Με αφορμή τις επίμαχες αναφορές των εγχειριδίων της Α’
Δημοτικού - στα πλαίσια του αναλυτικού προγράμματος - σύμφωνα με τις οποίες,
μεταξύ άλλων η λέξη παγώνι,[1]
γράφεται με - ο - , η λέξη κόκκαλο ή σακκί με ένα - κ - κτλ, δηλώνουμε τα
παρακάτω: Ανθιστάμεθα σε οποιαδήποτε ....
προσπάθεια υπεραπλουστεύσεως – αλλοιώσεως
της γλώσσης, καθ’ ότι θεωρούμε ότι συνιστά βεβήλωση αυτής. Η ελληνική γλώσσα
δεν είναι κυρίως φωνητική, όπως οι άλλες σύγχρονες ευρωπαϊκές γλώσσες. Ο
ανασκολοπισμός της έχει λάβει δυστυχώς ποικίλες μορφές. Αποδομείται η σχέση
σημαίνοντος και σημαινομένου, η οποία γίνεται κατανοητή μόνον δια της
ετυμολογίας και της ιστορικής ορθογραφίας. Αν καταργηθούν επομένως τα πολλά
φωνήεντα και έχουμε ένα - ι -, ένα - ε
-, ένα - ο - (παγόνι αντί παγώνι), τότε πού έγκειται το βαρυσήμαντο θέμα της
ετυμολογίας;
Συνεπώς το
παιδί της σχολικής ηλικίας χάνει τη νοηματική επαφή με τη λέξη και επομένως η
ελληνική γλώσσα από καθαρώς νοηματική, (ιδιότης που την ξεχωρίζει και την
τοποθετεί αυτομάτως πρώτη μεταξύ των γλωσσών), καταλήγει συμβατική και
σημειολογική. Η κατάργηση των διπλών συμφώνων και του χρόνου των φωνηέντων
(βραχέα, μακρά, δίχρονα) αποτελεί στρέβλωση της γλώσσης και παραχάραξη της
συνάφειας και ιστορικής συνέχειας μεταξύ της νέας και της αρχαίας ελληνικής,
καθ’ ότι – σύμφωνα με κορυφαίους γλωσσολόγους – η ελληνική γλώσσα από τους
ομηρικούς χρόνους μέχρι σήμερα αποτελεί ένα αλληλοσυμπληρούμενο και διαχρονικά
εξελισσόμενο, με τη δική του δυναμική σύνολο. Αποτέλεσμα της προσπάθειας συρρικνώσεως
της ελληνικής αποτελεί η γλωσσική ένδεια των ελληνοπαίδων, η μη απόκτηση σωστού
γλωσσικού αισθήματος.
Ανθιστάμεθα
στην επιβολή της φωνητικής ορθογραφίας, σύμφωνα άλλωστε και με την εντονότατη
αντίδραση των 40 Ακαδημαϊκών, τον Ιανουάριο του 2000, κατά της λατινοποίησης της
ελληνικής γλώσσης. Διακήρυξη η οποία μεταξύ άλλων αναφέρει: « Η γλώσσα μας, η
αρχαιότατη αλλά πάντα σύγχρονη και ζώσα, αυτή η γλώσσα που εμπλούτισε όχι μόνο
τη λατινική, αλλά και τις κυριώτερες ευρωπαϊκές γλώσσες, που έχει και οπτικά
συνδεθεί άρρηκτα με το αλφάβητό μας, δεν είναι δυνατόν να υποστεί μείωση με την
κατάργησή της από εμάς τους ίδιους. Είναι αδιανόητο να δεχθούμε ως Έλληνες την
μεταμφίεση της γραφής μας με την κατάργηση πολλών γραμμάτων της, που δεν
πέρασαν στο λατινικό αλφάβητο και με την αντικατάσταση τους από άλλα, υποτίθεται
ηχητικώς παραπλήσια, γράμματά του. Όταν άλλοι λαοί, όπως π.χ. Γάλλοι και
Ισπανοί, μάχονται έως σήμερα να διατηρήσουν μέχρι την τελευταία του λεπτομέρεια
τον τρόπο γραφής των κειμένων τους με το δικό τους αλφάβητο.»
[1] Οδηγός ορθογραφίας και
στίξεως, Ιωάννου Σμυρνιωτάκη, κεφ: Γενικοί ορθογραφικοί κανόνες των
ουσιαστικών, σελ. 54 «τα ουδέτερα ονόματα που τελειώνουν σε – όνι – γράφονται
με (ο): Εξαιρούνται τα εξής: αλώνι, κυδώνι, παγώνι.
Γιανναδάκης Κωνσταντίνος