Ο μεγαλοπρεπής υπουργός της κυβέρνησης δεν μπορούσε να περιμένει τη λήξη της θητείας του, για να του απονεμηθούν τότε τα...
διάσημα του Ταξιάρχη του Τάγματος του Φοίνικος, ως είθισται με όσους έχουν περάσει από τον υπουργικό θώκο τον οποίο τιμά. Οταν ανέλαβε, άλλωστε, ήταν τόσο ρευστή και αβέβαιη η κατάσταση, ώστε κανείς δεν ήξερε πόσο θα διαρκούσε η κυβέρνηση ούτε υπό ποίες συνθήκες θα παρέδιδε. Ετσι αποφάσισε να μεθοδεύσει την επίσπευση της παρασημοφόρησής του. Για να το κατορθώσει, όμως, έπρεπε πρώτα να υπερβεί ένα πρόβλημα, καθώς το πρωτόκολλο ορίζει ότι ο νέος υπουργός είναι πάντα εκείνος ο οποίος προτείνει στην Προεδρία της Δημοκρατίας την παρασημοφόρηση του προκατόχου του. Πώς θα μπορούσε, λοιπόν, αυτός να προτείνει τον εαυτό του; Πάντα ευέλικτος και επινοητικός, το ξεπέρασε αναθέτοντας στον υφυπουργό του να τον προτείνει.
Το γεγονός δεν πέρασε, όμως, απαρατήρητο. Πληροφορούμαι ότι και υφυπουργός άλλου υπουργείου, ο Νότης Μηταράκης, ζήτησε να παρασημοφορηθεί αναλόγως. Για καθαρά πρακτικούς λόγους αυτός, σχετιζόμενους με τα καθήκοντά του: αφού διαρκώς ταξιδεύει στο εξωτερικό, με σκοπό την προσέλκυση επενδύσεων, πρέπει να έχει μια ροζέτα στο πέτο του· οι ξένοι εντυπωσιάζονται πολύ από κάτι τέτοια λιλιά. Η επιθυμία του πραγματοποιήθηκε και του δόθηκε ένα μετάλλιο – ποιο ακριβώς δεν ξέρω, όχι πολύ σπουδαίο πάντως. Κατόπιν αυτού, αναρωτιέμαι μήπως θα έπρεπε να καθιερωθεί για τα μέλη της κυβέρνησης το τρικαντό με λοφίο. Προοαιρετικά, εννοείται – μόνον για όσους το έχουν ανάγκη, ψυχολογικά...
Στέφανος Κασιμάτης