Του Ι.Κ.Πρετεντέρη
Υποτίθεται ότι η κυβέρνηση έχει πρώτο στόχο την ανάπτυξη. Σωστό; Σωστό!
Μόνο που η ανάπτυξη είναι σαν την
επανάσταση. Δεν αρκεί να μιλάς γι’ αυτήν, πρέπει να κάνεις και κάτι για
να προκύψει - που έλεγε και ο Φιντέλ Κάστρο.
Ερώτημα πρώτο. Μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη χωρίς ρευστότητα; Ασφαλώς όχι.
Ακούμε, λοιπόν, από την κυβέρνηση ότι η ρευστότητα των τραπεζών θα ενισχυθεί από την επιστροφή των καταθέσεων.
Την ίδια στιγμή, όμως, που η κυβέρνηση
δηλώνει ότι φιλοδοξεί να επιστρέψουν οι καταθέσεις, η φορολόγηση των
καταθέσεων αυξήθηκε από το 10% στο 15% ενώ η τρόικα ζητεί να μειωθούν
και τα επιτόκια.
Ωραία, λοιπόν, η φιλοδοξία να
επιστρέψουν οι καταθέσεις, αλλά γιατί να επιστρέψουν όταν η ίδια
κυβέρνηση προσπαθεί με κάθε τρόπο να αποτρέψει την επιστροφή τους;
[Μη με ρωτήσετε τι δουλειά έχει η τρόικα με τα θέματα των τραπεζών. Να μη βγάλουν κι αυτοί κανένα φράγκο;]
Ερώτημα δεύτερο. Μπορεί, άραγε, να υπάρξει ανάπτυξη χωρίς χρηματοδότηση;
Προφανώς όχι - και γι’ αυτό άλλωστε μας έχουν ζαλίσει τον έρωτα με την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών…
Μόνο που οι ελληνικές τράπεζες τελούν
σήμερα υπό έναν πενταπλό καθημερινό έλεγχο: του Δημοσίου, της Τραπέζης
της Ελλάδος, του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, του «επιτρόπου»
της Κομισιόν και του ESF.
Υπάρχει περίπτωση ποτέ, υπ’ αυτές τις
συνθήκες λειτουργίας των τραπεζών, να εξασφαλιστεί ομαλή ροή
χρηματοδότησης της αγοράς; Ούτε μία στο εκατομμύριο!..
Αρα, πάνε τα παραμύθια ότι η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών θα διευκολύνει τη λειτουργία της αγοράς.
Το πιθανότερο είναι ότι οι συμπληρωματικοί, αλληλοσυγκρουόμενοι και αλληλοαναιρούμενοι έλεγχοι και ελεγκτές θα τη δυσκολέψουν.
Ερώτημα τρίτο. Η ανάπτυξη (την οποία,
υποτίθεται, επιθυμεί η κυβέρνηση) χρειάζεται δύο πράγματα: κίνητρα για
επενδύσεις και κίνητρα για κατανάλωση.
Σωστό; Σωστό. Πού είναι όμως τα
φορολογικά κίνητρα για τις επενδύσεις και την κατανάλωση στον φορολογικό
νόμο που ψηφίστηκε προ τριών εβδομάδων;
Πουθενά! Οχι μόνο δεν έδωσε κανένα
φορολογικό κίνητρο, αλλά επιβαρύνοντας τη φορολόγηση των επιχειρήσεων
και των νοικοκυριών δημιούργησε ένα ισχυρό αντικίνητρο.
Και για τις επενδύσεις. Και για την κατανάλωση.
Πάμε, λοιπόν, στο ψητό. Σε τρία
ζητήματα-κλειδιά για την ανάπτυξη η κυβέρνηση και η τρόικα κάνουν
ακριβώς το αντίθετο από εκείνο που χρειάζεται η ανάπτυξη: απωθούν τις
καταθέσεις, επιβαρύνουν τη λειτουργία του τραπεζικού συστήματος,
επιβαρύνουν φορολογικά τα νοικοκυριά και τις επιχειρήσεις.
Είναι, άρα, προφανές ότι ο δρόμος που επέλεξαν δεν οδηγεί στην ανάπτυξη.
Αλλά τότε, γιατί μας κοροϊδεύουν;