Σύμφωνα
με τα λεξικά τα συνώνυμα χρησιμοποιούνται «για λέξεις ή εκφράσεις που
έχουν το ίδιο περίπου νόημα || (ως ουσ.) το συνώνυμο,λέξη που είναι
διαφορετική από μια άλλη, που έχει όμως την ίδια περίπου σημασία με....
αυτή, όπως π.χ. τα ρήματα ξημερώνει, χαράζει, φέγγει».
Όλα αυτά δεν θα είχαν την παραμικρή σημασία αν η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και ο
επικεφαλής του προσωπικά, δεν βάλθηκαν να αντικαταστήσουν την κατάργηση
του μνημονίου με την «αναστολή» του.
Χωρίς κάποιος να είναι φιλόλογος καταλαβαίνει ότι συνώνυμο της
κατάργησης είναι η ακύρωση, η ανάκληση, η άρση. Δηλαδή να παύσουμε κάτι
που ήδη υπάρχει. Αντίθετα, επίσης χωρίς να είναι κάποιος φιλόλογος
καταλαβαίνει ότι η αναστολή έχει τη σαφή σημασία του προσωρινού και όχι
μόνιμου...
παγώματος. Αναστέλλω κάτι σημαίνει ότι είναι σε ισχύ, αλλά με κάποιον τρόπο δεν εφαρμόζεται.
Όσοι λοιπόν προσπαθούν να δικαιολογήσουν την αποστροφή Τσίπρα για
«αναστολή μνημονίου» ας βρουν κάποιον άλλο τρόπο. Η επίκληση της
ελληνικής γλώσσας ως πλούσιας γλώσσας είναι ημιτελής. Η ελληνική πέρα
από πλούσια γλώσσα είναι και σαφής. Ακριβής. Με αυστηρό νόημα. Χωρίς
προσφυγές σε λεξικά, μπορεί ο καθένας να καταλάβει.
Και αυτό που ο καθένας καταλαβαίνει με το συγκεκριμένο γεγονός δεν είναι
ένα γλωσσικό ολίσθημα ή απροσεξία. Το κοινό του Economistείναι
συγκεκριμένο. Και εκεί απευθυνόταν ο αρχηγός της αξιωματικής
αντιπολίτευσης. Γράφοντας στα παλιότερα των υποδημάτων του την πλέον
θεμελιακή θέση του ΣΥΡΙΖΑ χάρις στην οποία εξασφάλισε την εκτίναξή του
στο 27% και τη διεκδίκηση της κυβέρνησης. Αποδεικνύοντας ότι ο μύθος των
«συλλογικών αποφάσεων», των «συλλογικών κατακτήσεων» και των
«ψηφισμένων ντοκουμέντων» ισχύει και στην Αριστερά αλλά παραμένει
δυστυχώς μύθος.
Αν δεν ήταν μύθος, προς διάσωση της συλλογικής αξιοπιστίας και προς
απόδειξη του προς το παρόν αναπόδεικτου ισχυρισμού ότι η Αριστερά δεν
είναι αντιγραφή των προσωποκεντρικών, ηγετικών αστικών κομμάτων, τα
όργανα του ΣΥΡΙΖΑ θα όφειλαν να κάνουν κριτική στον πρόεδρό του, γιατί
τροποποίησε μονομερώς και αυθαίρετα τη βασικότερη πολιτική θέση του
ΣΥΡΙΖΑ. Και ο πρόεδρός του θα όφειλε να βγει δημόσια και να ανασκευάσει.
Όχι επειδή το απαιτεί ο Κεδίκογλου. Αλλά επειδή το απαιτεί ο ελληνικός
λαός για να μπορέσει να ξεφορτωθεί τον Κεδίκογλου.
Εκτός κι αν η κατάργηση του μνημονίου δεν είναι η βασικότερη πολιτική θέση του ΣΥΡΙΖΑ.
Αν δηλαδή, όλη η περιρρέουσα φιλολογία για το ήδη νεκρό μνημόνιο
αποκρύπτει το γεγονός ότι το μνημόνιο είναι ολοζώντανο, σφριγηλό, στο
άνθος της δύναμής του, και χτίζει καθημερινά το κοινωνικό κολαστήριο.
Μόνο που όταν κάτι ζωντανό το ανακηρύσσεις νεκρό, παύεις πια να το
κυνηγάς. Δεν έχει νόημα να σκοτώσεις κάτι που το θεωρείς ήδη νεκρό.
Εξήγηση στην «αναστολή» έδωσε ο Δ.Παπαδημούλης μιλώντας για
αντικατάσταση του μνημονίου από ένα άλλο σύμφωνο. Εδώ πράγματι οι λέξεις
είναι συνώνυμες. Το μνημόνιο είναι σύμφωνο ανάμεσα στους δανειστές και
στον δανειζόμενο. Ο Δ.Παπαδημούλης μιλώντας για αντικατάσταση επαναφέρει
τον ευρύτατο προβληματισμό για το αν ο ΣΥΡΙΖΑ εξαγγέλλει τη μετάβαση
από τη μνημονιακή στη μεταμνημονιακή εποχή ή απλώς τη μετάβαση από ένα
μνημονιακό σε ένα νέο-μνημονιακό σύμφωνο.
Η αποστροφή του Α.Τσίπρα έχει πολλαπλή σημασία.
Πρώτον ακυρώνει τις αιτιάσεις ότι η εξ αριστερών κριτική ευνοεί το
επιτελείο της τρικομματικής και το βόθρο Μουρούτη. Σήμερα η κυβέρνηση
κάνει πάρτυ τονίζοντας την αναξιοπιστία, την ανακολουθία, την αλλαγή
θέσεων σαν πουκάμισα, την πολυπρόσωπη -ανάλογα με το ακροατήριο-
μετάλλαξη της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ. Το πάρτυ αυτό το προκάλεσε και το
προσκάλεσε ο ίδιος ο Α.Τσίπρας.
Δεύτερον, επιβεβαιώνει ότι η τροπολογία περί συλλογικών αποφάσεων, που
κατατέθηκε χωρίς να τεθεί σε ψηφοφορία στην πρόσφατη ΚΠΕ του ΣΥΡΙΖΑ
είναι πολύ πιο πίσω από την πραγματικότητα. Υπάρχει μια ηγετική ομάδα
που δεν δίνει λογαριασμό πουθενά, διαμορφώνει κατά το δοκούν στην
τρέχουσα πολιτική αντιπαράθεση τα «ψηφισμένα ντοκουμέντα» και τα
διαστρέφει μέχρι να φτάσει το κεφάλι κάτω και τα πόδια πάνω. Αν ακουστεί
κάποια αριστερή κριτική, βγαίνει από το σεντούκι ως φλάμπουρο μια
αριστερή φράση της κομματικής διακήρυξης γιατί ως γνωστόν «είμεθα και με
τη λαοκρατίαν». Μόνο που το φλάμπουρο έγινε ήδη σημαία ευκαιρίας που
ανεβοκατεβαίνει ανάλογα με τις δημοσκοπήσεις.
Τρίτον δεν έχει καμιά σημασία αν η «αναστολή του μνημονίου» συνοδεύεται
ως εξαγγελία από την «κατάργηση των πολιτικών της λιτότητας». Το
μνημόνιο είναι συγκεκριμένο. Οι πολιτικές λιτότητας είναι γενικές. Ας
μας υποδείξει κάποιος έναν υποψήφιο πρωθυπουργό επί της μεταπολίτευσης
που ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν υποσχέθηκε «κατάργηση
των πολιτικών της λιτότητας». Έστω έναν. Άβυσσος χωρίζει την ασάφεια της
λιτότητας από τη σαφήνεια του μνημονίου και των εφαρμοστικών του νόμων.
Τέταρτον, φαίνεται ότι η τομή της Κύπρου δεν χωνεύεται αριστερά και
ριζοσπαστικά από τον ΣΥΡΙΖΑ. Αν ήταν έτσι θα όφειλε η θαμμένη θέση
«καμιά θυσία για το ευρώ» όχι μόνο να ανασυρθεί, αλλά και να βαθύνει. Θα
όφειλε επίσης να αντικατασταθεί το οικονομικό επιτελείο Δραγασάκη,
Μηλιού, Σταθάκη, που επιεικώς μιλώντας έπεσε τελείως έξω σε προβλέψεις
και εκτιμήσεις για την κρίση της Ευρωζώνης, τις συνέπειες ενός Όχι, τις
προθέσεις της Γερμανίας, τα όρια της εντός ευρώ διαπραγμάτευσης. Η τομή
της Κύπρου χωνεύεται δεξιά και συστημικά. Και η «ισχυρή και πετυχημένη
διαπραγμάτευση των δανειακών μας υποχρεώσεων» να γίνει
«αναδιαπραγμάτευση» που θα γίνει «επαναδιαπραγμάτευση» που θα έχει τα
γνωστά αποτελέσματα.