Ανάμεσα στο να σε βγάζουν φωτογραφίες και να..
τις ανεβάζουν χωρίς την έγκριση σου στα κοινωνικά δίκτυα, το να κάθεσαι στο ίδιο τραπέζι με κάποιον "γκατζετάκια" που ασχολείται μόνο με το Smartphone του και τον οδηγό που δεν ξεκολλάει την τηλεφωνική συσκευή από το αυτί του εν ώρα οδήγησης προκαλώντας κυκλοφοριακό κομφούζιο και αυξάνοντας τις πιθανότητες πρόκλησης τροχαίου, είναι και το να ακούς αγνώστους να μιλούν δυνατά στο τηλέφωνο τους σε δημόσιους χώρους.
Πλατείες, λεωφορεία, ταξί, στις τουαλέτες της εταιρείας, μέσα στο γραφείο, εν γένει, παντού και πάντα. Ο "κολλημένος" με το κινητό του "επιδειξίας" (συνομιλιών), μπορεί να εμφανιστεί από το πουθενά και να εκνευρίσει όσους ακούν τα απόκρυφα του. Γιατί;
Οι New York Times το πήγαν ένα βήμα παραπέρα εντρυφώντας στο ζήτημα της μονομερούς τηλεφωνικής συνομιλίας. Η τυχαία συνομιλία που θα ακούσουμε σε δημόσιο χώρο, "εμβολίζει" τις γνωστικές μας λειτουργίες.
Κοινώς, μας αποσπάει την προσοχή και μας αποσυντονίζει.
Σύμφωνα με την επίκουρο καθηγήτρια ψυχολογίας του Πανεπιστημίου του San Diego, Dr. Galván, τέτοιου τύπου αμήχανες στιγμές, κάνουν το άτομο να σταματήσει να σκέφτεται ότι σκεφτόταν πριν και να προσπαθήσει να αποκωδικοποιήσει τον διάλογο που ακούει. Ή να τον βάλει στο "mute", δηλαδή στη "σίγαση".
Πρόκειται όμως για διάλογο; Όχι. Η ίδια εξηγεί ότι έχουμε να κάνουμε με ένα "halfalogue" - μονόλογο που τις περισσότερες φορές αναπτύσσεται μέσα σε δημόσιους χώρους στους οποίους είμαστε αναγκασμένοι να βρισκόμαστε την ίδια ώρα με τον αδιάκριτο ομιλητή.
Δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από την ακούσια ακρόαση
"Ο θυμός προξενείται, όταν για παράδειγμα βρισκόμαστε μέσα σε ένα βαγόνι τρένου, περιμένουμε να κατέβουμε στην επόμενη στάση και είμαστε αναγκασμένοι να ακούμε κάποιον να φωνάζει και να μιλάει δυνατά στο κινητό του", εξηγεί η Dr. Galván.
Μια δεύτερη αιτία, είναι ότι ακούγοντας τον μονόλογο, μπαίνουμε στη διαδικασία να φανταστούμε τον δεύτερο συνομιλητή, εκείνον που δεν βλέπουμε ή ακούμε και να μάθουμε το τι λέει και εκείνος από τη δική του μεριά. "Ο εγκέφαλος μας μπλοκάρει, απορροφάται από τη συζήτηση, γιατί διεγείρεται από την περιέργεια", εξηγεί η καθηγήτρια ψυχολογίας.
Από τη μεριά της, η καθηγήτρια γνωστικής ψυχολογίας του Πανεπιστημίου του Rochester, Lauren L. Emberson, εξηγεί:
"Όταν κοιτάζει κανείς κατ΄ευθείαν μία πηγή φωτός, το φως του φαίνεται δυνατότερο. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με τον ήχο. Το άτομο επικεντρώνεται σε μία συνομιλία που προκύπτει από το πουθενά σε ένα σχετικά ήσυχο χώρο και εστιάζει εκεί. Αυτομάτως η συνομιλία φαντάζει πιο δυνατή - ο ήχος δηλαδή που προσλαμβάνεται - απ' ότι είναι στην πραγματικότητα".
Η έρευνα που δημοσιεύτηκε στο επιστημονικό περιοδικό PLoS ONE καταλήγει στο εξής συμπέρασμα:
Η ακρόαση των μονομερών τηλεφωνικών συνομιλιών των άλλων είναι πολύ πιο ενοχλητικές και μας αποσπούν την προσοχή πολύ περισσότερο συγκριτικά με την ακρόαση μιας κανονικής συνομιλίας – δηλαδή την συζήτηση δυο ατόμων που βρίσκονται στον ίδιο χώρο με εμάς.
Πάντως, ενώ το 2006 το 82% των Αμερικανών δήλωνε ότι ενοχλείται από τις μονομερείς δημόσιες τηλεφωνικές ομιλίες, σήμερα το ποσοστό έχει πέσει στο 74%.
Δείτε εδώ ολόκληρη την έρευνα των New York Times
http://news247.gr
τις ανεβάζουν χωρίς την έγκριση σου στα κοινωνικά δίκτυα, το να κάθεσαι στο ίδιο τραπέζι με κάποιον "γκατζετάκια" που ασχολείται μόνο με το Smartphone του και τον οδηγό που δεν ξεκολλάει την τηλεφωνική συσκευή από το αυτί του εν ώρα οδήγησης προκαλώντας κυκλοφοριακό κομφούζιο και αυξάνοντας τις πιθανότητες πρόκλησης τροχαίου, είναι και το να ακούς αγνώστους να μιλούν δυνατά στο τηλέφωνο τους σε δημόσιους χώρους.
Πλατείες, λεωφορεία, ταξί, στις τουαλέτες της εταιρείας, μέσα στο γραφείο, εν γένει, παντού και πάντα. Ο "κολλημένος" με το κινητό του "επιδειξίας" (συνομιλιών), μπορεί να εμφανιστεί από το πουθενά και να εκνευρίσει όσους ακούν τα απόκρυφα του. Γιατί;
Οι New York Times το πήγαν ένα βήμα παραπέρα εντρυφώντας στο ζήτημα της μονομερούς τηλεφωνικής συνομιλίας. Η τυχαία συνομιλία που θα ακούσουμε σε δημόσιο χώρο, "εμβολίζει" τις γνωστικές μας λειτουργίες.
Κοινώς, μας αποσπάει την προσοχή και μας αποσυντονίζει.
Σύμφωνα με την επίκουρο καθηγήτρια ψυχολογίας του Πανεπιστημίου του San Diego, Dr. Galván, τέτοιου τύπου αμήχανες στιγμές, κάνουν το άτομο να σταματήσει να σκέφτεται ότι σκεφτόταν πριν και να προσπαθήσει να αποκωδικοποιήσει τον διάλογο που ακούει. Ή να τον βάλει στο "mute", δηλαδή στη "σίγαση".
Πρόκειται όμως για διάλογο; Όχι. Η ίδια εξηγεί ότι έχουμε να κάνουμε με ένα "halfalogue" - μονόλογο που τις περισσότερες φορές αναπτύσσεται μέσα σε δημόσιους χώρους στους οποίους είμαστε αναγκασμένοι να βρισκόμαστε την ίδια ώρα με τον αδιάκριτο ομιλητή.
Δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από την ακούσια ακρόαση
"Ο θυμός προξενείται, όταν για παράδειγμα βρισκόμαστε μέσα σε ένα βαγόνι τρένου, περιμένουμε να κατέβουμε στην επόμενη στάση και είμαστε αναγκασμένοι να ακούμε κάποιον να φωνάζει και να μιλάει δυνατά στο κινητό του", εξηγεί η Dr. Galván.
Μια δεύτερη αιτία, είναι ότι ακούγοντας τον μονόλογο, μπαίνουμε στη διαδικασία να φανταστούμε τον δεύτερο συνομιλητή, εκείνον που δεν βλέπουμε ή ακούμε και να μάθουμε το τι λέει και εκείνος από τη δική του μεριά. "Ο εγκέφαλος μας μπλοκάρει, απορροφάται από τη συζήτηση, γιατί διεγείρεται από την περιέργεια", εξηγεί η καθηγήτρια ψυχολογίας.
Από τη μεριά της, η καθηγήτρια γνωστικής ψυχολογίας του Πανεπιστημίου του Rochester, Lauren L. Emberson, εξηγεί:
"Όταν κοιτάζει κανείς κατ΄ευθείαν μία πηγή φωτός, το φως του φαίνεται δυνατότερο. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με τον ήχο. Το άτομο επικεντρώνεται σε μία συνομιλία που προκύπτει από το πουθενά σε ένα σχετικά ήσυχο χώρο και εστιάζει εκεί. Αυτομάτως η συνομιλία φαντάζει πιο δυνατή - ο ήχος δηλαδή που προσλαμβάνεται - απ' ότι είναι στην πραγματικότητα".
Η έρευνα που δημοσιεύτηκε στο επιστημονικό περιοδικό PLoS ONE καταλήγει στο εξής συμπέρασμα:
Η ακρόαση των μονομερών τηλεφωνικών συνομιλιών των άλλων είναι πολύ πιο ενοχλητικές και μας αποσπούν την προσοχή πολύ περισσότερο συγκριτικά με την ακρόαση μιας κανονικής συνομιλίας – δηλαδή την συζήτηση δυο ατόμων που βρίσκονται στον ίδιο χώρο με εμάς.
Πάντως, ενώ το 2006 το 82% των Αμερικανών δήλωνε ότι ενοχλείται από τις μονομερείς δημόσιες τηλεφωνικές ομιλίες, σήμερα το ποσοστό έχει πέσει στο 74%.
Δείτε εδώ ολόκληρη την έρευνα των New York Times
http://news247.gr