Απόγονε του «Τρελλαντώνη» και της Πηνελόπης Δέλτα
Πολύ θα ήθελα να σας αποκαλέσω «Αξιότιμε Πρωθυπουργέ», αλλά οι τίτλοι κερδίζονται……
Η Πηνελόπη Δέλτα έδωσε η ίδια τέλος στη ζωή της στις 2 Μαΐου 1941, κατά την είσοδο των γερμανικών στρατευμάτων στην Ελλάδα.
Αναρωτιέμαι τι θα έκανε σήμερα αν ζούσε κι έβλεπε τον εγγονό του αδελφού της να φέρεται φασιστικότερα των φασιστών!
Η γυναίκα που...
το έργο της είναι έμπλεο της εθνικής της συνείδησης και της ανθρώπινης ευαισθησίας της. Η γυναίκα που στο βιβλίο της «Τρελλαντώνης» μιλάει για τον αδελφό της – παππού του σημερινού πρωθυπουργού της Ελλάδας- τον ήρωα της, που κερδίζει το θαυμασμό όλων με την ακεραιότητα του χαρακτήρα του, όταν για χάρη της αλήθειας παραδέχεται αντρίκια κάθε του αταξία.
Αυτό θα περίμενε κανείς κι από έναν άξιο απόγονο. Αυτό θα περίμενε κανείς από έναν άξιο Πρωθυπουργό.
Σε καμία περίπτωση πάντως, δεν θα περίμενα –εγώ προσωπικά- έναν πρωθυπουργό που λοιδορεί, χλευάζει και απαξιώνει μέχρις εσχάτων, τους χτεσινούς εκπαιδευτικούς που του χάρισαν τη μόρφωση που διαθέτει σήμερα, στο πρόσωπο των σημερινών εκπαιδευτικών που με εξαιρετικά δυσοίωνες συνθήκες, με μια ψυχή και μιαν αξιοπρέπεια πληγωμένη και κατακρεουργημένη τολμώ να πω, «φορούν» το καλύτερο χαμόγελο τους και μπαίνουν στις τάξεις για να διαπλάσουν και να διαμορφώσουν αθώες ψυχές.
Όχι κ. Πρωθυπουργέ, δεν μ’ ενοχλεί που μετά από 16 χρόνια που έχω αλωνίσει τη μισή Ελλάδα, που μονογονεική οικογένεια τότε και με άρρωστο παιδί, βρέθηκα στο δυσπροσιτότερο νησάκι της Ελλάδας, που έχω γυρίσει τα απίστευτα σχολεία, για αρκετά χρόνια και 2 καθημερινά με κίνδυνο της ακεραιότητας μου στην προσπάθεια να είμαι την ώρα που χτυπάει το κουδούνι από το ένα σχολείο στο άλλο, που έχω καθίσει πολλές παραπάνω ώρες- από τις 18 ώρες που μου καταλογίζετε- στα σχολεία και μέχρι αργά το βράδυ στο σπίτι μου, δεν μ΄ ενοχλεί που ο μικρός μου γιος σήμερα με κατηγορεί ότι μόνο για τη δουλειά μου νοιάζομαι.
Τίποτα απ΄ αυτά δε μ’ ενοχλεί γιατί απλά κάνω αυτό που επέλεξα με αγάπη, αυτό που λατρεύω, να είμαι κοντά στα παιδιά, ν’ αγωνίζομαι να τους μεταδώσω τις γνώσεις μου – και όχι μόνο- να τα στηρίζω στις όποιες δυσκολίες τους που μου εμπιστεύονται, να τα γλιτώνω ακόμα-ακόμα κι από το θάνατο, γιατί κι αυτό μου έχει συμβεί στη σταδιοδρομία μου, να γνωρίζω τις σκέψεις τους και τα όνειρα τους και πολλά ακόμα έχω ζήσει που κανείς από σας τους πολιτικούς δεν πρόκειται ν΄ αξιωθεί , γιατί τιμή είναι για μένα η εμπιστοσύνη των μαθητών μου!
Κανένα κόπο δεν λογαριάζω γι αυτό που δεν θεωρώ καθήκον μου γιατί έτσι απλά κάνω τη δουλειά μου, αλλά γιατί είναι τιμή μου που υπηρετώ το ύψιστο λειτούργημα μου όπως το νιώθει η ψυχή μου.
Αυτό που όχι απλά μ’ ενοχλεί, αλλά με θλίβει βαθιά, πληγώνει την αξιοπρέπεια μου ως ανθρώπου, με υποτιμά ως λειτουργό, καταρρακώνει τον ψυχισμό μου και με θυμώνει απίστευτα, είναι το ότι θα μπαίνω στην τάξη και δεν θα έχω κανένα μήνυμα ελπίδας, κανένα μήνυμα αισιοδοξίας, κανένα μήνυμα υπερηφάνειας να κοιτάξω στα μάτια τα «παιδιά» μου-γιατί έτσι τα νιώθω- και να μπορέσω να τους το μεταδώσω.
Πώς να εμπνεύσω, πώς να εμψυχώσω, πώς να ενθαρρύνω αυτά τα παιδιά και πώς να τα πείσω ότι η γνώση είναι δύναμη και φάρος για ένα πνευματικά ανώτερο μέλλον;
Πώς να τα πείσω ν’ αγωνιστούν για το μέλλον τους, όταν εσείς με τις αποτρόπαιες αποφάσεις σας με αναιρείτε –μα τι λέω- με διαγράφετε, με ακυρώνετε, φιμώνετε όχι μόνο αυτή τη φωνή μου αλλά και τη σκέψη μου;
Ούτε για τα 3 μου παιδιά μπορώ πια να ονειρεύομαι ένα αξιοπρεπές μέλλον στη χώρα που γέννησε την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ και τη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, που γαλούχησε γενιές και γενιές ηρώων, ποιητών, επιστημόνων, καλλιτεχνών, τη χώρα αυτή που σήμερα με πονάει……
Μακάρι να μπορούσατε να μου απαντήσετε ή μάλλον ίσως και να μπορείτε να δώσετε λύση στους προβληματισμούς μου απολύοντας με μιας κι ανήκω κι εγώ στους χιλιάδες συναδέλφους μου που έχασαν την οργανική τους θέση χάρη στο «περίφημο» 2ωρο σας...
Ελευθερία Γεωργακάκη
efsyn