Η Ελλάδα που επιμένει. Αυτή που, παρά τις αλλεπάλληλες ήττες, την αδιαφορία της πολιτείας και τον κυνισμό του δημόσιου λόγου, βρίσκει ακόμη μέσα της το κουράγιο να σηκώνεται.
Να διεκδικεί αξιοπρέπεια εκεί που όλα μοιάζουν χαμένα.
Η Ελλάδα που αντιστέκεται. Αυτή που δεν αποδέχεται την κανονικοποίηση του θανάτου, τη γραφειοκρατική ψυχρότητα, την απο-ιεροποίηση της απώλειας.
Αυτή που λέει «όχι» στο να μετριέται η ζωή σε ποσοστά, να ξεχνιούνται οι νεκροί σαν να μην υπήρξαν ποτέ.
Σε έναν κόσμο όπου η σιωπή συχνά θεωρείται ρεαλισμός, δύο πατέρες επιλέγουν την πιο αυθεντική μορφή λόγου:
το ίδιο τους το σώμα!