«Κυρίες και κύριοι,
Επιτρέψτε μου να σας διαβάσω λίγες σειρές από την ιδρυτική διακήρυξη της Νέας ΜΕΡΑς.
«Επιλέγουμε την παραμονή στη ζώνη του Ευρώ, αλλά δεν έχουμε την πρόθεση να το κάνουμε με κάθε κόστος. Κριτήριο των αποφάσεών μας και της πολιτικής μας δράσης είναι το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων. Διατηρούμε τη θέση μας ως ένα εκ των παλαιότερων μελών της ΕΕ και επιδιώκουμε την αναβάθμιση του ρόλου μας σ’ αυτή. Επιδιώκουμε την ισόρροπη πολιτική, αμυντική, οικονομική, κοινωνική και νομισματική ενοποίηση της Ευρώπης με σεβασμό στην Εθνική ταυτότητα κάθε κράτους μέλους και στους θεσμούς του. Απορρίπτουμε οποιαδήποτε διαδικασία ενοποίησης που τείνει να λάβει τα χαρακτηριστικά Ευρωπαϊκής ολοκληρωτικής οικονομικής ηγεμονίας. Σε κάθε περίπτωση ενεργούμε με μοναδικό γνώμονα το εθνικό συμφέρον».
Κυρίες και Κύριοι,
Γι’ αυτές τις αναφορές η «Νέα ΜΕΡΑ» κατατάχθηκε από ορισμένες αναλύσεις στο χώρο του ευρωπαϊκού σκεπτικισμού. Δεν μας ενοχλεί. Είναι ελεύθεροι όσοι θέλουν ν’ ανακαλύπτουν και να κολλούν ταμπέλες, να το κάνουν. Αναρωτιέμαι όμως, αν οι θέσεις μας αυτές , όπως τις ακούσατε, συγκροτούν το περιεχόμενο του ευρωσκεπτικισμού, τότε τι συνιστά φιλοευρωπαϊκή στάση; Η περιφρόνηση λειτουργίας και παρέμβασης των ευρωπαϊκών οργάνων, ο ουσιαστικός παραμερισμός τους και η αντικατάστασή τους απ’ το πολιτικό προσωπικό μια χώρας με ηγεμονική τάση και στάση; Η de facto αποδοχή ότι δεν είναι όλοι οι εταίροι ισότιμοι και ειδικά όταν κάποιοι απ’ αυτούς έχουν χρέη να θεωρείται απαράδεκτο να έχουν και γνώμη; Συνιστά φιλοευρωπαϊκή στάση να κλείνεις τα μάτια και να μη βλέπεις ότι έχουν πάει περίπατο τα οράματα οι αξίες και οι ιδέες των πατέρων της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Για όσο χρόνο τέτοιες απόψεις θα φορούν τη μάσκα του φιλοευρωπαϊκού για να κρύψουν από πίσω τον Ευρωραγιαδισμό τους, θα βρίσκουν πρόσφορο έδαφος ν’ αναπτυχθούν απόψεις του άλλου άκρου: της ευρωφοβίας. Εκείνες οι δυνάμεις δηλαδή που αξιοποιούν την κρίση για να χτίσουν κομματικά οφέλη αποδίδοντας τα πάντα στην κακιά Ευρώπη προτείνοντας ευθέως την εθνική μας απομόνωση ή ακόμη χειρότερα, χωρίς να προτείνουν τίποτα.
Είναι αυτές οι δύο θέσεις εξίσου επικίνδυνες, ανεύθυνες, ρηχές και ανιστόρητες. Ευρωραγιαδισμός και ευρωφοβία είναι οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος. Προτιμούμε και επιλέγουμε το διαρκή προβληματισμό, την επιφυλακτικότητα που συνδυάζεται με το φιλτράρισμα και την αποδοχή εκείνων των στοιχείων που προάγουν το πνεύμα ισότιμης λειτουργίας στους κόλπους της ΕΕ. Μας συγκινεί η ΕΕ των Εθνών. Μας απωθεί το μοντέλο ενός παθητικού και άβουλου εταίρου. Μας κινητοποιεί η δυνατότητα διεκδίκησης και ισότιμης διαπραγμάτευσης. Έτσι αντιλαμβανόμαστε τη συνεισφορά μας στην Ευρωπαϊκή προοπτική της Ελλάδας.
Διαφορετική προσέγγιση οδηγεί μαθηματικά στη χρεοκοπία του Ευρωπαϊκού οράματος.
Κυρίες και κύριοι,
Η κρίση που μαστίζει την Ελλάδα έχει οπωσδήποτε αιτίες που οφείλονται χωρίς αμφιβολία σε νοοτροπίες και συμπεριφορές , ανεπάρκεια , διαφθορά και προβληματικά μοντέλα στο εσωτερικό της χώρας. Γι’ αυτό και η «Νέα ΜΕΡΑ» θεωρεί απαραίτητη την παραγωγική και θεσμική ανασυγκρότηση της πατρίδας μας. Με τρόπο ριζοσπαστικό όπου οι μεταρρυθμίσεις δεν είναι αρκετές για ν’ αναμορφώσουν ό,τι χρειάζεται ν’ αλλάξει. Και έχουμε αποδεχθεί ότι βαρύνονται και προσωπικά μέλη του πολιτικού προσωπικού για το ότι φθάσαμε ως εδώ.
Όμως, εξίσου αλήθεια είναι ότι η κρίση ξεκίνησε από τις ΗΠΑ και έγινε εξαγωγή της στην Ευρωπαϊκή Ένωση και ειδικότερα στην Ευρωζώνη.
Αν οι θεσμοί και οι δομές οι ελληνικές αποδείχθηκαν ανεπαρκείς και ευάλωτοι στην κρίση αυτή, άλλο τόσο ανεπαρκή και ευάλωτοι αποδείχθηκαν πρόσωπα και όργανα στην Ε.Ε. Αιφνιδιασμένοι στην αρχή, άβουλοι και αναβλητικοί στη συνέχεια επέτρεψαν στην κρίση να εγκατασταθεί για τα καλά στις χώρες της Ευρωζώνης.
Εγκαλούντες την Ελλάδα ότι αποφεύγει ν’ αναλάβει το όποιο πολιτικό κόστος για να επιτύχει τον εκσυγχρονισμό της και την προσαρμογή της, κρύβουν το δικό τους φόβο ν’ αναλάβουν το πολιτικό κόστος στο εσωτερικό των δικών τους χωρών προκειμένου να ληφθούν αποφάσεις όπως π.χ. την έκδοση ευρωομολόγου.
Αντιμετωπίζοντας την Ελλάδα προσβλητικά, σαν τον επαίτη που θα πρέπει να ευγνωμονεί αυτόν που του προσφέρει ελεημοσύνη, αποκρύπτουν απ’ τους λαούς τους ότι η σχέση μας είναι αυτή του πιστωτή – οφειλέτη, με δικαιώματα και υποχρεώσεις και για τα δύο μέρη. Το χειρότερο, ενθαρρύνουν το λαϊκισμό όταν προβάλλουν τη σχέση αυτή σαν στάση αλληλεγγύης, εκ μέρους τους που δεν εκτιμάται αναλόγως απ’ τους Έλληνες ενώ στην πραγματικότητα έχουν κερδίσει δεκάδες δις Ευρώ από την κρίση.
Η κρίση λοιπόν δεν είναι ελληνική, δεν είναι καν κρίση του Νότου ή μόνο οικονομική, είναι κρίση ευρωπαϊκή, κρίση συνοχής, κρίση θεσμική, κρίση οράματος για την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Μοιραζόμαστε όλες οι χώρες της ΕΕ το ίδιο όραμα;
Το επικυρώνουν οι λαοί μας; Ποιό είναι αυτό; Γιατί υπάρχει πια τόση καχυποψία, και έχουν δοκιμαστεί τόσο οι σχέσεις ώστε να διαπιστώνεται μια διαρκής απόκλιση μεγεθών και στόχων. Η πολιτική της σύγκλισης μοιάζει με κακόγουστο αστείο πια!
Πως μπορούμε λοιπόν , αν μπορούμε, να περάσουμε απ’ την Ευρώπη της κρίσης , στην Ευρώπη της ευημερίας των λαών; Η συζήτηση αυτή δεν έχει στόχο να προτείνει οικονομική συνταγή. Επ’ αυτού η συζήτηση είναι ανοικτή.
Θα περιοριστώ να υπενθυμίσω την υποχρέωσή μας ως Έλληνες να υλοποιήσουμε ένα σχέδιο για την οικονομική ανασυγκρότηση ακόμα και αν κάτι τέτοιο κριθεί απ’ τους εταίρους δανειστές μας ως αντίθετο με τις δικές τους προτεραιότητες και συμφέροντα.
Δεν μας απασχολούν ούτε μας δεσμεύουν αποφάσεις μελών του ελληνικού πολιτικού προσωπικού που αποδέχονται για την Ελλάδα τον ρόλο του οικονομικού προτεκτοράτου ή του παρακολουθήματος στον οικονομικό σχεδιασμό της οιασδήποτε φιλοδοξούσας ν’ αναδειχθεί σε ηγεμονεύουσα χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Επιστρέφω λοιπόν στη διαδικασία. Με ποιό τρόπο μπορούμε να βγούμε από την κρίση και να επιτύχουμε την επιστροφή στην ευημερία των λαών στην Ευρώπη; Η μια άποψη, η επιθετική, ζητά νέες πολιτικές βαθύτερης ενοποίησης, η άλλη άποψη προτάσσει την ανάγκη πρώτα να συσταθούν νέοι θεσμοί και μετά να δρομολογηθούν οι νέες πολιτικές.
Το δίλημμα είναι ισχυρό και έχει αντίπαλο το χρόνο. Ως σήμερα η Ευρωπαϊκή ηγεσία δεν έχει δώσει δείγμα γραφής θετικό εις ό,τι αφορά τα αντανακλαστικά της.
Βρίσκεται πάντα ένα βήμα , τουλάχιστον, πίσω απ’ τις εξελίξεις. Και όσο αυτό θα επαναλαμβάνεται ως στοιχείο και συστατικό της συμπεριφοράς και της δράσης της, τόσο θα παγιώνεται η καχυποψία. Τόσο περισσότερο θα βρίσκουν έδαφος και θ΄ αναπτύσσονται θεωρίες περί οργανωμένου σχεδίου που στόχο έχει την οικονομική επικράτηση της ηγεμονεύουσας χώρας εις βάρος της ανάπτυξης και της οικονομικής ελευθερίας των υπολοίπων, των Ελλήνων συμπεριλαμβανομένων.
Στο τέλος, δε θα’ χει καμία σημασία τί είναι αλήθεια και τί είναι ψέμα αφού η ίδια η πραγματικότητα θα είναι μάρτυρας υπεράσπισης της πιο ακραίας θεωρίας συνομωσίας. Όταν ένας λαός εξαθλιώνεται, λεηλατείται και του απαγορεύεται το όνειρο και η προοπτική, αυτός ο λαός αδιαφορεί για τις προθέσεις και αξιολογεί μόνο τις συνέπειες. Συνέπειες που στην περίπτωση της Ελλάδας είναι ήδη οδυνηρές.
Μόλις χθες προέκυψε απ’ τα στοιχεία της ΤτΕ, (στοιχεία που αγνοήθηκαν δυστυχώς από τα ΜΜΕ) και του υπουργείου Οικονομικών ότι αφενός οι εξαγωγές σημειώνουν κάμψη ενώ χρειάζονται ετήσια αύξηση τουλάχιστον 10% για να ισχυρισθεί κάποιος ότι η οικονομία βρίσκεται σε διατηρήσιμη αναπτυξιακή τροχιά αφετέρου δε ότι, παρά το κούρεμα 38 δις και τις θριαμβολογίες για πρωτογενές πλεόνασμα, το δημόσιο χρέος αυξήθηκε απ’ τον Μάρτιο του 12 στο Μάρτιο του 13 κατά 29 δις Ευρώ. Δηλαδή από τα 280, 3δις στα 309, 4 δις.
Δηλαδή οι θυσίες των Ελλήνων πάνε χαμένες.
Η Ελλάδα λοιπόν εφαρμόζοντας ένα σχέδιο εθνικής ανασυγκρότησης, συμβάλει έτσι και αλλιώς στη συντήρηση του ευρωπαϊκού οράματος και στο μέτρο που της αναλογεί στην ευημερία των ευρωπαϊκών λαών. Χρειάζεται για την επιτυχία αυτού του σχεδίου, οπωσδήποτε την ειλικρινή φιλία, την αλληλεγγύη και τη στήριξη των Ευρωπαϊκών Εταίρων. Η άρνησή τους θα έστελνε λάθος μηνύματα τόσο για τις προθέσεις όσο και για τους σχεδιασμούς τους. Τι νόημα έχει η επιμονή τους σε πρόγραμμα που δεν βγαίνει; Μόνο αυτοί μπορούν να το απαντήσουν. Αν μπορούν. Μια λογική και τακτική σύγκρουσης, όπως αυτή που επέλεξαν για την Ελλάδα ως σήμερα, οπωσδήποτε δημιουργεί προϋποθέσεις που οδηγούν σε χρεοκοπία του οράματος της Ενωμένης Ευρώπης.
Είμαστε ήδη σε σημείο κρίσιμο. Αναρωτιέμαι για το περιεχόμενο της αντιπαράθεσης στις επερχόμενες ευρωεκλογές. Δέχομαι ευχαρίστως την πρόκληση να τοποθετηθούμε και να εξηγήσουμε τι εννοούμε όταν λέμε στην ιδρυτική μας διακήρυξη Ευρώ αλλά όχι με κάθε κόστος. Ζητώ όμως αυτή η πρόκληση να έχει αποδέκτες τους πάντες. Ενδιαφέρον είναι να εξηγήσουν όσοι ζητούν ευρώ με κάθε θυσία, αν έχουν ή δεν έχουν καθόλου πια κόκκινες γραμμές. Πρέπει να μάθουμε όσοι εμφανίζονται να επιλέγουν αύριο κιόλας τη δραχμή, αν διαθέτουν ένα μοντέλο μετάβασης, με ποιό κόστος και ποιά προοπτική.
Η συζήτηση μόλις ξεκινά. Δεν πρόκειται για πολιτικολογία. Οι αποφάσεις αυτής της περιόδου θα σημαδέψουν τη ζωή μας για δεκαετίες. Θα κυριαρχήσει το δίκαιο του ισχυρού ή το δίκαιο που αποτέλεσε τη βάση για ν’ αναπτυχθεί το πρωτόγνωρο ευρωπαϊκό πείραμα. Η Ευρώπη θα έχει ηγεσία ή ηγεμονία;
Ο Βορράς θα δείχνει την αλληλεγγύη του ή τα δόντια του στο Νότο; Η Γερμανία θα κερδοσκοπεί επενδύοντας σε σενάρια τρόμου για τις οικονομίες του Ευρωπαϊκού Νότου; Η Ελλάδα έχει πληρώσει βαρύ φόρο λόγω της αβελτηρίας, της αμηχανίας και εν συνεχεία της σκοπιμότητας που χαρακτήρισαν την Ευρωπαϊκή Ηγεσία.
Το ευρωπαϊκό όραμα, η Ευρωζώνη και το Ευρώ κινδυνεύουν τώρα πια περισσότερο απ’ τις χώρες που κουνούν το δάχτυλο και λιγότερο απ’ αυτές που υφίστανται τη λιτότητα και την ύφεση. Οι ισορροπίες είναι εύθραυστες. Η «Νέα ΜΕΡΑ» νιώθει την υποχρέωση να τοποθετηθεί με σαφήνεια. Αυτή είναι και η πιο εποικοδομητική συμβολή στην υπεράσπιση του πιο ειρηνικού μοντέλου συνύπαρξης διαφορετικών εθνών, αυτού της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η Ελλάδα είναι δεκτό πια ότι αξιοποιήθηκε σαν πειραματόζωο για να διερευνηθούν και ν’ αξιολογηθούν θεωρίες και μοντέλα.
Όταν το πειραματόζωο λοιπόν βρίσκει τη δύναμη να τοποθετηθεί με ψυχραιμία, νηφαλιότητα και εποικοδομητικά στο διάλογο που έτσι και αλλιώς μόλις τώρα ανοίγει, αναρωτιέμαι ποιά στάση και συμπεριφορά μπορεί ν’ αθωώσει όσους διευθύνουν το πείραμα. Ποια στάση, ποια συμπεριφορά μπορεί να ξανασυμφιλιώσει το πειραματόζωο με τον διευθύνοντα το πείραμα;»
http://www.neamera.gr/prel.asp?thePrs=1&theDT=97