Εκτοτε, ο Γρηγόρης Δημητριάδης, ένας άνθρωπος που από το 2004 ήταν το δεξί χέρι του σημερινού πρωθυπουργού σε όλα τα βήματά του στην πολιτική, δεν έχει επίσημο πολιτικό ή κομματικό ρόλο.
Ούτε υπάρχει κάποια αναφορά σε αυτόν από επίσημα κομματικά ή πολιτικά χείλη.
Μόνη εξαίρεση η διαρροή φωτογραφιών από ένα κοινό γεύμα με τον θείο του Κυριάκο Μητσοτάκη παραμονές των Χριστουγέννων του 2023.
Όμως, το τελευταίο διάστημα έχουν πληθύνει τα σημάδια ότι μεθοδεύεται κάποιου είδους επιστροφή του Γρηγόρη Δημητριάδη στο προσκήνιο της Νέας Δημοκρατίας.
Χαρακτηριστική η αύξηση των δημοσιευμάτων που κατά βάση λένε ότι τα πράγματα στο Μέγαρο Μαξίμου δεν πάνε καλά, ότι έχει χαθεί η ικανότητα αποτελεσματικής ανταπόκρισης σε κρίσεις που προκύπτουν και ότι τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα εάν ο Γρηγόρης Δημητριάδης ήταν ξανά στο επίκεντρο της «διαχείρισης κρίσης».
Βεβαίως θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει ότι όλα αυτά απλώς δείχνουν ότι ο Γρηγόρης Δημητριάδης, πέραν του μηχανισμού της «Ομάδας Αλήθειας» διατηρεί πραγματική επιρροή και σε άλλες σημαντικές ιστοσελίδες και ΜΜΕ.
Άλλωστε στα τρία χρόνια που έμεινε στο Μέγαρο Μαξίμου έπαιξε σημαντικό ρόλο στο να παγιωθεί ένα ευνοϊκό για την κυβέρνηση μηντιακό οικοσύστημα και βεβαίως να είναι βιώσιμο.
Δεν είναι δύσκολο να υποθέσει κανείς ότι τώρα είναι η ώρα που αυτή η στήριξη εξαργυρώνεται σε ίδιο νόμισμα απέναντι στον ίδιο τον Δημητριάδη.
Σε αυτό το πλαίσιο, όντως θα μπορούσε να υποθέσει κανείς ότι αυτά αποτυπώνουν τυχόν επιθυμίες του ίδιου του Γρηγόρη Δημητριάδη.
Ας μην ξεχνάμε ότι πρόκειται για την πιο χαρακτηριστική ίσως περίπτωση ανθρώπου που ήθελε να είναι αυτό που στις ΗΠΑ ορίζεται ως political operative του πιο υψηλού επιπέδου, το είδος του ανθρώπου που δεν έχει φιλοδοξία να σταδιοδρομήσει στο Κογκρέσο ή να διεκδικήσει την προεδρία, αλλά αντιλαμβάνεται ότι ένας Chief of Staff στο Λευκό Οίκο έχει την πραγματική εξουσία.
Προφανώς όμως μόνο ο ίδιος ο Γρηγόρης Δημητριάδης μπορεί να απαντήσει για τις φιλοδοξίες του. Ούτε, αντίστοιχα, μπορούμε να έχουμε εικόνα των πραγματικών προθέσεων του ίδιου του πρωθυπουργού.
Αντίθετα, αυτό για το οποίο μπορούμε να έχουμε πιο καθαρή εικόνα είναι για το τι θα σήμαινε και πώς θα ερμηνευόταν μια τέτοια επιλογή. Και εδώ είναι που τα πράγματα αρχίζουν να γίνονται αρκετά πιο περίπλοκα.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Γρηγόρης Δημητριάδης θα έφερνε στο Μέγαρο Μαξίμου μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα, συνοχή και στοχοπροσήλωση, στοιχεία που είδαμε συχνά πριν το 2022.
Αλλωστε, ο τρόπος που -δυστυχώς- η δικαιοσύνη πρακτικά εξέδωσε απαλλακτικό βούλευμα για τις ευθύνες της κυβέρνησης και του ίδιου του Δημητριάδη, θα διευκόλυνε μια τέτοια διαδικασία.
Όμως, την ίδια στιγμή η επιστροφή του Γρηγόρη Δημητριάδη το 2025 θα έδινε ένα πολύ συγκεκριμένο στίγμα δημιουργώντας ένα συγκρουσιακό κλίμα με μάλλον απρόβλεπτες συνέπειες. Τόσο η υπόθεση των υποκλοπών, ιδίως εάν αναλογιστούμε τον αριθμό και την ταυτότητα όσων τέθηκαν σε παρακολούθηση αλλά και την άρνηση πλήρους ευθύνης από τη μεριά της Νέας Δημοκρατίας, προκάλεσαν ένα βαθύτερο ρήγμα ανάμεσα στη Νέα Δημοκρατία και σε ένα ευρύτερο φάσμα οικονομικών αλλά και πολιτικών ελίτ, που θεώρησαν ότι η όλη υπόθεση είχε το στίγμα μιας κυβέρνησης που δεν σέβεται τους «κανόνες του παιχνιδιού».
Η αίσθηση αυτή είναι έντονη και στο εσωτερικό της Νέας Δημοκρατίας, μια που η όλη υπόθεση υπογράμμιζε ότι πολύ απλά η ηγεσία του κόμματος δεν εμπιστευόταν το ίδιο το κόμμα.
Επομένως, τυχόν επιστροφή Δημητριάδη θα μπορούσε να διαβαστεί εντός ή/και εκτός ΝΔ ως μία, στον πυρήνα της, εχθρική ενέργεια.
Γιατί όμως παρ’ όλα αυτά, μεθοδεύεται η επιστροφή Δημητριάδη; Τι ακριβώς σηματοδοτεί, αν ισχύουν οι πληροφορίες;
Η απάντηση εδώ είναι απλή: θα σηματοδοτούσε ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης εκτιμά ότι δεν θα κερδίσει τις επόμενες εκλογές.
Εδώ να ξεκαθαρίσουμε κάτι: όταν μιλάμε για νίκη ή ήττα του Κυριάκου Μητσοτάκη στις εκλογές, με βάση τα δεδομένα που έχουμε αυτή τη στιγμή, δεν μιλάμε απλώς για πρωτιά της ΝΔ στις εκλογές, αυτή μπορεί να θεωρείται δεδομένη. Ούτε καν για μεγάλη διαφορά από το επόμενο κόμμα. Ήττα σημαίνει ένα αποτέλεσμα που θα δείχνει ότι η ΝΔ δεν έχει ορίζοντα αυτοδυναμίας και άρα ο Κυριάκος Μητσοτάκης ορίζοντα πρωθυπουργίας.
Εάν αυτό θεωρείται δεδομένο, αυτό σημαίνει ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης ετοιμάζεται να «δώσει τα ρέστα του» μέχρι τις εκλογές του 2027, αλλά για να πετύχει ένα Plan B.
Και αυτό το Plan B θα σήμαινε δύο πράγματα: πρώτον, η Νέα Δημοκρατία να είχε τη μικρότερη δυνατή πτώση στα εκλογές και, δεύτερον, ο Κυριάκος Μητσοτάκης να έχει τον μεγαλύτερο έλεγχο στην Κοινοβουλευτική Ομάδα, όργανο που παραδοσιακά παίρνει τις κρίσιμες αποφάσεις για την ηγεσία.
Σε μια τέτοια «διαχείριση της ήττας» ο Δημητριάδης όντως θα ήταν χρήσιμος. Δεν θα μπορούσε να «γυρίσει το παιχνίδι» υπέρ της ΝΔ, αλλά θα μπορούσε να ενεργοποιήσει έναν κομματικό και πολιτικό μηχανισμό συσπείρωσης του κομματικού πυρήνα και συνάμα θα εξασφάλιζε την κατάλληλη σύνθεση της Κ.Ο. για την επόμενη μέρα. Του ίδιου και του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Όμως, το βασικό θα ήταν ότι θα γινόταν στο έδαφος μιας ήττας. Και κανείς δεν συμπαθεί ιδιαίτερα αυτούς που ταυτίζονται με την προοπτική μιας ήττας.
Η επιστροφή Δημητριάδη δεν θα είναι σημάδι ισχύος, αλλά σύμπτωμα φόβου για το καθεστώς Μητσοτάκη. Δεν θα σημαίνει ανάκτηση ελέγχου, αλλά προετοιμασία για ελεγχόμενη πτώση. Και ίσως, για μια κυβέρνηση που δεν θέλει να παραδεχτεί την παρακμή της, αυτό να είναι το έσχατο πολιτικό ένστικτο: να φέρει πίσω τον μηχανισμό που την έφερε στην εξουσία, αδιαφορώντας για το γεγονός ότι είναι ο ίδιος μηχανισμός που την έσυρε στην απονομιμοποίηση.
in.gr