Φαντασθείτε ένα μεγάλο, σημαντικό νοσοκομείο. Φαντασθείτε τη μονάδα επειγόντων περιστατικών του. Ωραία;
Φανταστείτε τώρα, να συμβαίνει μια μεγάλη καταστροφή, να 'ρχεται επειγόντως πλήθος πιεστικών περιστατικών…
και στη μονάδα των επειγόντων περιστατικών να υπάρχει διχογνωμία των -σημαντικών, σοβαρών- υπεύθυνων για το πρωτόκολλο αντιμετώπισης των πραγμάτων. Χάος. Ή, μάλλον, παγωμάρα.
Εκείνο λοιπόν που παρακολουθήσαμε αυτές τις ημέρες με τη διαμάχη Αντώνη Μανιτάκη-Αντώνη Ρουπακιώτη για την άρση ή μη της προσωρινής δικαστικής προστασίας των απομακρυνόμενων από το Δημόσιο (σήμερα: των συμβασιούχων, αύριο θα δούμε ποιων), μέσω του πολυνομοσχεδίου που θα κριθεί στη Βουλή αυτό το Σαββατοκύριακο, είχε όλα τα υλικά μιας (ακόμη) πολιτικής κωμωδίας της τρικομματικής κυβέρνησης. Δυο υπουργοί μιας κυβέρνησης κρίσης και ευθύνης, από τον ίδιο μάλιστα κομματικό χώρο -και οι δυο, εκείνο που δίκαια ονομάζουμε «προσωπικότητες»- με τεχνογνωσία στο θέμα που πήγαν να αντιμετωπίσουν (τι θα ένιωσε ο Αντ. Μανιτάκης όταν διάβασε το πρωτοσέλιδο «Καθηγητής Αντισυνταγματικού Δικαίου»; τι ο Αντ. Ρουπακιώτης όταν του θύμιζαν παλιότεροι δικηγόροι-συνάδελφοί του θέσεις του ως προέδρου του ΔΣΑ;), σε μια κρίσιμη στροφή όπου η τρικομματική έδειχνε -διάβολε- να μπουσουλάει, έφεραν τα πράγματα σε αδιέξοδο. Σε πάγωμα. Σε αναβολή – και βλέπουμε.
Η σύμπτωση-που-δεν-είναι-σύμπτωση με την κατασκευασμένη κρίση ΠΑΣΟΚ/Βενιζέλου για το θέμα του ΦΠΑ στην εστίαση (που κι αυτός που το ανακίνησε γνώριζε ότι δεν μπορεί να προχωρήσει ΤΩΡΑ), η «από σπόντα» υπόθεση της υφυπουργού Σκοπούλη που δεν της μιλάει ο υπουργός της (υπό αναδόμηση αμφότεροι) Λυκουρέντζος, η στην-τελική-ευθεία μείωση κατά 35% των συντάξεων των άλλοτε υπηκόων του ΤΕΒΕ/ΤΑΕ, όλα αυτά διαμορφώνουν ένα σκηνικό οπερέτας και άγχους συνάμα. Το σκηνικό διήρκεσε μόλις κάποιες ώρες. Όμως, εκείνο που ανέβηκε στην επιφάνεια με τη διαφωνία Μανιτάκη-Ρουπακιώτη, η οποία απλώς αφέθηκε για μετά το Πάσχα ή/και για μετά τον ανασχηματισμό, είναι κάτι ασύγκριτα βαρύτερο. Είναι η άρνηση ή η αδυναμία (ας διαλέξει ο καθένας περί τίνος πρόκειται) του δικαστικού συστήματος της Ελλάδας του 2013 να λειτουργήσει με τρόπο που να δίνει λύσεις. Αληθινές λύσεις. Όχι μπαλώματα. Είναι η εγκατάσταση του δικαιϊκού μας συστήματος -συνολικά- στην αρνησιδικία. Είναι, εν τέλει, η άρνηση παροχής δικαστικής προστασίας και -ταυτόχρονα- η αποδοχή ότι τίποτε δεν μπορεί να ρυθμίζεται αποτελεσματικά στην Ελλάδα του 2013.
Το πράγμα πάει, άμα το σκεφθεί κανείς, πολύ βαθύτερα. Όταν ξεκίνησαν στην ευδαίμονα Ελλάδα του 2010 τα Μνημόνια, επιδιώχθηκε να εμπλακεί η Δικαιοσύνη στον ανταγωνισμό μνημονιακών-αντιμνημονιακών. Η Δικαιοσύνη το αρνήθηκε. Από σοφία; Από σωστά -στο βάθος- αντανακλαστικά; Πάντως, απέφυγε να προσαράξει. Θυμηθείτε τις αποφάσεις για υπό όρους συνταγματικότητα των Συμφωνιών. Θυμηθείτε την κατ’ ανοχήν αποδοχή του χαρατσιού του Βενιζέλου.
Τώρα, έχουμε φθάσει στα όριά της: κανείς από «τους δυο Αντώνηδες» δεν μπορεί να δώσει λύση στο ζήτημα. Γιατί λύση δεν υπάρχει. Θα μείνουμε να μιλούμε για τη διάσταση τσακωμού, για τη διάσταση ενδοϋπονόμευσης στη ΔΗΜΑΡ, για την αδυναμία της τρικομματικής. Ενώ -στο φόντο- θα διαγράφεται άρνηση ή αδυναμία (πάλι ας διαλέξει ο καθένας) της ελληνικής έννομης τάξης να λειτουργήσει κατά τρόπο συμβατό με τις τωρινές ανάγκες. Γι' αυτό ξεκινήσαμε με την παρομοίωση του νοσοκομείου, που να αρνείται ή να αδυνατεί να λειτουργήσει τη στιγμή μιας μαζικής καταστροφής: έτσι είναι η Δικαιοσύνη σήμερα, στη διόλου ευδαίμονα Ελλάδα του 2013…
http://www.protagon.gr