Τα παραπάνω αναφέρει ο διευθυντής της «Καθημερινής» Αλέξης Παπαχελάς στο άρθρο του στο κυριακάτικο φύλλο ασκώντας οξεία κριτική στην κυβέρνηση για την εξωτερική της πολιτική.
Ακολουθεί ολόκληρο το κείμενο του άρθρου του Αλέξη Παπαχελά στην «Καθημερινή» της Κυριακής:
Ακολουθεί ολόκληρο το κείμενο του άρθρου του Αλέξη Παπαχελά στην «Καθημερινή» της Κυριακής:
Η ελληνική εξωτερική πολιτική βρίσκεται στο πιο δύσκολο σηµείο καµπής εδώ και δεκαετίες. Περνάµε µια περίοδο απανωτών επεισοδίων, τα οποία δεν έχουν ευτυχή κατάληξη. ∆ιαβάζαµε επί µήνες κλιµακούµενες δηλώσεις ότι βρισκόµασταν ένα βήµα πριν από µια συµφωνία µε την Τουρκία για παραποµπή των διαφωνιών µας στο ∆ιεθνές ∆ικαστήριο µε βάση µια «καλή διευθέτηση». Οι γνωρίζοντες οµιλούν, όµως, για σκλήρυνση των τουρκικών θέσεων, πως, δηλαδή, είναι πολύ πίσω από όσα είχαν κατ’ αρχήν συµφωνήσει Αποστολίδης - Σινιρλίογλου προ εικοσαετίας. Σηκώθηκε σκόνη που εξαφανίστηκε όσο εύκολα σηκώθηκε.
Η κυβέρνηση σήκωσε το θέµα Μπελέρη και η Αθήνα πίστεψε τις διαβεβαιώσεις Ράµα για την παραµονή του στη θέση όπου νόµιµα εξελέγη, ενώ εξίσου εύπιστοι σταθήκαµε απέναντι στο Κάιρο για τη Μονή Σινά. Και τελευταία, βιώσαµε τα συνεχή επεισόδια µε τη Λιβύη. Η πορεία είναι πάντοτε ίδια. Κάθε φορά σηκώθηκε ο πήχυς πολύ ψηλά και περάσαµε από κάτω. Για κάποιο λόγο διαβάσαµε λάθος τις προθέσεις των απέναντι, αγοράζοντας το «καλό σενάριο» σε µια γεωπολιτική γειτονιά, όπου πάντοτε φρόνιµο είναι να βεβαιώνεσαι ότι έχεις ακόµη το πορτοφόλι σου στην τσέπη βγαίνοντας από το παζάρι. Στην κοινή γνώµη επικρατεί ένα κλίµα απογοήτευσης και ενδεχοµένως θυµού· µας πιάνει εκείνο το παραδοσιακό «πάλι φάπες τρώµε από όλους», που µπορεί να γίνει πολιτικά δηλητηριώδες.
Κανείς δεν λέει ότι τα πράγµατα είναι εύκολα ή ότι υπάρχουν έτοιµες λύσεις. Πρέπει, όµως, να προσέχουµε ποιο θέµα ανεβάζουµε, πόσο ανεβάζουµε τον πήχυ και πώς διαβάζουµε τον αντίπαλο.
Είµαστε στην εποχή της απόλυτης γεωπολιτικής ζούγκλας, όπου η ισχύς επιβάλλεται σε µεγάλο βαθµό µε µυστικές επιχειρήσεις, ...βαλίτσες και πολύ τσαµπουκά. Α ναι, και έναν ιδιωτικό τοµέα που λειτουργεί σαν µακρύ χέρι ενός κράτους σε δύσκολες χώρες. Το παιχνίδι αυτό το ξέρουν καλά οι υπόλοιποι παίκτες στη γειτονιά µας, ο Ερντογάν, ο Ράµα, οι πολέµαρχοι της Λιβύης. Αν εµείς πάµε απέναντι σε τέτοιους παίκτες επισείοντας το διεθνές δίκαιο, είναι σαν να βρισκόµαστε στην πιο άγρια ζούγκλα και να πηγαίνουµε να ζητήσουµε το δίκιο µας από το τοπικό ειρηνοδικείο. Αν πάλι πάµε απέναντι, θεωρώντας ότι η συµµετοχή µας στην Ε.Ε. µας δίνει κάποιον ιδιαίτερο µοχλό πίεσης, ζούµε κάπου αλλού. Η Ε.Ε. δεν ήταν ποτέ στιβαρός γεωπολιτικός παίκτης, κανείς δεν τη φοβάται ιδιαίτερα.
Η Ελλάδα είναι µια ισχυρή χώρα µε ερείσµατα και συµµάχους, αλλά πρέπει να µάθουµε να λειτουργούµε όπως άλλοι ισχυροί παίκτες στην περιοχή µας. Με λίγα λόγια και δράση, που είτε πείθει είτε επιβάλλει τη θέλησή της στο πεδίο. Σε αυτήν τη γειτονιά, στον νέο κόσµο που ξηµερώνει, άλλος τρόπος επιβίωσης δεν υπάρχει.