Του Μανώλη Κοττάκη
Η γενιά μας θα ζήσει ένα γεγονός συγκλονιστικό: τη διάσπαση της Δύσης προς διάσωση των ηγεσιών της και των οικονομιών της...
Oλα όσα συμβαίνουν στο τέλος του 2025 δεν προοιωνίζονται ένα ανέφελο 2026. Το ειρηνευτικό σχέδιο για την Ουκρανία φαίνεται να υπονομεύεται με ειδικές επιχειρήσεις από τρίτες δυνάμεις της Δύσης, όχι από τις Ηνωμένες Πολιτείες, με στόχο την παράταση και τη γενίκευση του πολέμου σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Και όλοι όσοι έσυραν την ήπειρό μας σε αυτήν την τρίχρονη πολεμική αναμέτρηση που έχει βαλτώσει την οικονομία της όχι απλώς δεν αναγνωρίζουν την ήττα τους επί του πεδίου, αντιθέτως, προκειμένου να μην την αποδεχτούν, προβοκάρουν τις συνομιλίες. Δεν πρόκειται για λόγους πολιτικού γοήτρου μόνον, όπως θα περίμενε κανείς, αλλά για κάτι χειρότερο.
Οι ευρωπαϊκές οικονομίες έχουν γονατίσει από την ακριβή ενέργεια που αγοράζουν πλέον από τη Δύση και οι εκτεθειμένες στα εκλογικά σώματα ηγεσίες τους εκτιμούν πως μόνον η πολεμική οικονομία θα μπορούσε να τις κρατήσει ζωντανές για να μην καταρρεύσουν. Και για να μην γκρεμιστούν οι ίδιες από τους θώκους τους, ασφαλώς. Το επεισόδιο με την επίθεση στην προεδρική κατοικία του Ρώσου προέδρου είναι απλώς ένα στη μακρά αλυσίδα και αποτελεί την κορυφή του παγόβουνου.
Τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα απ’ όσο θα μπορούσε να φανταστεί κανείς. Η οικονομία της Γερμανίας πάει από το κακό στο χειρότερο και, όπως λένε αυτοί που γνωρίζουν από Ιστορία, κάθε φορά που οι Γερμανοί πηγαίνουν χάλια, ξεσπά πόλεμος στην Ευρώπη. Με τεράστιες συνέπειες. Και όταν ξεσπά πόλεμος, αναβιώνουν και ιστορικοί άξονες, όπως, για παράδειγμα, ο άξονας Γερμανίας – Τουρκίας. Μίας Τουρκίας στο έδαφος της οποίας συμβαίνουν περίεργα πράγματα αυτή την εποχή. Με πτώσεις αεροπλάνων, με drones, με εξαγωγή έντασης στο Αιγαίο. Και εδώ η Ιστορία μάς λέει ότι οι άξονες Αγκυρας – Μόσχας είναι καιροσκοπικοί και συνήθως καταλήγουν σε ρωσοτουρκικούς πολέμους
Ενας δούκας Φερδινάνδος
Το μόνο που μας λείπει για να ξεσπάσει ο πόλεμος είναι ένας δούκας Φερδινάνδος. Αργά ή γρήγορα θα τον βρουν κι αυτόν. Ο δυτικός άνθρωπος είναι μαέστρος στο να καταστρέφει τον εαυτό του. Εχει απεριόριστες δυνατότητες. Αυτή τη στιγμή η πατρίδα μας είναι προσδεμένη σφικτά στο άρμα δυνάμεων τόσο στον Βορρά όσο και στη Μεσόγειο, οι οποίες επιθυμούν τη γενίκευση του πολέμου γιατί μέσα από τον πόλεμο περνά η επιβεβαίωση της κυριαρχίας τους. Θρέφονται από τον πόλεμο.
Η ευρωπαϊκή ηγεσία αυτή τη στιγμή επενδύει στον πόλεμο. Γι’ αυτό περικόπτει τις αγροτικές επιδοτήσεις σε όλη την ήπειρο. Γι’ αυτό επιμένει στη συμφωνία Mercosur με τη Λατινική Αμερική, ώστε να εξασφαλίσει φθηνά αγροτικά προϊόντα για τις οικονομίες της και τις κοινωνίες της. Για να εξοικονομήσει δαπάνες οι οποίες θα κατευθυνθούν στην Aμυνα. Hδη η μετοχή της μεγάλης αμυντικής βιομηχανίας του Ρήνου, που πριν από λίγα χρόνια ήταν στα πρόθυρα του λουκέτου, εκτοξεύτηκε στα 1.600 ευρώ, μου λένε.
Η Ευρώπη πράγματι ενηλικιώνεται και αποκτά αυτόνομη εξωτερική και αμυντική πολιτική. Την υποχρεώνει το δόγμα Τραμπ. Με τη διαφορά ότι αυτό το πράττει στη χειρότερη δυνατή στιγμή της Ιστορίας της, όταν οι κοινωνίες της και οι οικονομίες της καθεύδουν. Οι πόλεμοι καλύπτουν τις τραγικές ευθύνες των πολιτικών, με κυριότερη το γεγονός ότι επί αυτής της ευρωπαϊκής ηγεσίας επετράπη να ξεσπάσει, ευνοϊκός για τα συμφέροντα τρίτων δυνάμεων εκτός Ευρώπης, πόλεμος στην αυλή της Ευρώπης.
Μπορεί αργότερα, πολλά χρόνια μετά, όταν θα ανοίξουν τα αρχεία, να διαπιστωθεί ότι μας κυβερνούσαν άφρονες, οι οποίοι, όταν διαπίστωσαν ότι τα σχέδιά τους στην Ουκρανία απέτυχαν, έβαλαν φωτιά στη φωτιά για να κρύψουν τις ευθύνες τους, αλλά αυτό δεν αλλάζει σε τίποτα την κατάσταση. Ενας γενικευμένος πόλεμος στην καρδιά της Ευρώπης αλλά και στην περιφέρεια της Μεσογείου στη διάρκεια της χρονιάς που ανατέλλει δεν είναι πλέον ανέφικτος. Το μόνο που χρειάζεται είναι να τσιμπήσει ο Πούτιν στις προβοκάτσιες και να στείλει έναν πύραυλο στο Λονδίνο ή στο Βερολίνο.
Η γενιά μας θα ζήσει ένα γεγονός συγκλονιστικό: τη διάσπαση της Δύσης προς διάσωση των ηγεσιών της και των οικονομιών της. Διάσπαση η οποία θα επιδιωχθεί να αποκρυβεί με την επένδυση στο σκιάχτρο του Πούτιν. Αλλά θα υπάρξει!
Ιστορικά, ως γνωστόν, αυτά τα παιχνίδια έχουν κακό τέλος. Αλλά ποιος νοιάζεται; Οι προβοκάτορες και τα ενεργούμενά τους έχουν συνήθως την κάπα τους κρεμασμένη σε κάποιες νόμιμες offshore στα βάθη του πλανήτη. Αυτοί θα δυστυχήσουν; Ολο και κάποιο Μάτσου Πίτσου ή κάποια Παταγονία θα βρεθεί. Ο πόλεμος σιγά σιγά προβάλλει στον
ορίζοντα.