14 Μαΐ 2013
Επίθεση Παπαχελά κατά Σαμαρά...
... για «νταβατζήδες» και «φαύλους συμβούλους»...
crimenet.gr
Αίσθηση προκαλεί η επίθεση που πραγματοποιεί στον πρωθυπουργό ο διευθυντής της Καθημερινής Αλέξης Παπαχελάς, κάνοντας λόγο για «ατελή μεταμόρφωση».
Στο άρθρο αναφέρει ότι...
στο γραφείο του στο Μαξίμου έχει ανοίξει μία «κομματική μπουκαπόρτα» και «μέσα από την οποία "μπουκάρουν" μερικοί κλασικοί παλαιοκομματικοί σύμβουλοι. Και εκεί αρχίζουν το μπίρι-μπίρι: "Μα πρέπει να βολέψουμε τον τάδε συνδικαλιστή που ήταν μαζί μας χρόνια", "και τι θα κάνουμε με αυτήν τη θέση; Πρέπει να βάλουμε κάποιον δικό μας γιατί θα τον χρειασθούμε αν πάμε σε εκλογές"».
Παράλληλα, αναφέρει ότι από την διακυβέρνηση Σαμαρά λείπει το όραμα ενώ μιλά και για διάφορους «νταβατζήδες» και «βαρόνους» που παραμένουν αλώβητοι.
Διαβάστε αναλυτικά το άρθρο του Αλέξη Παπαχελά:
«Ο Αντώνης Σαμαράς έχει εκπλήξει αυτούς τους μήνες που βρίσκεται στην πρωθυπουργία. Εχει χειρισθεί επιτυχώς τις εσωτερικές ισορροπίες μιας πρωτόγνωρης κυβερνητικής συμμαχίας μέσα σε πολύ δύσκολες συνθήκες. Αναδεικνύεται σε έναν από τους πλέον εργασιομανείς μεταπολιτευτικούς πρωθυπουργούς. Ακολουθεί μια συνετή πολιτική διαπραγμάτευσης με τους έξω, ενώ ταυτόχρονα συνεχίζει την παράδοση μιας πολυδιάστατης, ρεαλιστικής εξωτερικής πολιτικής. Εχει ξαναφέρει την έννοια του «νόμου και της τάξης» στο επίκεντρο της πολιτικής, σπάζοντας καταραμένα ταμπού της μεταπολίτευσης. Και, τέλος, έχει απενοχοποιήσει την υποστήριξη της επιχειρηματικότητας και των επενδύσεων έπειτα από μια μακρά περίοδο δαιμονοποίησής τους.
Ο κ. Σαμαράς έχει κερδίσει «οπαδούς» από μια κατηγορία ανθρώπων που ουδέποτε διανοήθηκαν να τον στηρίξουν. Ο κεντρώος χώρος, ο αστικός κόσμος, οι φανατικοί φιλοευρωπαίοι στηρίζουν την προσπάθειά του άσχετα με το αν ψήφιζαν πριν από λίγα χρόνια ΠΑΣΟΚ, μετριοπαθή Αριστερά ή κάτι άλλο. Του αναγνωρίζουν την προσπάθεια και τον κόπο και θεωρούν πως αυτήν τη στιγμή αποτελεί τη μοναδική διέξοδο για τη χώρα μέσα σε συνθήκες κρίσης.
Αυτή η στήλη δεν θα μπορούσε ασφαλώς να τελειώσει εδώ. Και αυτό γιατί όπως με κάθε πρωθυπουργό και κάθε κυβέρνηση υπάρχουν αδυναμίες, προκλητικές συμπεριφορές και λάθη που οφείλουμε να επισημάνουμε ως ψύχραιμοι παρατηρητές.
Στην περίπτωση του κ. Σαμαρά έχει κανείς την εντύπωση πως η «μεταμόρφωση» του περασμένου καλοκαιριού παραμένει ατελής. Νιώθει, δηλαδή, πως έπειτα από μια σύσκεψη για το πώς θα ολοκληρωθούν οι μεταρρυθμίσεις, ανοίγει ξαφνικά μια «κομματική μπουκαπόρτα» στο γραφείο του στο Μαξίμου μέσα από την οποία «μπουκάρουν» μερικοί κλασικοί παλαιοκομματικοί σύμβουλοι. Και εκεί αρχίζουν το μπίρι μπίρι: «Μα πρέπει να βολέψουμε τον τάδε συνδικαλιστή που ήταν μαζί μας χρόνια», «και τι θα κάνουμε με αυτήν τη θέση; Πρέπει να βάλουμε κάποιον δικό μας γιατί θα τον χρειασθούμε αν πάμε σε εκλογές». Το διφυές σύστημα διακυβέρνησης του Μαξίμου κουβαλάει μαζί του και το τεχνοκρατικό, καινούργιο και το φαύλο, παλαιοκομματικό χθες. Το πού και πότε επικρατεί το χθες φαίνεται από μια απλή ανάγνωση βιογραφικών διορισμένων στελεχών σε καίριες θέσεις. Κρίμα, πολύ κρίμα.
Ενα δεύτερο στοιχείο που λείπει από τη διακυβέρνηση Σαμαρά είναι αυτό που αποκαλούσε ο Κλίντον «the vision thing», το όραμα. Εχει κανείς την εντύπωση ότι η χώρα κυβερνάται από μέρα σε μέρα ή το πολύ πολύ από εβδομάδα σε εβδομάδα. Αν κάποιος ρωτήσει «και πού θέλετε, κ. πρόεδρε, να βρίσκεται η χώρα σε δέκα χρόνια, ποιο είναι το "στόρι" της ανάπτυξης στο οποίο πιστεύετε;», φοβάμαι πως η απάντηση θα είναι επίπεδη...
Η χώρα, πάντως, έχει σταθεροποιηθεί. Το αν θα αλλάξει ριζικά και στη σωστή κατεύθυνση θα κριθεί από πολλούς παράγοντες, ένας εκ των οποίων είναι ο μελλοντικός ρόλος των διαφόρων «νταβατζήδων» που για χρόνια κυριαρχούσαν σε ορισμένους κρατικοδίαιτους επιχειρηματικούς κλάδους και έπνιγαν κάθε περιθώριο ανάπτυξης οιουδήποτε άλλου. Αν η χώρα πέρασε όσα πέρασε και οι εν λόγω «βαρώνοι» παραμείνουν αλώβητοι ή ενισχυμένοι, η υγιής ανάπτυξη θα αργήσει.
Αν ο κ. Σαμαράς καταφέρει να δαμάσει το «παλαιοκομματικό χούι», να βρει τον τρόπο έκφρασης ενός πειστικού «στόρι» για τη χώρα και να βάλει τα ισχυρά συμφέροντα στη θέση που τους αρμόζει, θα κερδίσει πολύ περισσότερους «πόντους υστεροφημίας», οι οποίοι αποτελούν και το πολυτιμότερο αγαθό στην πολιτική».