Οσο πλησιάζει η ώρα του ανασχηματισμού της κυβέρνησης, τόσο κορυφώνεται και η αγωνία για το τελικό αποτέλεσμα.
Συνήθως
οι ανασχηματισμοί ή οι αναδομήσεις, όπως ήταν η προσφιλής.... φράση του
Ανδρέα Παπανδρέου, σπάνια έδιδαν κυβέρνηση καλύτερη από την προηγούμενη.
Ηχεί
ακόμη στα αυτιά των παλαιότερων ο κωμικοτραγικός ισχυρισμός του ΠΑΣΟΚ
σε έναν από τους πολλούς τότε ανασχηματισμούς ότι «η κυβέρνηση τώρα
απέκτησε φτερά», γιατί είχαν αλλάξει μερικοί υφυπουργοί και είχαν
ανασυρθεί από το πουθενά δύο υπουργοί.
Ολοι
σχεδόν οι ανασχηματισμοί αν δεν ήταν μια «ανακύκλωση» προσώπων από
υπουργείο σε υπουργείο, σίγουρα εξυπηρετούσαν κομματικές, ακόμη και
γεωγραφικές, ισορροπίες και μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις στόχους
πολιτικούς και ανάγκες της εποχής.
Τώρα υπάρχει ο κίνδυνος όλες αυτές οι κακοδαιμονίες που στιγμάτιζαν τον
έναν ή τον άλλο ανασχηματισμό στο παρελθόν να δράσουν ταυτόχρονα.
Οι
κομματικές ισορροπίες θα πρέπει να τηρηθούν «εις την τρίτην», τα
υπουργεία να ξαναμοιραστούν με αναλογία 4-2-1 σε ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, να
βρεθούν αξιόπιστοι συνομιλητές με την τρόικα και ικανά πρόσωπα με
κουλτούρα διακομματικής συνεργασίας.
Τα
νέα αυτά πρόσωπα ανεξάρτητα από τις πολιτικές και κομματικές περγαμηνές
τους θα πρέπει να συνεργαστούν με τους επικεφαλής εποπτευόμενων
οργανισμών που συνήθως δεν θα είναι της επιλογής τους και θα κληθούν να
ασκήσουν κυβερνητικό έργο που πολλές φορές θα συγκρούεται στην πράξη με
τα ιδεολογικά τους πιστεύω.
Εκ των πραγμάτων θα είναι ένας ανασχηματισμός συμβιβασμών και η επιτυχία του καθίσταται ιδιαίτερα επισφαλής.
Όχι
γιατί και τα τρία κόμματα δεν διαθέτουν ικανά στελέχη, αλλά γιατί θα
είναι δύσκολο να συνδυαστούν αυτά ως ομάδα με συναντίληψη και να
λειτουργήσουν αποτελεσματικά ως κυβέρνηση.
Μπορεί
η πρώτη και παρούσα τρικομματική κυβέρνηση να σχηματίστηκε βέβαια κάτω
από πιο δύσκολες συνθήκες, αλλά τα μέλη του Υπουργικού Συμβουλίου και
τους τρεις αρχηγούς των κομμάτων που τη στήριζαν τους ένωνε τότε η
απειλή της πτώχευσης της χώρας και ο κίνδυνος να επέλθει η καταστροφή.
Τώρα,
στην πιο κρίσιμη καμπή της οικονομίας αναβιώνουν οι παλιές συνήθειες
και αμαρτίες, αφού οι τρεις προσπαθούν ήδη να καταγράψουν τα κομματικά
οφέλη και να καρπωθούν τις όποιες «δάφνες» του αγώνα τους και να
πιστωθούν την επιτυχία ότι κράτησαν ζωντανή τη χώρα.
Ο διαγκωνισμός αυτός γίνεται όλο και πιο έντονος και η διαμάχη ενέχει πάντα τον κίνδυνο ενός σχίσματος.
Οι
επιλογές προσώπων και οι εισηγήσεις των αρχηγών για την τοποθέτηση νέων
υπουργών θα έχουν κομματικό και συμβολικό χαρακτήρα και η νέα κυβέρνηση
κινδυνεύει να βρεθεί να μιλά τρεις γλώσσες και να κινείται προς τρεις
διαφορετικές κατευθύνσεις.
Ευτυχώς, αυτή η αδυναμία εξεύρεσης κοινού τόπου αναβάλλει συνεχώς την αναδόμηση. Αλλά πάντα η απειλή αιωρείται...
Σημέιωση Λογοπλόκου : Υπάρχουν τα φτερά του αητού, αλλά και τα φτερά της κόττας !...