του Βασιλη Πηλου.Διάβασα με ενδιαφέρον την αποχαιρετιστήρια ομιλία του απερχόμενου πρόεδρου του Eurogroup Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ. Μελέτησα επίσης με σεβασμό τόσο τα θετικά σχόλια όσο και τη σκληρή κριτική που ασκήθηκε εγχωρίως στις δηλώσεις του αυτοαποκαλούμενου φίλου της Ελλάδας. Άλλες από...
αυτές συμμερίζομαι και άλλες όχι. Φαντάζομαι , όμως , ότι στις έντονα φορτισμένες από συναισθήματα ομιλίες ενώπιον του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, λέγεται και καμιά κουβέντα παραπάνω. Πόσο μάλλον από τον Ζαν -Κλοντ που πίνει και κάνα τζιν τόνικ επίσης παραπάνω; Γεγονός , που εξομολογούμαι, μου τον κάνει συμπαθέστερο.
Αφήνω κατά μέρος τη κριτική του προς την έλλειψη πατριωτισμού μερίδας ελλήνων εκατομμυριούχων , παρέρχομαι τον έκδηλο φιλελληνισμό του καθώς και τις εκδηλώσεις συμπάθειας προς τον δοκιμαζόμενο ελληνικό λαό. Δεν τον ακούω , όμως, και βερεσέ. Ακριβώς, επειδή δεν τον καταχωρίζω άκριτα στο μνημονιακό σκυλολόι και τα συμφεροντολογικά αφεντικά των δανειστών που , μετά το πλιάτσικο στο ντόπιο κοινωνικό πλούτο, εκφράζουν την αλληλεγγύη τους υπέρ των θυμάτων της λεηλασίας.
Εντάξει, για όσους ψάχνουν μια σύγχρονη ευρωπαϊκή Πασιονάρια η περίπτωση Γιούνκερ σίγουρα δεν προσφέρεται . Δεν είναι δα η κορυφαία φυσιογνωμία που με τη τόλμη , την αποφασιστικότητα και τη μαχητικότητά της θα άλλαζε τον Ευρωπαϊκό ρου. Πολιτικός από ένα μικρό δουκάτο είναι , έμπειρος και ευέλικτος μέσα στα γραφειοκρατικά τείχη των Βρυξελλών. Κυρίως , όμως, δεν είναι αλαζονικός και προπάντων ανιστόρητος.
Σαφώς και δεν έχει το πολιτικό βεληνεκές του Γιόσκα Φίσερ πρώην υπουργού εξωτερικών της Γερμανίας και ιστορικού ηγέτη των «πρασίνων» της χώρας του. Διάβασα πρόσφατα μια ομιλία του αναφορικά με την ευρωπαϊκή πορεία μέσα το 2013. Εκεί τονίζει ότι :«Το χάσμα μεταξύ του πλουσίου βορρά και του χτυπημένου από την κρίση νότου θα διευρυνθεί, υπογραμμίζοντας τα αντιθετικά τους συμφέροντα και επιδεινώνοντας τις αποσχιστικές τάσεις εντός της Ευρώπης, πρωτίστως μεταξύ βορρά-νότου, αλλά και μεταξύ ευρωζώνης και ΕΕ.»
Και , όμως , εκεί που ο πραγματιστής Φίσερ βλέπει χάσμα , μπάχαλο και κατακερματισμό, έρχεται αυτός ο πρωθυπουργός του μικροσκοπικού Λουξεμβούργου να ξαναθυμίσει ότι υπάρχει ακόμα ευρωπαϊκό όνειρο. Παράξενο, ασφυκτικό αλλά όχι μάταιο. Και να υπογραμμίσει ότι ισχυροί και ασθενικοί, μικροί και μεγάλοι με τα κουτσά και τα στραβά τους χωράνε μέσα σε αυτό.
«Η ΕΕ και η Ευρωζώνη θα ήταν ατελής χωρίς την Ελλάδα. Έχουμε γίνει αλαζόνες. Δεν γνωρίζουμε ιστορία. Δεν συμπαθούμε αυτούς που δεν είναι σαν εμάς… Αυτοί που βρίσκονται στον Βορρά και θεωρούν ότι είναι ενάρετοι, θα πρέπει να κοιτάξουν τα δικά τους δημοσιονομικά στοιχεία. Από την άλλη, οι χώρες του Νότου έχουν κάνει μεγάλες προσπάθειες για να ενταχθούν στην ΕΕ. Οι χώρες του Βορρά δεν είναι περισσότερο ενάρετες από τις χώρες του Νότου.» δήλωσε ο Γιούνκερ.
Η ομιλία του σε αυτό το απόσπασμα μου θύμισε εκείνο το Λατινικό «de te fabula narratur» του λυρικού Ρωμαίου ποιητή Οράτιου που επανέλαβε ο Καρλ Μαρξ στον πρόλογο της «Κριτικής της Πολιτικής Οικονομίας». Μια φράση που σημαίνει ότι : ¨για εσένα μιλάω εδώ». Μεθερμηνευόμενο ότι παραποιώντας την αφήγηση αυτή θα εφαρμοστεί σε σένα. Και αυτό δείχνει ότι τα ζόρια δεν αφορούν πια μόνο την εξασθενημένη Ελλάδα ή το δίπολο Βορρά-Νότου αλλά όλη την Ευρώπη και κυρίως την ηγεμονεύουσα Γερμανία. Ψέματα;
Με δυο κουβέντες ο Γιούνκερ υπενθύμισε ότι η αυτάρεσκη Γερμανία δεν μπορεί να ζει προσωρινά σε θερμοκήπιο την ώρα που η ισχνή και λαβωμένη Ελλάδα τσακίζεται από θύελλες , χαλάζι και παγετό . Γιατί αν υπάρχει κοινή ευρωπαϊκή μοίρα τότε η Ελλάδα είναι αναπόσπαστο κομμάτι της. Μια Ελλάδα , όμως , ακέραιη, αξιοπρεπής, δημιουργική . Αλλά το τελευταίο δεν είναι δουλειά του αλληλέγγυου Γιούνκερ, της δογματικής Μέρκελ ή του εγκάρδιου αλά γαλλικά Ολάντ. Είναι υποχρέωση των πολιτών της .