Λάβαμε
μια επιστολή την οποία και δημοσιεύουμε αυτούσια, παρότι όπως είναι
φυσικό έχουμε σοβαρές ενστάσεις επί της ουσίας όσων υποστηρίζει, διότι
έχει ορισμένα χαρακτηριστικά που μας εντυπωσίασαν.εμφανίζει έναν άνθρωπο, έναν πολίτη με τον οποίο μπορεί κανείς αν μη τι άλλο να συνομιλήσει λογικά. Αφετέρου, για να στέλνει αυτή την επιστολή στο «defence-point.gr», πρέπει να το παρακολουθεί, κάτι που επίσης λογικά ξεφεύγει από το στερεότυπο περί των ενδιαφερόντων των θαμώνων της περιοχής των Αθηνών, της αποκαλούμενης και ως… Αυλής των Θαυμάτων από πολλούς (!) από όπου λιγότερο ή περισσότερο πολλοί από εμάς έχουν περάσει ένα βραδάκι ή για έναν μεσημεριανό καφέ.
Είναι ένα απλό αρκετά κατανοητό στο βασικό του επιχείρημα κείμενο, το οποίο βγάζει γνήσιο προβληματισμό για τα κακώς κείμενα, που δεν χρειάζεται να είσαι αναρχικός ή δεξιός ή δεν ξέρουμε κι εμείς τι άλλο για να τα δεις ως τέτοια. Απλός καθημερινός Έλληνας πολίτης πρέπει να είσαι χωρίς σοβαρές παρωπίδες. Αρκετά στα οποία αναφέρεται ο συντάκτης δεν απέχουν από την πραγματικότητα, ασχέτως εάν θα μπορούσε κανείς να τα δει από μια διαφορετική οπτική γωνία.
Τέλος, στο κείμενο είναι εμφανής η ενόχληση για τη συνέχιση της τάσης να συνδέεται οποιαδήποτε έκνομη ενέργεια στην Αθήνα με την περιοχή των Εξαρχείων που είναι ο εύκολος και βολικός στόχος. Μάλλον είναι ή κάτοικος ή θαμώνας! Ας δούμε όμως το κείμενο του φίλου μας:
«Σκοπός της επιστολής μου δεν είναι να σας εξιστορήσω την απόπειρα κάποιου παρανοϊκού γιατρού που 30 χρόνια μετά θέλει, εν έτει 2013 να δημιουργήσει ξανά το τέλειο μουσικό συγκρότημα απαρτιζόμενο από μέλη πεθαμένων μουσικών. Δανειζόμαστε τον τίτλο της γνωστής σατιρικής ταινίας, γιατί με ανάλογο τρόπο θέλουμε να προσδώσουμε την ίδια ιδιότητα στο ελληνικό κράτος, που ως άλλος παρανοϊκός γιατρός προσπαθεί να φτιάξει έναν ακόμη Φρανκενστάιν από τα μέλη μιας ήδη πεθαμένης οικονομίας, περιμένοντας την πνοή μιας ανάπτυξης που θα του δώσει ζωή. Τόσο ασαφής είναι αυτή η έννοια της ανάπτυξης, που λαμβάνει θεϊκές διαστάσεις, την ίδια στιγμή που ο ίδιος ο αρχηγός αυτού του κράτους, ισχυρίζεται ότι συνομιλεί με το Θεό.
»Οι κατέχοντες την εξουσία γνωρίζουν πολύ καλά, ότι εφαρμόζοντας παρανοϊκά προγράμματα και πολιτικές σε μια κοινωνία που ήδη βιώνει συνέπειες οικονομικής καταστροφής και κοινωνικής εξαθλίωσης ανάλογες με αυτές ενός πολέμου, κινδυνεύουν άμεσα από λιγότερο ή περισσότερο ελεγχόμενες κοινωνικές αντιδράσεις. Η κλασική διαδικασία που περιλαμβάνει τη συναίνεση του λαού, με όλα τα πατροπαράδοτα δημοκρατικά μέσα (προπαγάνδα ΜΜΕ, ρουσφέτι, κομματοκρατία, βόλεμα, μίζα και όλα συναφή ευγενή αθλήματα που βίωσε αυτός ο τόπος), δε δουλεύει πλέον γιατί απλά τελείωσαν τα λεφτά. Δεν υπάρχουν λεφτά για να συμβεί αυτό, είτε αυτά ήταν δανεικά, είτε «δικά μας».
»Πώς μπορεί όμως ένα σύστημα να κρατιέται ακόμη όρθιο χωρίς να το στηρίζουν αυτοί που το ανέδειξαν; Εδώ έρχεται ο φόβος και στην ακραία του εκδοχή ο τρόμος. Σε συνθήκες ενδεχόμενης κατάρρευσης της εξουσίας και υπό τον φόβο ανάληψής της, από πολιτικούς σχηματισμούς, έστω και όχι ολοκληρωτικά αντίθετους στην κυρίαρχη πολιτική, μια από τις ακραίες επιλογές της ελίτ και της εξουσίας είναι η τρομοκρατία. Εδώ λοιπόν ο Δράκουλας των Εξαρχείων, θα πάρει ζωή και θα περπατήσει ανάμεσά μας.
»Ποιός είναι λοιπόν ο Δράκουλας των Εξαρχείων;
»Λένε ότι τα μεγαλύτερα ψέματα κρύβουν μέσα τους μισές αλήθειες, ακριβώς για να γίνονται πιστευτά. Θα ήταν αστείο ψέμα εάν ισχυριζόταν κανείς ότι η πλέον ‘ανήσυχη’ γειτονιά της Αθήνας είναι ένας παράδεισος νομιμότητας και τάξης, όπου όλοι ζουν αρμονικά και ειρηνικά σε μια σοσιαλιστική νησίδα. Ταυτόχρονα όμως, το ίδιο αστείο θα ήταν εάν εξίσωνε κανείς το μέγεθος της παρανομίας που επικρατεί στην περιοχή αυτή, με το μέγεθος της παρανομίας που έχουμε σχεδόν σε όλο το υπόλοιπο κέντρο της πρωτεύουσας (ναρκωτικά, ληστείες, πορνεία, μεταναστευτικό, παραεμπόριο, βία και κάθε λογής παράνομη πράξη…) και όχι μόνο. Καμία από αυτές τις πράξεις, δε θα τις συναντήσει κανείς στα Εξάρχεια, όταν απουσιάζει η αστυνομία, με εξαίρεση το περιστασιακό κάψιμο αυτοκινήτων μεγάλου κυβισμού και αξίας, η παρουσία των οποίων θεωρείται προκλητική (με άλλα λόγια και ο ιδιοκτήτης πάει γυρεύοντας).
»Αντιθέτως, η παρουσία της αστυνομίας προκαλεί όλα αυτά τα φαινόμενα (συμπεριλαμβανομένων και των ναρκωτικών), με κυρίαρχο στοιχείο την ανεξέλεγκτη και απρόκλητη αστυνομική βία προς κάθε κατεύθυνση και όχι στοχευμένα. Τα αποτελέσματα όμως αυτών των γεγονότων και η αλήθεια των όσων συμβαίνουν έχουν αντίκτυπο μόνο στην περιοχή όπου αυτά συμβαίνουν, ιδιαίτερα όταν αυτή η περιοχή, στα μάτια μιας ολόκληρης κοινωνίας, θεωρείται τουλάχιστον ‘ανήσυχη’. Αλλιώς λοιπόν αντιμετωπίζεται η αστυνομία στα Εξάρχεια σε σχέση με την Αστυνομία μιας άλλης περιοχής και τα Εξάρχεια θεωρούνται ειδική περίπτωση όπου ‘όλα επιτρέπονται’.
»Αυτό εξυπηρετεί τον κεντρικό σχεδιασμό της εξουσίας με δύο τρόπους. Από τη στιγμή που τέτοιες συμπεριφορές των μηχανισμών καταστολής, συμβαίνουν κατά κύριο λόγο στα Εξάρχεια (και σε μεγάλες διαδηλώσεις), η περιοχή αυτή λειτουργεί σαν ‘βαλβίδα εκτόνωσης’ της πηγής των κοινωνικών αντιδράσεων. Δημιουργείται ένα τεχνητό πεδίο σύγκρουσης διαιωνίζοντας παράλληλα τον μύθο του ‘δράκουλα’. Αυτό δεν είναι ελληνική πατέντα. Εάν παρατηρήσει κανείς πολλές μεγάλες πόλεις, κυρίως ευρωπαϊκές, όλες έχουν τα ‘Εξάρχειά’ τους, όπου κατ’ αναλογία συμβαίνει το ίδιο.
»Ζώντας κάποιος στα δικά μας Εξάρχεια και μη γνωρίζοντας το μέτρο του ‘κανονικού’, θα σχηματίσει εκ πρώτης όψεως την εντύπωση ότι ζούμε μια προ-επαναστατική περίοδο, όπου από μέρα σε μέρα, ένα κίνημα θα ξεσπάσει. Ο δεύτερος τρόπος είναι η χρησιμοποίηση του μύθου του Δράκουλα, προς το υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο για συγκεκριμένους λόγους. Αυτός είναι και ο πλέον πονηρός και σε αυτή τη φάση μάλλον επικίνδυνος, εφόσον είναι επιρρεπής σε προβοκάτσιες. Έτσι λοιπόν, ο Φρανκεστάιν παίρνει πράγματι ζωή, τη ζωή που η ίδια εξουσία του δίνει.
»Εδώ λοιπόν κρύβεται η μισή αλήθεια. Φυσικά και υπάρχουν αναρχικοί στα Εξάρχεια (όμως δεν υπάρχουν μόνο στα Εξάρχεια). Ωστόσο, η Αναρχία στην Ελλάδα, απέχει πολύ από το να είναι σε θέση να οργανώσει τρομοκρατικά χτυπήματα, αφενός γιατί δεν εκφράζεται τόσο πολιτικά, αλλά περισσότερο κοινωνικά, αφετέρου δε γιατί η τρομοκρατία δεν δρα σχεδόν ποτέ σαν από μηχανής Θεός, όπως είθισται να παρουσιάζεται, αλλά συνδέεται με ένα ευρύτερο πλαίσιο και μια στρατηγική που είναι καλά οργανωμένη και έχει ως στόχο την ανατροπή. Με άλλα λόγια, τα τρομοκρατικά χτυπήματα είναι κομμάτι ενός ευρύτερου σχεδίου, που τουλάχιστον ιδεολογικά έχει στόχο μια καλύτερη κοινωνία απαλλαγμένη από το υπάρχον σύστημα εξουσίας. Κάτι τέτοιο, απ’ όσο γνωρίζουμε δεν υπάρχει στην Ελλάδα. Οποιοδήποτε άλλο ‘ορφανό’ χτύπημα είναι σίγουρα ύποπτο…
»Σε άλλες εποχές, το φόβητρο του δράκουλα θα λειτουργούσε αρκετά καλά, όπως έχει ήδη γίνει, με καλύτερο παράδειγμα τη 17Ν. Ο δράκουλας τότε διαλύθηκε στα εξ ων συνετέθη, όταν έπαψε πια να είναι χρήσιμος και σε μια πολύ κομβική συγκυρία… 11 χρόνια μετά, η πληροφορία διαδίδεται τόσο γρήγορα και με πολλούς τρόπους που το να στήσεις μια προβοκάτσια δεν είναι τόσο εύκολο. Το αποτέλεσμα θα είναι να επαναστατήσει ο ίδιος ο Δράκουλας-Φρανκενστάιν που οι ίδιοι θα δημιουργήσουν.»
Δεν θα αναλύσουμε το κείμενο περαιτέρω. Τα βασικά σχόλια που αφορούν την πρώτη μας εντύπωση, τα κάναμε στην αρχή. Παρότι σε πολλά έχουμε σοβαρές αντιρρήσεις, αναφέρει μια σειρά από άλλα που μόνο σε «αποκλίνουσα κοινωνική συμπεριφορά» (να χρησιμοποιήσουμε και κοινωνιολογικούς όρους!) δεν παραπέμπουν.
http://www.defence-point.gr/news/?p=67142