Στον
«δημόσιο διάλογο» (σχήμα λόγου, μην παίρνετε τοις μετρητοίς τον
χαρακτηρισμό) συνηθίζουμε να μιλάμε για ζητήματα που αγνοούμε. Ενα από
αυτά είναι η πολιτική της Μάργκαρετ Θάτσερ. Στο κεφάλαιο 26 των
πρωθυπουργικών...απομνημονευμάτων της, τα θέματα που πραγματεύεται η εκλιπούσα είναι κρίσιμα και αφορούν -εμμέσως πλην σαφώς- την πατρίδα μας: «Η πτώση του κομμουνισμού στην Ανατολική Ευρώπη, η ένωση της Γερμανίας και η συζήτηση για το μέλλον του ΝΑΤO – 1987-1990». Πώς έβλεπε να εξελίσσεται η Ευρωπαϊκή Ενωση την ώρα που κατέρρεε ο κομμουνισμός και ενωνόταν η Γερμανία; Ιδού μερικά αποσπάσματα: «Αυτή η καλοδεχούμενη επανάσταση για την ελευθερία, που σάρωσε την Ανατολική Ευρώπη, έφερε στο προσκήνιο στρατηγικά θέματα και πάνω απ’ όλα στις σχέσεις της Δύσης με τη Σοβιετική Ενωση. (Αλήθεια, ποια ήταν τώρα η “Δύση”;) Ομως διαπίστωσα από την αρχή ότι είχε βαθιές επιπτώσεις στην ισορροπία δυνάμεων στην Ευρώπη, όπου μια ενωμένη Γερμανία μπορούσε να κυριαρχήσει. Υπήρχε ένα καινούργιο, αλλά διαφορετικού είδους “Γερμανικό Ζήτημα” που έπρεπε να αντιμετωπιστεί ανοιχτά και επίσημα. [...] Μία “Ενωμένη Ευρώπη” θα αύξανε και δεν θα ήλεγχε τη δύναμη μιας ενωμένης Γερμανίας. Η Γερμανία θα προωθούσε τα συμφέροντά της μέσα και έξω από μια τέτοια Ευρώπη».
Γερμανοφοβία
«Η ενωμένη Γερμανία είναι πολύ μεγάλη και πολύ ισχυρή για να αποτελέσει απλά έναν από τους πρωταγωνιστές μέσα στην Ευρώπη. [...] Η Γερμανία πάντα κοιτούσε τόσο ανατολικά όσο και δυτικά, αν και η σύγχρονη έκφανση της τάσης αυτής είναι η οικονομική ανάπτυξη και όχι η εδαφική επέκταση. Ετσι, η Γερμανία από τη φύση της αποτελεί αποσταθεροποιητική δύναμη στην Ευρώπη. Μόνο η στρατιωτική και πολιτική δέσμευση των Ηνωμένων Πολιτειών στην Ευρώπη και οι στενές σχέσεις μεταξύ των δύο άλλων ισχυρών κυρίαρχων κρατών στην Ευρώπη, της Βρετανίας και της Γαλλίας, μπορούν να εξισορροπήσουν τη γερμανική δύναμη. Ομως αυτό δεν θα μπορούσε να συμβεί μέσα σε ένα ευρωπαϊκό υπερ-κράτος. [...] Κατηγορήθηκα ότι ήμουν ο τελευταίος υποστηρικτής του Ψυχρού Πολέμου και ότι με κατείχε μια γερμανοφοβία που έπρεπε να αποβάλω. Ουσιαστικά είπαν ότι ήμουν μία κουραστική γυναίκα που μπορεί κάποτε να είχα εξυπηρετήσει έναν σκοπό, αλλά δεν μπορούσα ούτε ήθελα να συμβαδίζω με την εποχή μου».
Παναγιώτης Λιάκος
iatroi.eu