Η «ηλιθιότητα» της μείωσης του αριθμού των βουλευτών.

Δεν μπορούμε να κατανοήσουμε πως υπάρχουν τόσοι αφελείς που τσιμπάνε στην προπαγάνδα του πολιτικού συστήματος για μείωση του αριθμού των βουλευτών!!! Το πολιτικό καθεστώς εκμεταλλευόμενο την απέχθεια των πολιτών προς τα πρόσωπα των βουλευτών, πετάει ......
το τυράκι της μείωσης του αριθμού των βουλευτών και ο κάθε πολιτικά αφελής «τσιμπάει» χωρίς να...

αντιλαμβάνεται τι ακριβώς του σερβίρουν. Δεν αντιλαμβάνεται ότι με τον τρόπο αυτό το πολιτικό σύστημα, μαζί με τα πνευματικά και δημοσιογραφικά παπαγαλάκια του, θέλει να περιορίσει το πολιτικό προσωπικό σε λίγες πολιτικές οικογένειες, να γίνει πιο κλειστό και ελέγξιμο και να αποβάλει τυχόν «προβληματικές» περιπτώσεις βουλευτών.

Ας έρθουμε όμως από την πλευρά των πολιτών. Γιατί οι πολίτες θέλουν να μειωθεί ο αριθμός των βουλευτών; Μήπως γιατί εξοργίζονται βλέποντας πολλά πολιτικά πρόσωπα και θέλουν να βλέπουν πιο λίγα; Μα είναι έτσι τότε ας καταργήσουμε εντελώς τους βουλευτές. Δεν είναι όμως αυτή η σκέψη στο πίσω μέρος του μυαλού του απλού πολίτη. Η σκέψη είναι ότι με τη μείωση του αριθμού των βουλευτών θα μειωθεί το κόστος λειτουργίας του Κοινοβουλίου.  Αν είναι έτσι, τότε γιατί να μην μειωθεί η αμοιβή των βουλευτών στα 2/3 του ποσού που παίρνουν αυτή τη στιγμή; Πάλι θα έχουμε αντίστοιχη οικονομική ωφέλεια με 300 βουλευτές. Απλά, γιατί αυτό δεν το θέλουν οι πολιτικές οικογένειες. Απεναντίας θέλουν μεγαλύτερες αμοιβές για τα μέλη τους.

Αν από το άλλο μέρος μειώναμε την αμοιβή των βουλευτών κατά 50% και ταυτόχρονα αυξάναμε τον αριθμό σε 600, πάλι το ίδιο κόστος με το σημερινό δεν θα είχαμε; Αφαιρώντας μάλιστα και τις λοιπές προνομίες, θα είχαμε και όφελος. Αν τώρα οι βουλευτές ήταν 600, δεν θα ήταν άραγε ακόμα καλύτερα τα πράγματα για το λαό; Δεν θα υπήρχε άραγε μεγαλύτερη σε βάθος λαϊκή αντιπροσώπευση; Δεν θα είχαμε περισσότερους Έλληνες στα κέντρα λήψης αποφάσεων;  και ακόμα ο έλεγχος των πειθήνιων βουλευτών δεν θα γινόταν ακόμα πιο δύσκολος;  Και για να το πάμε πιο μακριά. Αν τελικά το αξίωμα του βουλευτή άνοιγε τόσο πολύ ώστε να ταυτιστεί με το αξίωμα του πολίτη, δηλαδή είχαμε δέκα εκατομμύρια βουλευτές, μήπως άραγε τότε αυτό ήταν Άμεση Δημοκρατία;

Βλέπουμε λοιπόν, πως όσο πιο πολύ μαζεύουμε την λαϊκή εκπροσώπηση στα κέντρα λήψης των αποφάσεων, τόσο πιο κλειστό και ελέγξιμο γίνεται το σύστημα στα χέρια μιας οικογενειοκρατούμενης ολιγαρχίας και τόσο πιο πολύ απομακρυνόμαστε από την ιδέα της Δημοκρατίας.

Και στο κάτω κάτω, ας μειώσουμε τον αριθμό των βουλευτών σε 56, όπως και στην Κύπρο, ώστε να είναι όλοι μεταξύ τους μία οικογένεια και να έχουμε ισόβιες παρουσίες αυτών των οικογενειών. Το μοντέλο αυτό όμως δεν απέτρεψε την Κύπρο από το να συμβούν αυτά συμβαίνουν και που εμβρόντητοι πληροφορούμαστε ότι έχουν συμβεί.

Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε έχουν στην πραγματικότητα να κάνουν με τον ίδιο το θεσμό της Αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας. Μάλιστα όσο πιο κλειστή και ολιγαρχική γίνεται αυτή η αντιπροσωπευτική δημοκρατία, τόσο χειρότερα γίνονται τα πράγματα για το λαό. Η μόνη λύση λοιπόν είναι το άνοιγμα της δημοκρατίας στο λαό και το σπάσιμο των φραγμάτων που έχει ορθώσει το πολιτικοικονομικό σύστημα της χώρας, ώστε τελικά να εισρεύσει ο λαός στα κέντρα λήψης των αποφάσεων και να αρχίσει η οικονομική ανάπτυξη. 

hassapis-peter