του Μιχάλη Γαυγιωτακη.Οι τελευταίες μετρήσεις που είδαν το φως της δημοσιότητας σε ποσοστά ανεργίας στη χώρα μας σηματοδοτεί όχι μόνο να διαπιστώνουμε τη ποσοστιαία βάση της μέτρησης , αλλά να αναλογιστούμε το....
μέγεθος της ζοφερής κατάστασης που έχει περιέλθει η ελληνική κοινωνία.
Οι βασικές ανάγκες της καθημερινότητας μας δεν καλύπτονται πλέον σε ( τροφή, ένδυση ,στέγη, υγεία).
Η φτώχεια έχει κυριεύσει όλες τις κοινωνικές τάξεις και ομάδες απειλώντας το λαό σε αφανισμό. Ο κοινωνικός αφανισμός συνοδεύεται δυστυχώς με την έννοια της αβεβαιότητας του μέλλοντος. Είναι αυτή που κατατρώγει, που στεναχωράει, που αποθαρρύνει το φτωχό, και όχι το βάρος της δουλειάς ή των χαμηλών μισθών.
Το συναίσθημα αυτό επιφέρει τον μεγαλύτερο πόνο στη ζωή του κάθε ανθρώπου αποκόπτοντας τον από την κοινωνία διατηρώντας τον ανενεργό και καθηλωμένο στη δίνη του φόβου και της απελπισίας.
Η άνιση κατανομή του πλούτου, η ανισότητα στη φορολογία, οι κοινωνικές διακρίσεις, ο κοινωνικός αποκλεισμός και η έλλειψη αλληλεγγύης είναι παράγοντες που διευρύνουν και συνθέτουν το παζλ της φτώχειας και της ανεργίας.
Η φτώχεια υπήρχε πάντα σε όλους τους τύπους των κοινωνιών, αυτό που αλλάζει είναι ο τρόπος με τον οποίο μια κοινωνία το αντιμετωπίζει. Δεν μπορούμε να εντάξουμε τη φτώχεια ή την ανέχεια του κάθε ένα από εμάς σε μια ατομική κακοτυχία, είναι πλέον υπαρκτό και δυστυχώς καθημερινό πρόβλημα ολόκληρης της κοινωνίας και κατά επέκταση του κράτους πρόνοιας που απουσιάζει παντελώς αν και θεμελιώθηκε πάνω σε ένα σύστημα νόμων.
Είναι ολοφάνερο ότι η ύπαρξη της φτώχειας οδηγεί αρκετούς στο να αμφισβητούν αυτή την κοινωνία που όπως λέγεται λειτουργεί με δυο ταχύτητες. Η μια αφορά τους έχοντες αυτούς που ζουν μέσα στην ασφάλεια, και στην άλλη που αφορά στους μη έχοντες, στους φτωχούς αποκλεισμένους που συντηρούνται από τις δράσεις κοινής φιλανθρωπίας και της θρησκευτικής φιλευσπλαχνίας.
Η κοινωνική πολιτική της κυβέρνησης σε όλο της το μεγαλείο εδώ και 3 χρόνια μνημονίου έχει να επιδείξει 3500 αυτοκτονιες,1.500.000 ανέργους, ύφεση που πλησιάζει το 30% και ένα δημόσιο χρέος που συνεχώς σημειώνει άνοδο.
Η έλλειψη της κοινωνικής δικαιοσύνης ολοένα και θα διευρύνει τις κοινωνικές ανισότητες, οι φτωχοί θα πολλαπλασιαζονται με γρήγορους ρυθμούς βαθαίνοντας ολοένα και πιο ολοκληρωτικά το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών. Ποτέ στο παρελθόν η αντίθεση που προκαλεί ο πλούτος δεν ήταν τόσο έντονη όσο σήμερα και για να ακριβολογούμε, σε παλαιότερη μέτρηση του οργανισμού των εθνών στηριζόμενη σε πρόγραμμα για την ανάπτυξη, ( Το νέο πρόσωπο του κόσμου ) αναφερόταν στα εισοδήματα του 1% του παγκόσμιου πληθυσμού που αναλογεί (περίπου 50 εκατομμύρια άνθρωποι) αντιστοιχούν στα εισοδήματα των 2,7 δισεκατομμυρίων φτωχότερων ανθρώπων του πλανήτη.
Το κράτος Δικαίου ανήμπορο να υπερασπίσει τους αδύναμους και τους οικονομικά ασθενέστερους με τη ληστρική φορολογική πολιτική που εφαρμόζει εξαναγκάζει σε μετανάστευση τους νέους ενώ συγχρόνως τους αποκλείει από τον κοινωνικό τους περίγυρο επηρεάζοντας όχι μόνο την προσωπική τους εικόνα αλλά και την ψυχολογία τους.
Συναρτήσει των φαινόμενων της φτώχειας και της ανεργίας, έξαρση παρουσιάζουν και αλλά κοινωνικά φαινόμενα όπως ( ξενοφοβία, ρατσισμό, βία, εγκληματικότητα, αλκοολισμός).
Ας αναλογιστούμε που οδηγούμαστε σαν κοινωνία σαν έθνος και σαν πολίτες αυτής της χώρας. Δεν πρέπει και δεν μας τιμά να μένουμε μόνο σε διαπιστώσεις σε μετρήσεις και κάθε λογής αφηγήσεις ιστορικών αναφορών.
Είναι στο χέρι μας να αλλάξουμε τα δεδομένα ενεργοποιώντας και αξιοποιώντας τις δυνατότητες που έχουμε σαν έθνος παρεμβαίνοντας στις πολιτικές αποφάσεις εκείνες που συνειδητά μας επιβάλουν τα εγχώρια και ξένα κέντρα εξουσίας, διότι οι πολιτικές αποφάσεις είναι εκείνες που στιγματίζουν το μέλλον μας αλλά και το μέλλον των επερχομένων γενεών.