρη τον Αντί-Χούλιγκαν. Δεν γίναμε ποτέ οι πιο πολλοί αλλά ήμασταν πάντα εκεί. Όπου έπαιζε. Σε όποιο σπορ. Ακόμη και στο κλειστό της Λεόντειου που η ΑΕΚ δεν ήξερε ούτε η ίδια ότι έπαιζε βόλεϊ στο τοπικό της Αθήνας και για την ίδια ομάδα και στην Ορεστιάδα λίγο κάτω από την πινέζα. Κι από την πινέζα μέχρι μισή ώρα απόσταση από την Γαύδο κυμάτιζαν σημαίες της ORIGINAL γιατί αρκούσαν 20 λεπτά μαζί σου για να αρχίσουν όλοι να ψάχνουν γραφείο, σπίτι ή. Καλύβα για να στεγαστεί το club… Κι αυτό το πούλμαν για το φεγγάρι δεν το βάλαμε αφού η ΑΕΚ μας δεν έπαιξε τελικά εκεί Αρχηγέ αλλά όλα τα άλλα πήγαν.
Όταν μπήκα πρώτη φορά ήμουν 14. Παναχαϊκή - ΑΕΚ 1-1 στην Πάτρα. Με 121 δραχμές αλλά και με 21 έμπαινες. Από το πεδίο του Άρεως στον παράδεισο που κάθε φορά άλλαζε τοποθεσία. Εσύ με έβαλες μέσα χωρίς να με ξέρεις. Αλλά ήμασταν αδέρφια. Και επειδή ήρθαν πολλοί που δεν περίμενες εκείνη τη μέρα γύρισες από την Πάτρα με ωτοστόπ κι εμείς οι πρωτάρηδες με το πουλμανάκι. Και δεν ξέρω πως πήγες. Γιατί ήσουν αρχηγός χωρίς να σε έχουν ψηφίσει ποτέ επειδή πρώτα και πάνω από όλα ήσουν πάντα στρατιώτης. Της ΑΕΚ αλλά και του ίδιου σου του δημιουργήματος.
Πάω από το ένα στο άλλο αλλά είναι δύσκολο να γράψεις όλη σου την ζωή σε ένα κείμενο και με τέτοια αφορμή. Όλοι σε αποχαιρετούν Δημήτρη. Όχι μόνο τα παιδιά σου που πάντα θα είναι παιδιά σου. Όλοι. Κι αυτοί που ποτέ δεν πανηγυρίσατε τα ίδια γκολ, τα ίδια καλάθια και τους ίδιους πόντους. Πολλοί από αυτούς βάδισαν στα χνάρια σου κι ας ήταν με άλλη ομάδα. Γιατί ήσουν πρωτοπόρος στα ωραία πράγματα…
Εφημερίδα, εκπομπή στο ραδιόφωνο, εκπομπή στην τηλεόραση, κεντρικά γραφεία 300 μέτρα από το γήπεδο του Παναθηναϊκού, πρώτοι στην Τούμπα, πρώτοι στο Αλεξάνδρειο, πρώτοι παντού και πάντα. Όταν έπαιζε η ΑΕΚ μας αλλά και όταν δεν έπαιζε, εμείς ήμασταν εκεί. Στη Ρόδο κάθε 7 Αυγούστου, στο Πήλιο, στη Μονεμβασιά, στη λίμνη Πλαστήρα, στην Ελαφόνησο. Δεν έπαιζε η ΑΕΚ αλλά έπαιζε η οικογένεια. Από βόλεϊ χωρίς… μπάλα μέχρι ρουλέτα. Δεν λέγαμε ότι είμαστε οικογένεια. Απλά ήμασταν και θα είμαστε πάντα. Άλλωστε τόσες πραγματικές οικογένειες έγιναν χάρη στην ORIGINAL αφού οι γονείς δεν θα είχαν γνωριστεί ποτέ και τα παιδιά δεν θα είχαν γεννηθεί αν δεν είχες πετύχει αυτό το θαύμα που ξεπέρασε την ήττα, τις νίκες μας που κάναμε πότε πότε, τα γκολ, τα καλάθια και τα πέναλτι που κέρδιζαν οι άλλοι.
Ποτέ δεν χάσαμε και δεν θα χάσουμε ποτέ. Κι όσο κι αν τσακωνόμαστε θα μείνουμε πάντα ενωμένοι γιατί πάντα θα μας προστάζει το 64. Όπως έγραψε ο Βασιλης στο ποστ με το πανό με τα αδέρφια μας που έφυγαν νωρίς από το βράδυ της Πέμπτης 5 Ιουνίου του 2025 θα έχουν την καλύτερη παρέα. Θα χωθείς στην αγκαλιά της κυρίας Άννας, θα χαμογελάσει με κρυφό καμάρι ο κυρ Χρήστος, θα σε ανεβάσει στους ώμους ο Μάνθος και ο Παράδεισος θα κάνει πολλά βράδια να κοιμηθεί. Εδώ άντεξες τρία χρόνια το θηρίο που σου είχαν πει πως δεν θα σε αφήσει να προλάβεις να μπεις ξανά στο ΝΑΟ. Και μπήκες, και φώναξες, και ξεσήκωσες τον λαό σου που πάντα σε κοίταζε στα μάτια και με ένα μαγικό τρόπο όλοι ήμασταν σίγουροι πως κοίταζες μόνο εμάς. Και συννεφάκι οργάνωσες ξανά και στο μπάσκετ πήγες με τους λίγους κι ας καμάρωνες από το σπίτι όταν έγιναν πολλοί…
Δεν θέλω να τελειώσει το κείμενο αλλά πρέπει να σε αφήσω να ξεκουραστείς. Έτσι κι αλλιώς δεν θα φύγεις. Κάποιοι δεν φεύγουν ποτέ, είσαι ένας από τους εκλεκτούς. Θα κοιμηθώ στο κρεβάτι μου αλλά θα είναι ο καναπές σου. Η φλοκάτη θα είναι πράσινη, η φωτεινούρα θα κάνει βόλτες, ο Ντόντος θα παίζει τάβλι με τον Μάκη, τα φοράκια θα γίνουν από 280 - 320 και η Φυλής θα πάρει 180 κι αν ξυπνήσω μεσα στη νύχτα θα βγω για τσιγάρο στο μπαλκόνι. Θα είναι του σπιτιού μου αλλά στην πραγματικότητα θα είναι του Αρβανιτάκη. Και θα βλέπω αυτό το ειδικό καλύτερο φεγγάρι του κόσμου που όταν το κοιτάς τον Αύγουστο είσαι σίγουρος πως η ΑΕΚ θα είναι πρωταθλήτρια παντού. Και θα την αγαπάμε ακόμη κι όταν νικάει. Γιατί όταν χάνει είμαστε μόνο εμείς. Αυτή είναι η κληρονομιά σου και θα υπάρχει όταν όλοι θα έχουμε έρθει να σε ξαναβρούμε. Και για πάντα. Σ’ αγαπώ πολύ! Για όλα και για όσα ξέρουμε οι δυό μας…
https://www.sdna.gr/