Οταν το φονταμενταλιστικά νεοφιλελεύθερο ΔΝΤ αρχίζει να
τραυλίζει, δεν σημαίνει ότι έπαθε εγκεφαλικό. Απλώς ψελλίζει ότι ακόμα
και στον δικό του άκαμπτο, δογματικό και αυταρχικό λόγο υπάρχουν
ρήγματα. Σε ό,τι αφορά την Ελλάδα, οι δηλώσεις και οι εκθέσεις των...
τεχνοκρατικών στελεχών του είναι αποκαλυπτικές.
Καθυστερημένα διαπιστώνουν ότι το πρόγραμμά τους απέτυχε
εφ’ όλης της ύλης. Παραδέχονται υιοθέτηση εσφαλμένων δεικτών και
λογιστικών λαθών στις εκτιμήσεις τους, ενώ τα ρίχνουν και στις Βρυξέλλες
για τη μικρότερη τελικά περίοδο προσαρμογής που δόθηκε στην Αθήνα. Κι
εκεί που αναμενόταν ότι η παραδοχή της ευθύνης θα συνοδευτεί -έστω- από
μια συγγνώμη, καλούν τη χώρα να συνεχίσει να εφαρμόζει το αποτυχόν
πρόγραμμα! Αδιόρθωτοι…
Δεν πρόκειται για κάποιους ψυχωτικούς όπου άλλα γράφουν,
άλλα δηλώνουν και άλλα πιστεύουν. Αντί για σχιζοφρενείς, περισσότερο
μοιάζουν με εκείνα τα κυνικά και δεσποτικά αφεντικά που δεν αναγνωρίζουν
κανένα λάθος μετά την απομάκρυνση από το ταμείο. Ωστόσο, το πρόβλημα
δεν εντοπίζεται στα ελαττώματά τους. Ούτε, φυσικά, στον ντόρο που
γίνεται τώρα για το πρώτο μνημόνιο. Ποιος, δηλαδή, το διάβασε, ποιος
στράβωσε, ποιος το μαγείρεψε, ποιοι το αρνήθηκαν και ποιοι από εκείνους
που το καταψήφισαν αρχικά υπερψήφισαν κατόπιν με τα μπούνια όλα τα
υπόλοιπα μνημόνια. Εξάλλου οι συμψηφισμοί, οι πολιτικές
σκοπιμότητες και οι ποικίλες ερμηνείες είναι μέρος του πολιτικού
παιχνιδιού. Το πρόβλημα είναι ότι το ΔΝΤ και οι υπόλοιποι τροϊκανοί
υπέβαλαν τη χώρα στο σοκ της μαζικής φτώχειας και της βίαιης πειθάρχησης
σε μόνιμη επείγουσα λιτότητα. Και, ακόμα χειρότερα, σμπαραλιάζοντας το
κοινωνικό κράτος και επισπεύδοντας την άγρια αναδιανομή του πλούτου,
σπρώχνουν σε απονομιμοποίηση το πολιτικό σύστημα και την εξουθενωμένη
κοινωνία σε διαρκή ένταση.
Σε τέτοιες συνθήκες οι εγχώριες κατευναστικές λύσεις είναι
μάλλον πολυτέλεια. Για το καλό της χώρας, όμως, θα αρκούσε η οικοδόμηση
περιβάλλοντος συνήθους ομαλής επικοινωνίας, η δημιουργία κλίματος ήπιας
συνεννόησης, η επιδίωξη ατμόσφαιρας μετριοπαθούς αντιπαράθεσης μεταξύ
κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης. Αντίθετα, αμφότερες
εξωθούν τα πράγματα στα άκρα, υποδυόμενες παλιούς, ξεφτισμένους ρόλους. Η
αυστηρή Δεξιά της νομιμότητας και η απείθαρχη Αριστερά του ακτιβισμού,
εξίσου αδιόρθωτες με όσες δυνάμεις στοιχίζονται πίσω τους, πυροδοτούν
προκλητικά περαιτέρω εντάσεις. Συγκρουσιακά, πολωτικά,
τυχοδιωκτικά. Αναπόφευκτα, στις ρωγμές που προκαλούν στους θεσμούς και
τον συνταγματικό χάρτη φυτρώνει ακμαίος ο εξτρεμισμός.
Προφανώς, όταν η μία ανάβει τα σπίρτα και η άλλη ρίχνει το λάδι, δεν
έχει νόημα αν ο υπαίτιος της πυρκαγιάς ονομαστεί ακροαριστερός
κουμπουροφόρος ή παρακρατικός προβοκάτορας. Σημασία έχει να μην
ανατιναχθεί η κατσαρόλα της κοινωνίας. Γιατί τότε θα είναι πολύ αργά για
οποιαδήποτε συγγνώμη.
["Αδιόρθωτοι" τoυ Δημήτρη Πηγαδάκη από protothema.gr]