Ο πανικός οδηγεί την κυβέρνηση από το ένα λάθος στο άλλο. Η μερική αποδοχή του αιτήματος για εκταφή της σορού του γιου του Πάνου Ρούτσι, αντί να λειτουργήσει ως βαλβίδα εκτόνωσης – όπως προφανώς υπολόγιζαν στον πρωθυπουργικό περίγυρο – ρίχνει ακόμη... περισσότερο λάδι στη φωτιά. Η ενέργεια αυτή κάθε άλλο παρά ηρεμεί την κοινωνία, όπως έδειξαν και οι χθεσινές νέες μεγάλες και μαχητικές συγκεντρώσεις υποστήριξης στην πλατεία Συντάγματος και σε όλη την Ελλάδα. Αντιθέτως, ενισχύει τις υποψίες συγκάλυψης. Και όταν η κυβέρνηση επιμένει εμμονικά σε μία μεθοδευμένη άρνηση, αυτό μεταφράζεται σε ενοχή.
Το Μέγαρο Μαξίμου και οι “πραιτωριανοί” του, όπως ο Γιώργος Φλωρίδης, επαναλαμβάνουν μονότονα, χειραγωγώντας και τη Δικαιοσύνη, ότι δεν υπάρχει τίποτε ύποπτο πίσω από τις αποφάσεις τους και πως εφαρμόζουν «απλώς» τον νόμο. Αυτό το αφήγημα, όμως, αμφισβητείται ολοένα και περισσότερο – και όχι μόνο από τους δικηγόρους των οικογενειών των θυμάτων. Ακόμα και ο ευρύτερος νομικός κόσμος εκφράζει έντονο προβληματισμό για την επιλεκτική ερμηνεία και χρήση των νομικών διαδικασιών, θεωρώντας βάσιμο και επί της ουσίας το αίτημα των χαροκαμένων συγγενών...
Η απλή λογική θέτει το ερώτημα που όλοι σκέφτονται: Αν δεν έχουν τίποτα να κρύψουν, γιατί δεν συναινούν σε πλήρη τοξικολογική και βιοχημική επανεξέταση; Αν η κυβέρνηση ήταν βέβαιη ότι δεν υπάρχει τίποτε ύποπτο, τότε ένας διπλός και πλήρης έλεγχος θα έβαζε μάλιστα τέλος σε κάθε θεωρία, θα αποστόμωνε τους συγγενείς και πιθανόν θα οδηγούσε σε σταδιακή αποδυνάμωση, σε “ξεφούσκωμα”, του λεγόμενου «κινήματος των Τεμπών». Όσοι δεν φοβούνται την αλήθεια επομένως δεν έχουν κανένα λόγο να μην δεχθούν.
Υπάρχει όμως και το άλλο – πολύ πιο σκοτεινό – σενάριο που ήδη συζητείται. Θεωρείται ενδεχόμενο, αλλά όχι βέβαιο, λόγω της παρέλευσης δυόμισι ετών από την τραγωδία, να μην είναι δυνατή η ανίχνευση οποιασδήποτε χημικής ουσίας. Ή – το ακόμη χειρότερο – ο,τι βρεθεί να οδηγήσει σε ένα νέο κύκλο αμφιβολιών, οργής και ερωτημάτων που θα μεγαλώσει τη σύγχυση.
Αν αυτό είναι το σχέδιο κάποιων στο παρασκήνιο – δηλαδή αφού ροκάνισαν τον χρόνο για να χαθούν τα ίχνη, να πάνε τώρα να “θολώσουν” πάλι τα πράγματα – τότε πρόκειται για απανθρωπιά και βεβήλωση. Παίζουν με τον πόνο των συγγενών 57 ανθρώπων που βασανίστηκαν και κάηκαν ζωντανοί, χωρίς καμία δικαιοσύνη μέχρι σήμερα. Και όταν η κυβέρνηση επιλέγει – σε μια τέτοια υπόθεση που ξεφεύγει από τα “τετριμμένα” – τη μερική, τη μεθοδευμένη και την καθυστερημένη αλήθεια, που είναι χειρότερη από το ψέμα, τότε δεν έχει χάσει απλώς κάθε τεκμήριο της αθωότητας. Αποδεικνύεται ότι όντως λειτουργεί με όρους εγκληματικής οργάνωσης...
Ο ΚΟΡΙΟΣ
https://www.press-gr.com/2025/09/blog-post_870.html