Δεν πίστευαν στα αυτιά τους οι παίκτες της Αργεντινής όταν με το που πάτησαν το πόδι τους στην Ισπανία για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1982 πληροφορήθηκαν για μια εντελώς διαφορετική τροπή στον πόλεμο των Φώκλαντ.
Ο ... μηχανισμός της στρατιωτικής χούντας εκτός από το ότι είχε φροντίσει να παραπληροφορήσει, είχε ήδη εισχωρήσει στο ποδόσφαιρο και στους θεσμούς του για να επιτύχει τους στόχους του καθεστώτος.
«Δε θα έπρεπε να είχα συμμετάσχει στο Μουντιάλ του 1982. Πολλά παιδιά σκοτώθηκαν στις Μαλβίνας (ονομασία των νησιών Φώκλαντ που δίνουν οι Αργεντινοί) και σαν αρχηγός της εθνικής ομάδας θα έπρεπε να κάνω κάτι για να το σταματήσω», ομολόγησε μετά από 19 χρόνια ο Ντανιέλ Πασαρέλα.
Όπως αναφέρει το περιοδικό When Saturday Comes, η αποστολή της ομάδας στην αναχώρηση της από την χώρα είχε αρκεστεί στο ότι η Αργεντινή υπέταξε τον βρετανικό στρατό στο Νότιο Ατλαντικό και ότι οι ποδοσφαιρικές υποχρεώσεις συνεχίζονταν κανονικά. Άλλωστε δεν υπήρξε και κανένα αρχείο επαγγελματία ποδοσφαιριστή που πήρε μέρος στο πόλεμο, εξαιρουμένων ποδοσφαιριστών από χαμηλότερες κατηγορίες που είχαν ήδη αιχμαλωτιστεί σε κέντρα κράτησης. Τα ραδιόφωνα της Ισπανίας, ωστόσο, ενημέρωναν ήδη για την στρατιωτική ήττα των Αργεντινών και τα θύματα του πολέμου με πολλούς ποδοσφαιριστές να μην πιστεύουν τις νέες εξελίξεις! Ο Μαραντόνα και πρώην συμπαίκτες του έχουν αναφέρει πολλές φορές πόσο έκπληκτοι ένιωθαν όταν άκουγαν τα τοπικά ραδιόφωνα!
Εκείνη την περίοδο η ποδοσφαιρική ομοσπονδία της Αργεντινής είχε ήδη μετονομάσει δύο εγχώριους ποδοσφαιρικούς θεσμούς, δίνοντας ονόματα όπως «Κυριαρχία στις Μαλβίνας» και «Οι Μαλβίνας είναι Αργεντίνικες». Χαρακτηριστική είναι και η μετάδοση του εκφωνητή και υποστηρικτή του καθεστώτος, Χοσέ Μαρία Μουνιόθ, ο οποίος δεν έκανε αναφορά σε ονόματα Άγγλων ποδοσφαιριστών, αναφωνώντας χαρακτηριστικά: «Ο ποδοσφαιριστής με την κόκκινη φανέλα έχει την μπάλα»!
Η πιο αιματοβαμμένη δικτατορία της Λατινικής Αμερικής (1976-1983) αυτή του Χόρχε Βιντέλα με 12.000 δολοφονίες, χιλιάδες αγνοούμενους μέχρι και απαγωγές παιδιών αντιφρονούντων γνώριζε καλά ότι για να εδραιωθεί θα πρέπει να χειραγωγήσει τις μάζες και το ποδόσφαιρο αποτέλεσε χρήσιμο εργαλείο. Αξιωματικοί του στρατού παίρνουν θέσεις στην ποδοσφαιρική ομοσπονδία, σε διοικήσεις ομάδων ακόμη και στην FIFA. O υποναύαρχος, Κάρλος Λακόστε επιτελεί επικεφαλής της επιτροπής για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1978 που θα λάμβανε χώρα στην Αργεντινή, ενώ αργότερα επιτελεί και αντιπρόεδρος της FIFA μέχρι το 1984.
Ωστόσο, εύκολος τρόπος για τους αξιωματικούς να κάνουν άνοιγμα στο ποδόσφαιρο ήταν προσφέροντας προστασία και στήριξη στις ομάδες με αδιαφανείς τρόπους. Ο αξιωματικός του στρατού, Γκιγιέρμο Σουάρες Μασόν και υπαίτιος για 430 «εξαφανίσεις» και 39 δολοφονίες λίγο μετά το πραξικόπημα το 1976 χειρίζεται σημαντικά θέματα που αφορούν την Αρχεντίνος Τζούνιορς, μια από τις μικρές ομάδες του Μπουένος Άιρες που είχε στις τάξεις της τον πιτσιρικά τότε, Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα. Ο Ντιέγκο αναδείχτηκε για τέσσερις σερί χρονιές πρώτος σκόρερ και πολλές ομάδες προσπάθησαν να τον αποκτήσουν από την περίοδο που ήταν στις νεανικές ομάδες της Τζούνιορς. Κατοχυρώνοντας υψηλά ποσά χορηγιών από την κρατική πετρελαϊκή εταιρία YRF και την αεροπορική εταιρία Austral, o Μασόν καταφέρνει να κρατήσει το ανερχόμενο αστέρι της χώρας μέχρι το 1980 που θα πάρει μεταγραφή για τη Μπόκα Τζούνιορς.
Η καριέρα του Μαραντόνα καθορίστηκε άλλη μια φορά από αποφάσεις του στρατού και του Λακόστε συγκεκριμένα, όταν ο υποπλοίαρχος τον απάλλαξε από την υποχρεωτική θητεία στον στρατό με σκοπό να… υπηρετήσει τη χώρα μέσω του ποδοσφαίρου. Αρχική πρόθεση του «θρύλου» του ποδοσφαίρου ήταν να υπηρετήσει στο στρατό αλλά μετά από παρέμβαση ανωτέρων του τελικά ταξίδεψε στην Ιαπωνία για το Παγκόσμιο Κύπελλο Νέων όπου και κατέκτησε το τρόπαιο.
Το πατρονάρισμα ομάδων από κορυφαία στελέχη του στρατού πρόσφερε πολλαπλά οφέλη για το καθεστώς. Μέλη της πρώτης χούντας του Βιντέλα, Εμίλιο Μασέρα (αρχηγός στρατού) και Ορλάντο Αγκόστι (αρχηγός της αεροπορίας) έγιναν επίτιμα μέλη της δημοφιλής ομάδας, Ρίβερ Πλέιτ χωρίς να εκδιωχθούν μέχρι το 1996. Το πλοκάμια της στρατιωτικής χούντας εκτός από την σφαίρα της πολίτικης δεν παρέλειψαν να γραπώσουν και τον ποδοσφαιρικό κόσμο. Τα σημάδια της δε, φαίνεται πως έμειναν για τα καλά ανεξίτηλα στον χρόνο ακόμη και μετά από αρκετά χρόνια από την πτώση της δικτατορίας.
Αναδημοσίευση από othersidefootball.com
left.gr