Για να κατακτήσεις την αιώνια ζωή, πρέπει να αγγίξεις την ψυχή του
κόσμου. Να τον μαγέψεις και να ονειρευτεί μαζί σου. Να σε λατρέψει και
να σε κάνει Θεό. Αυτό το κατάφερε μόνο ο Γκάλης.
Ήταν ο Θεός του μπάσκετ...
αλλά έμοιαζε με κοινό θνητό. Άνθρωπος-θαύμα, με την όψη ενός από εμάς. Ένας απόλυτος star που πατούσε τα πόδια στη γη, παρότι πετούσε στο παρκέ. Γνήσιο πρότυπο, χωρίς επικοινωνιακά lifting. Αυτόφωτος, μοναχικός και σπάνιος. Ένας Λακεδαιμόνιος από την Αμερική.
Εκείνα τα χρόνια...
ο Άρης μπήκε στο σπίτι της ελληνικής οικογένειας. Ο Γκάλης ήταν το επίκεντρο και οι ευρωπαϊκές αναμετρήσεις του Αυτοκράτορα το σημείο αναφοράς. Ήταν τόσο μεγάλη η διεισδυτικότητα στην κοινωνία, που τις Πέμπτες δεν υπήρχαν ομάδες. Από το Διδυμότειχο μέχρι το Καστελόριζο, άκουγες μόνο μία λέξη: Άρης.
Ήταν η πρώτη και τελευταία φορά που οι φίλαθλοι συσπειρώθηκαν αυθόρμητα γύρω από μία ομάδα. Δεν είχε σημασία αν την υποστήριζαν από μικροί. Την αγάπησαν στην πορεία. Ο Άρης έγινε «εθνική υπόθεση»: η ομάδα όλων των Ελλήνων.
Τα κατορθώματά του Γκάλη...
παραπέμπουν σε όμορφες εποχές, που θα πληρώναμε για να τις ξαναζήσουμε. Είχε μία μοναδική ικανότητα να πετυχαίνει αυτό που είχε σα στόχο και να σε κάνει να νιώθεις περήφανος, σα να το πέτυχες εσύ. Ανατριχιάζω όταν θυμάμαι την ταύτιση που νιώθαμε με ένα αθλητή που, πέρα από τις μπασκετικές επιδόσεις, δίδασκε ήθος με την εξωγηπεδική του ζωή. Όσοι ζήσαμε υπό την επήρεια του Γκάλη, νιώθουμε πραγματικά ευλογημένοι.
Ακόμα κι οι εχθροί...
παραδέχονταν την αξία και την ανωτερότητά του. Μέχρι και τα ανθρωποειδή που έβριζαν εν χορό στο γήπεδο την αποθανούσα σύζυγό του, έβγαζαν το καπέλο στον «γκάνγκστερ» όταν ήταν νηφάλιοι. Αυτό είναι το μεγαλύτερο παράσημο: η καθολική αναγνώριση.
Κι ο τελευταίος σακατεμένος χούλιγκαν που φώναζε offside στον αιφνιδιασμό, γνώριζε πως ο Γκάλης ήταν ο απεσταλμένος του Θεού στο γήπεδο. Όσο άσχετος αν ήταν, καταλάβαινε ποιος είναι ο απόλυτος κυρίαρχος του αγώνα. Αυτό δεν έχει ξανασυμβεί ποτέ με κανέναν αθλητή στην Ελλάδα.
Ο Άρης άργησε...
να τιμήσει τη σημαία του, σε βαθμό κακουργήματος. Βλέπετε, το «κομπολόι» δεν είχε χρόνο για τέτοια πανηγυράκια. Κάποιοι, όμως, φρόντισαν να κόψουν την κλωστή και να σμπαραλιάσουν τις χάντρες. Τώρα που η ΚΑΕ «καθάρισε», αποδεικνύεται ότι ο κόσμος δεν ξέχασε ποτέ τον Θεό. Γι’ αυτό, διοργανώνεται το κορυφαίο οπτικοακουστικό γεγονός που θα διώξει τις ερινύες και θα του χαρίσει την πιο όμορφη βραδιά της ζωής του
Τα λόγια είναι περιττά...
για τον «αθλητή πρότυπο». Ούτε αυτός είχε, άλλωστε, καλή σχέση με τα λόγια. Μιλούσε στην καρδιά των Ελλήνων με τις πράξεις του. Έφτασε στην κορυφή της εκτίμησης των φιλάθλων και δεν έχασε ποτέ την πρωτιά. Μετά τη λήξη της καριέρας του, δεν αποζήτησε τη δημοσιότητα. Αποσύρθηκε ήρεμα και διακριτικά. Εκ του αποτελέσματος, αποδείχτηκε ότι δεν τον νίκησε ούτε ο χρόνος. Ο θρόνος του Θεού είναι, ακόμα, δικός του.
Νικόλα, σε ευχαριστούμε για όλα. Θα τα πούμε στο γήπεδο. Ελπίζω όχι για τελευταία φορά. Μόνο ένας Θεός μπορεί να διοικήσει τον Αυτοκράτορα. Η ιστορία συνεχίζεται...
http://www.sport24.gr
Ήταν ο Θεός του μπάσκετ...
αλλά έμοιαζε με κοινό θνητό. Άνθρωπος-θαύμα, με την όψη ενός από εμάς. Ένας απόλυτος star που πατούσε τα πόδια στη γη, παρότι πετούσε στο παρκέ. Γνήσιο πρότυπο, χωρίς επικοινωνιακά lifting. Αυτόφωτος, μοναχικός και σπάνιος. Ένας Λακεδαιμόνιος από την Αμερική.
Εκείνα τα χρόνια...
ο Άρης μπήκε στο σπίτι της ελληνικής οικογένειας. Ο Γκάλης ήταν το επίκεντρο και οι ευρωπαϊκές αναμετρήσεις του Αυτοκράτορα το σημείο αναφοράς. Ήταν τόσο μεγάλη η διεισδυτικότητα στην κοινωνία, που τις Πέμπτες δεν υπήρχαν ομάδες. Από το Διδυμότειχο μέχρι το Καστελόριζο, άκουγες μόνο μία λέξη: Άρης.
Ήταν η πρώτη και τελευταία φορά που οι φίλαθλοι συσπειρώθηκαν αυθόρμητα γύρω από μία ομάδα. Δεν είχε σημασία αν την υποστήριζαν από μικροί. Την αγάπησαν στην πορεία. Ο Άρης έγινε «εθνική υπόθεση»: η ομάδα όλων των Ελλήνων.
Τα κατορθώματά του Γκάλη...
παραπέμπουν σε όμορφες εποχές, που θα πληρώναμε για να τις ξαναζήσουμε. Είχε μία μοναδική ικανότητα να πετυχαίνει αυτό που είχε σα στόχο και να σε κάνει να νιώθεις περήφανος, σα να το πέτυχες εσύ. Ανατριχιάζω όταν θυμάμαι την ταύτιση που νιώθαμε με ένα αθλητή που, πέρα από τις μπασκετικές επιδόσεις, δίδασκε ήθος με την εξωγηπεδική του ζωή. Όσοι ζήσαμε υπό την επήρεια του Γκάλη, νιώθουμε πραγματικά ευλογημένοι.
παραδέχονταν την αξία και την ανωτερότητά του. Μέχρι και τα ανθρωποειδή που έβριζαν εν χορό στο γήπεδο την αποθανούσα σύζυγό του, έβγαζαν το καπέλο στον «γκάνγκστερ» όταν ήταν νηφάλιοι. Αυτό είναι το μεγαλύτερο παράσημο: η καθολική αναγνώριση.
Κι ο τελευταίος σακατεμένος χούλιγκαν που φώναζε offside στον αιφνιδιασμό, γνώριζε πως ο Γκάλης ήταν ο απεσταλμένος του Θεού στο γήπεδο. Όσο άσχετος αν ήταν, καταλάβαινε ποιος είναι ο απόλυτος κυρίαρχος του αγώνα. Αυτό δεν έχει ξανασυμβεί ποτέ με κανέναν αθλητή στην Ελλάδα.
Ο Άρης άργησε...
να τιμήσει τη σημαία του, σε βαθμό κακουργήματος. Βλέπετε, το «κομπολόι» δεν είχε χρόνο για τέτοια πανηγυράκια. Κάποιοι, όμως, φρόντισαν να κόψουν την κλωστή και να σμπαραλιάσουν τις χάντρες. Τώρα που η ΚΑΕ «καθάρισε», αποδεικνύεται ότι ο κόσμος δεν ξέχασε ποτέ τον Θεό. Γι’ αυτό, διοργανώνεται το κορυφαίο οπτικοακουστικό γεγονός που θα διώξει τις ερινύες και θα του χαρίσει την πιο όμορφη βραδιά της ζωής του
Τα λόγια είναι περιττά...
για τον «αθλητή πρότυπο». Ούτε αυτός είχε, άλλωστε, καλή σχέση με τα λόγια. Μιλούσε στην καρδιά των Ελλήνων με τις πράξεις του. Έφτασε στην κορυφή της εκτίμησης των φιλάθλων και δεν έχασε ποτέ την πρωτιά. Μετά τη λήξη της καριέρας του, δεν αποζήτησε τη δημοσιότητα. Αποσύρθηκε ήρεμα και διακριτικά. Εκ του αποτελέσματος, αποδείχτηκε ότι δεν τον νίκησε ούτε ο χρόνος. Ο θρόνος του Θεού είναι, ακόμα, δικός του.
Νικόλα, σε ευχαριστούμε για όλα. Θα τα πούμε στο γήπεδο. Ελπίζω όχι για τελευταία φορά. Μόνο ένας Θεός μπορεί να διοικήσει τον Αυτοκράτορα. Η ιστορία συνεχίζεται...
http://www.sport24.gr