σταθεροποιείται, ο Πρωθυπουργός φαίνεται πως ελέγχει τις εξελίξεις. Οι αποκρατικοποιήσεις κινούνται, οι μεγάλες αλλαγές είναι μπροστά, οι αγορές μας δείχνουν εμπιστοσύνη, οι οίκοι αξιολόγησης μας αναβαθμίζουν, ο Σαμαράς κάνει λόγο για Greek success και το Grexit γίνεται Grecovery».
ΌΛΑ ΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ αποτελούν εν ολίγοις τον βασικό κορμό της κυβερνητικής περίληψης, η οποία αποτελεί τον πυρήνα του ψεκασμού αισιοδοξίας που υποβάλει επικοινωνιακά η κυβέρνηση στον ελληνικό λαό. Με το βλέμμα σιγά-σιγά στις επερχόμενες εκλογές πάσης φύσεως, το Μαξίμου φαίνεται να έχει αποφασίσει να γράψει το δικό του σενάριο πολιτικής επιβεβαίωσης.
ΑΝ ΔΕ ΠΡΟΣΘΕΣΕΙ κανείς τις πολιτικές ζυμώσεις που συντελούνται ενόψει του συνεδρίου της ΝΔ, τα εμπόδια των συνιστωσών στην προσπάθεια του Αλέξη Τσίπρα να μετεξελίξει τον ΣΥΡΙΖΑ σε ενιαίο κόμμα και τις υπόγειες-προς το παρών- διεργασίες που συντελούνται στο υπόστρωμα της Κεντροαριστεράς, με το ΠΑΣΟΚ να αγωνίζεται να αποφύγει την πολιτική του κηδεία, τότε είναι ξεκάθαρο πως το πολιτικό πλαίσιο που θα ορίσει τις επόμενες δεκαετίες στη χώρα αρχίζει να διαγράφεται.
Σ’ ΑΥΤΟ ΑΚΡΙΒΩΣ το χρονικό σημείο, ένα άρθρο-παρέμβαση του πρώην υπουργού του ΠΑΣΟΚ Αλέκου Παπαδόπουλου ήρθε να ταράξει τα νερά της πολιτικής λίμνης και να σηκώσει κύματα αμφισβήτησης ικανά να μεταβάλουν τους επικοινωνιακούς χειρισμούς των κυβερνόντων.
ΣΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ αυτό ο Παπαδόπουλος ούτε λίγο ούτε πολύ θεωρεί πολύ πιθανή την άτακτη χρεοκοπία της χώρας και την αποχώρησή της από την ευρωζώνη. Αφού χαρακτηρίζει την κυβερνητική προσπάθεια για τόνωση της αισιοδοξίας ως «ιαματικό ψεύδος» το οποίο «καλλιεργεί ψευδαισθήσεις και υπονομεύει την επίπονη, αλλά άκρως αναγκαία, διαδικασία που οδηγεί στην βαθειά κατανόηση του προβλήματος και της πραγματικής κατάστασης, ώστε να δημιουργηθούν ουσιαστικές προϋποθέσεις εξόδου από την κρίση», και αφού αναλύει γιατί κατά τη γνώμη του έχουν αποτύχει η ηγέτιδες δυνάμεις της χώρας, καταλήγει στα εξής:
«Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΘΑ είναι ανελέητη για όσους θα έχουν τελικά την ευθύνη της διολίσθησης της χώρας εκτός ευρώ. Θα είναι όμως περισσότερο ανελέητη με την ολιγωρία και την έλλειψη διορατικότητας εκείνων που θα την οδηγήσουν σε μια καταστροφική άτακτη έξοδο από την Ευρωζώνη. Αν “ο μη γένοιτο” η χώρα οδηγηθεί εκτός ευρώ, ελπίζω οι τότε εκπρόσωποί της να διαθέτουν τις πολιτικές ικανότητες να το αντιληφθούν τουλάχιστον έγκαιρα. Εκείνες τις στιγμές, με ενότητα και νηφαλιότητα, να επιδιώξουν μια λιγότερο καταστροφική λύση από εκείνη της άτακτης φυγής, αλλά όμως καταστροφική και αυτή, προς άρση κάθε παρεξήγησης: να υιοθετήσουν σχεδιασμένες πολιτικές νομισματικής μετάπτωσης. Αυτό, δε, σημαίνει κυρίως συνεννοημένες με τους εταίρους μορφές εγγυήσεων και διευκολύνσεων στο χρηματοπιστωτικό, στο συναλλαγματικό, στο δημοσιονομικό και στο λειτουργικό πεδίο».
ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ Ο ΠΡΩΗΝ υπουργός δημοσίευε τις παραπάνω απόψεις, ο Economist κυκλοφορούσε στο τελευταίο του τεύχος με τον τίτλο «Οι υπνοβάτες» και παρουσίαζε τους ευρωπαίους ηγέτες υπό μορφή κινηματογραφικής αφίσας και με υπότιτλους σχόλια όπως «ασταμάτητη αδράνεια» και «οι 50 αποχρώσεις του γκρι χωρίς σεξ». Το έγκυρο Βρετανικό περιοδικό στην ανάλυσή του σημείωνε πως «οι Ευρωπαίοι ηγέτες πρέπει να βγουν από τον λήθαργο αλλιώς η ευρωζώνη θα καταρρεύσει. Να σταματήσουν οι πολιτικές της λιτότητας, να ακολουθηθούν αναπτυξιακές και να αντιμετωπιστεί η ανεργία των νέων».
ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΩΡΑ ΠΕΡΙΠΟΥ ο Χρήστος Ζώης μιλώντας σε εκδήλωση του κόμματος του για το μέλλον της Ευρώπης αναρωτιόνταν αν «συνιστά φιλοευρωπαϊκή στάση να κλείνεις τα μάτια και να μη βλέπεις ότι έχουν πάει περίπατο τα οράματα οι αξίες και οι ιδέες των πατέρων της Ευρωπαϊκής Ένωσης» καταλήγοντας πως «για όσο χρόνο τέτοιες απόψεις θα φορούν τη μάσκα του φιλοευρωπαϊκού για να κρύψουν από πίσω τον Ευρωραγιαδισμό τους, θα βρίσκουν πρόσφορο έδαφος ν’ αναπτυχθούν απόψεις του άλλου άκρου: της ευρωφοβίας. Εκείνες οι δυνάμεις δηλαδή που αξιοποιούν την κρίση για να χτίσουν κομματικά οφέλη αποδίδοντας τα πάντα στην κακιά Ευρώπη προτείνοντας ευθέως την εθνική μας απομόνωση ή ακόμη χειρότερα, χωρίς να προτείνουν τίποτα».
Η ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟΝ ΖΩΗ δεν γίνεται για λόγους εντοπιότητας. Γίνεται γιατί για πρώτη φορά επιχειρείται να καταγραφεί από τα δεξιά το κύμα του ευρωσκεπτικισμού, κάτι που ανεξαρτήτως αν ο ίδιος καταφέρει να το κεφαλαιοποιήσει πολιτικά ή όχι, αυτό υπάρχει και αναπτύσσεται. Τι κοινό λοιπόν μπορεί να έχει ο Αλέκος Παπαδόπουλος, ο οποίος θεωρεί πως η υπογραφή των μνημονίων ήταν επιβεβλημένη, με τον Λαρισαίο ο οποίος πιστεύει ακριβώς το αντίθετο και τι κοινό έχουν οι δυο τους με τον Economist;
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΠΩΣ δυο πολιτικοί, ο ένας εξ αριστερών και ο άλλος εκ δεξιών, διαφωνούν στο τι έπρεπε να είχε γίνει, αλλά συμφωνούν στο τι πρέπει να γίνει από δω και πέρα. Μιλούν και οι δυο για Εθνικό Σχέδιο δράσης και προτείνουν τη συμμετοχή στο σχέδιο αυτό των καλύτερων Ελλήνων. Πέραν της κοινής τους γεωγραφικής καταγωγής και εκτός του γεγονότος πως υπάρχει δίαυλος επικοινωνίας μεταξύ τους, και οι δυο φαίνεται να συνειδητοποιούν πως οι οικονομικές εξελίξεις στην Ευρώπη –για να έρθουμε και στον Economist- θα καθορίσουν εν πολλοίς και τις εγχώριες πολιτικές εξελίξεις.
ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ ΛΟΙΠΟΝ ΠΟΥ ευθέως τίθεται είναι αν και κατά πόσο στις διεργασίες που έχουν ξεκινήσει θα μπορέσουν να συναντηθούν αντίρροπα ιδεολογικά ρεύματα, τα οποία όμως φαίνεται να έχουν κοινό ορίζοντα. Η απάντηση στο ερώτημα αυτό θα καθορίσει εν πολλοίς τις μελλοντικές πολιτικές εξελίξεις. Ειδικά δε αν ο Αντώνης Σαμαράς αποφασίσει να ανοίξει την τράπουλα του συνεδρίου μοιράζοντας χαρτιά σε όλους τους παίκτες, θέτοντας τις βάσεις μιας νέας μεγάλης παράταξης η οποία θα μπορεί να συνθέτει στο εσωτερικό της και να μην λειτουργεί ως γραφείο δημοσίων σχέσεων του εκάστοτε αρχηγού. Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να συμπαρασύρει και τις διεργασίες στον απέναντι πόλο, όπως φαίνεται να έχει σχηματιστεί εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ, τουλάχιστον δημοσκοπικά.
ΟΙ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΟΠΩΣ φαίνεται αρχίζουν να τρέχουν, οι διεργασίες κορυφώνονται και κάποιοι εκ των πολιτικών παικτών -τόσο στα δεξιά, όσο και στα αριστερά- θα έχουν την ευκαιρία να συνομιλήσουν με την ιστορία. Μένει να αποδεχθεί αν έχουν κάτι να της πουν.