Όπως επισημαίνει η ίδια άργησε να το αντιληφθεί, αλλά όταν ανοίχτηκε και ζήτησε βοήθεια για όσα την βασανίζουν, όλα έγιναν καλύτερα.
Αναλυτικά η ανάρτηση της Μαράια, η οποία συνοδεύεται και από μία φωτογραφία της με φανέλα της Εθνικής μας:
«Τα χαμόγελα καλύπτουν τον φόβο. Η κοιλιά ξεγελάει, καθώς κρατάς ανεξήγητα δάκρυα. Το να περιτριγυρίζεσαι από αγάπη την ώρα που ακόμα νιώθεις εντελώς μόνη … Αυτή είναι η ιστορία μου μετά τον τοκετό. Το να είσαι ευάλωτη σήμερα είναι κάπως τρομακτικό, αλλά εάν μπορώ να βοηθήσω απλά ένα άτομο μιλώντας για την ιστορία μου, πιστεύω αξίζει.
Δεν λέω την εμπειρία μου για να με επαινέσετε. Τη μοιράζομαι επειδή θέλω να χρησιμοποιήσω το βήμα μου με την ελπίδα να βοηθήσω κάποιον άλλον, που ίσως παλεύει με την ψυχική του υγεία. Παρότι η ιστορία μου επικεντρώνεται στην επιλόχειο κατάθλιψη, ελπίζω να μπορείτε να τη διαβάσετε και να την προσαρμόσετε σε οτιδήποτε ίσως περνάτε.
Τέσσερα παιδιά μετά και θα νόμιζες ότι τα έχω λύσει όλα, αλλά δεν τα έχω. Τίποτα δεν μπορεί να σε προετοιμάσει να γίνεις μητέρα ή, στην περίπτωσή μου, μητέρα τεσσάρων παιδιών. Την ώρα που η γέννα ήταν το πιο επίπονο πράγμα που έχει αντέξει το σώμα μου, η μάχη με την ψυχική υγεία έχει αποδειχθεί επίσης πρόκληση. Πέρασα την επιλόχειο κατάθλιψη με το πρώτο μας παιδί, αλλά αλήθεια δεν ήμουν έτοιμη για ό,τι θα ερχόταν εκείνη την περίοδο.
Το άγχος ξεκίνησε πριν ακόμα γεννήσω. Παρά το γεγονός ότι δεν είχα συμπτώματα, το μυαλό μου ήταν κάπως πεπεισμένο ότι είχα μια τερματική ασθένεια, που θα με απέτρεπε από το να δω τα παιδιά μου να μεγαλώνουν. Οι κρίσεις πανικού επιδεινώθηκαν και η εμπιστοσύνη μου στο διαδίκτυο ως διαγνωστικό μέσο με έστειλε σε σκοτεινά μονοπάτια.
Ήμουν ευλογημένη με ένα υγιές μωρό. Οι πρώτες λίγες εβδομάδες της προσαρμογής σε ένα νεογέννητο και τρία μεγάλα παιδιά ήταν διασκεδαστικές, αλλά όσο χαοτικές μπορείτε να φανταστείτε. Το τέταρτο παιδί μας είναι το πιο γλυκό, μικρό αγγελούδι που έχω δει. Ταιριάζει τέλεια στην τρελή μας μικρή φούσκα. Τα χαμόγελά της μου φέρνουν ατόφια χαρά.
Αλλά είτε ήταν το τέλος του ευτυχισμένου μήνα του μέλιτος, ή οι αχανείς αλλαγές που συνέβαιναν στην οικογένειά μου, η ψυχική μου υγεία πήρε μια στροφή και οι σκοτεινές σκέψεις επέστρεψαν. Έκλεισα τους πάντες και τα πάντα εκτός. Τα μηνύματα τα άφηνα στο “διαβάστηκε”. Για τηλεφωνήματα … ξεχάστε το.
Βρήκα παρηγοριά στην απομόνωση του εαυτού μου και κρύβοντας τι πραγματικά συνέβαινε. Όπως κάθε μητέρα, έκανα το καλύτερο που μπορούσα για τα παιδιά και το σύζυγό μου. Κοιτώντας πίσω, το να στηριχτώ στην οικογένειά μου ήταν εκείνο που πραγματικά με κράτησε όρθια.
Δεν ήμουν ο εαυτός μου, εμφανιζόμουν και νοιαζόμουν για την οικογένειά μου, αλλά το μυαλό μου δεν ήταν παρόν. Είναι ένα τρομακτικό και μοναχικό συναίσθημα να είσαι πνευματικά κάπου αλλού. Αγαπώ τους ανθρώπους μου, αλλά δεν ήθελα να τους επιβαρύνω. Ένιωθα πως αν ανοιχτώ θα ήταν εγωιστικό.
Ήμουν πεπεισμένη ότι απλώς πρόσθετα βάρος σε ανθρώπους που ήδη κουβαλούσαν το δικό τους. Οπότε, για αρκετούς μήνες, έκρυβα τον πόνο και τα δάκρυά μου. Παρ’ όλο που ακόμα παλεύω, τώρα έχω πίστη ότι υπάρχει φως στο τέλος του τούνελ.
Το να μοιραστώ την εμπειρία μου είναι ένα βήμα στη θεραπευτική μου πορεία. Είναι από τις πρώτες φορές που έχω παραδεχθεί τις σιωπηλές μάχες που έχω δώσει, αλλά αυτό ειλικρινά φαίνεται απελευθερωτικό. Δεν είμαι αυτή που συνήθιζα να είμαι, αλλά είμαι στο δρόμο να γίνω αυτή που είναι γραφτό να γίνω.
Τι έμαθα σε αυτή την περίοδο; Έμαθα να είμαι ευάλωτη με τους ανθρώπους που με αγαπούν και πως δεν χρειάζεται να φοβάμαι να είμαι βάρος, ό,τι και αν ενδεχομένως περνούν. Ο πόνος είναι πόνος και οτιδήποτε είναι βάρος στην καρδιά σου μετράει.
Έμαθα ότι δεν πρέπει να τα κάνω όλα μόνη μου και ότι είναι εντάξει να ζητήσω βοήθεια. Έμαθα ότι πρέπει να προσέχω την ψυχική μου υγεία, επειδή είναι εξίσου σημαντική, εάν όχι πιο σημαντική, από τη σωματική.
Επιτέλους καταλαβαίνω ότι πρέπει να δίνω προτεραιότητα στον εαυτό μου, χωρίς ενοχή, έτσι ώστε να γίνω η καλύτερη σύζυγος, μητέρα, κόρη, αδελφή και φίλη που μπορώ. Εάν η ιστορία μου έχει αντίκτυπο σε εσένα, σε παρακαλώ να ξέρεις ότι δεν είσαι μόνος. Υπάρχουν άνθρωποι στη γωνιά σου, ίσως κάποιοι που ίσως δεν γνωρίζεις καν.
Ας δουλέψουμε μαζί να σηκώσουμε εκείνους γύρω μας. Πραγματικά, ποτέ δεν ξέρεις τι κουβαλάει κανείς μέσα του».