Γιατί η πραγματική δημοκρατία σήμερα είναι η μόνη εναλλακτική λύση.

«Έχουμε αγνοήσει ένα σημαντικό μέρος…» μας λέει ο Mark Earls, «…το πιο σημαντικό μέρος του τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος: Είμαστε αγελαία ζώα, αλλά επιμένουμε να κρατάμε την ατομιστικής βάσης άποψη περί της ανθρωπότητας». Όλες οι ανθρωπολογικές επιστήμες συμφωνούν στο σημείο αυτό. Ναι, είμαστε αγελαία όντα. Περί αυτού δεν ...υπάρχει αντίρρηση. Ως αγελαίο όν ο άνθρωπος έχει...

την ενστικτώδη τάση να καθοδηγείται από έναν αρχηγό-ηγέτη. Έχει την ανάγκη της ύπαρξης ενός «θρόνου» γύρω από τον οποίο αναπτύσσεται ένα εξουσιαστικό πλέγμα που προστατεύει την αγέλη και πολλές φορές παίζει και το ρόλο του μαντρόσκυλου για όσους παρεκτρέπονται. Αυτό το πράγμα δεν μπορεί να το υπερβεί ο άνθρωπος, είναι υπαρξιακό ένστικτό του, τελεία και παύλα. Άρα η σχέση εξουσιαστή και εξουσιαζόμενου θα παίζει πάντα όσο θα υπάρχουν άνθρωποι.

Ταυτόχρονα όμως ο κάθε άνθρωπος δονείται και κατευθύνεται και από ένα άλλο ισχυρό ένστικτο, αυτό της ατομικής διάκρισης, της εξουσιομανίας. Εδώ φαίνεται σαν να συγκρούονται δύο ισχυρά ένστικτα εκ διαμέτρου αντίθετα. Αυτό της ομαδικότητας και αυτό της ατομικότητας. Στην πραγματικότητα δεν πρόκειται για σύγκρουση. Ο άνθρωπος κατευθυνόμενος από το δεύτερο ένστικτο δεν θέλει να διαλύσει ή να δράσει έξω από την αγέλη, αλλά να διακριθεί εντός αυτής. Οι εμφανίσεις ηγετών και η δημιουργία υποαγελών (π.χ. κόμματα) έχει ως στόχο τη διάκριση εντός της αγέλης ή την εξουσίαση της όλης αγέλης.

Οι αρχαίοι Έλληνες με τη δημοκρατία δεν εξάλειψαν τον "θρόνο", δηλαδή δεν κατάργησαν το αγελαίο εξουσιαστικό σύστημα, δεν θα μπορούσαν άλλωστε, αλλά έβαλαν πάνω στο θρόνο τον Δήμο. Δηλαδή αντικατέστησαν την ατομική βούληση ενός μονάρχη με τη συλλογική βούληση ίσων πολιτών που βγαίνει μέσα από διαβούλευση και με βάση την αρχή της πλειοψηφίας. Η δημοκρατία δεν είναι η άρνηση του αγελαίου εξουσιαστικού συστήματος, όπως πιστεύουν ορισμένοι, αλλά η υλοποίησή του με άλλο τρόπο και μάλιστα με ένα πιο δύσκαμπτο και σκληρό εξουσιαστικό σύστημα στο οποίο δεν συγχωρείται οίκτος για τον παρανομούντα, χάρις, μεταμέλεια, διαφυγή, απόκρυψη κ.λ.π. 

Η διαφορά είναι ότι η δημοκρατία, χωρίς να αρνείται το αγελαίο εξουσιαστικό σύστημα, απλά δίνει τη δυνατότητα και την ελευθερία σε κάθε ανθρώπινο όν (μέλος της αγέλης) να ικανοποιήσει το ατομικό του ένστικτο της διάκρισης, της εξουσιομανίας, κάτι το οποίο είναι ελεγχόμενο στο σύστημα της απολυταρχίας ή της ολιγαρχίας για τα μέλη της "αγέλης". Περί αυτού πρόκειται. Ούτε πρέπει να θεοποιούμε τη δημοκρατία, ούτε να την αρνούμαστε. Στην πραγματική δημοκρατία οι πολίτες αισθάνονται ευτυχισμένοι γιατί έχουν εν δυνάμει τη δυνατότητα να ικανοποιούν το ένστικτο της ατομικής διάκρισης εντός της αγέλης. Όμως όχι όλοι. Στην πραγματικότητα δεν αισθάνονται και όλοι ίσοι και ευτυχισμένοι. Ο κίνδυνος σε κάθε δημοκρατία προέρχεται από το ότι κάποια μέλη της κατακλύζονται μέχρι βασανισμού από το ένστικτο της διάκρισης. Θεωρούν τον εαυτό τους ανώτερο και θέλουν αυτή η ικανοποίηση της εξουσιομανίας να έχει διάρκεια για τον εαυτό τους (όσο το δυνατόν πιο πολύ) και όχι να είναι μια τυχαία αναλαμπή μέσα στην αγέλη, όπως προτείνουν π.χ. αυτοί που υποστηρίζουν την κλήρωση ή να μένουν λίγο χρόνο στην εξουσία, όπως προτείνουν π.χ. εκείνοι που μιλούν για εκ περιτροπής εξουσία κ.λ.π.

Εδώ ακριβώς γίνεται η μάχη (για όσους δεν το έχουν αντιληφθεί) και εδώ ακριβώς εντοπίζεται και η αδιαφορία γενικά του πολύ κόσμου να αγωνιστεί με το ανάλογο πάθος για την δημοκρατία. Μάχονται μόνο εκείνοι που θέλουν να διακριθούν μέσω της εξουσίας και κυρίως να έχει διάρκεια το ένστικτο της ατομικής διάκρισής τους. Η μεγάλη μάζα του κόσμου ξέρει πως μετά από κάθε αγώνα που θα δώσει, θα επιστρέψει στην καθημερινότητά της και το πολύ πολύ να συμμετέχει σε κάποια εκλογική διαδικασία, μικρότερη ή μεγαλύτερη. Φροντίζει λοιπόν να κάνει καλύτερη την καθημερινότητά της (και εμπιστεύεται εκείνους που της υπόσχονται καλύτερη καθημερινότητα) παρά να αγωνιστεί για υψηλά οράματα που υπόσχονται εκείνοι που θέλουν να γίνουν «Βεζίρηδες στη θέση του Βεζίρη». Ολόκληρη η ιστορία μέχρι σήμερα πιστοποιεί το πως εφαρμόστηκε η δημοκρατία στην πράξη. Η εξέλιξή της είναι υπαρξιακή πραγματικότητα και όχι επικράτηση αποκλειστικά δια της βίας κάποιων συμφερόντων.

Σήμερα όμως με την οικονομική κρίση, προέκυψε ένα νέο στοιχείο. Η αναγκαιότητα σήμερα της δημοκρατίας, ως εξουσιαστικού συστήματος, πηγάζει από νέους παράγοντες και όχι μόνο από την ατομική διάκριση και η κατάσταση είναι επείγουσα. Η παγκοσμιοποιημένη οικονομία κατάργησε πλήρως τις εθνικές οικονομίες και μαζί με αυτές κατάργησε πλήρως τους αντιπροσωπευτικούς πολιτειακούς θεσμούς, που είχαν ως εξουσιαστικό τους σύστημα οι εθνικές «αγέλες». Οι διαχειριστές της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας, δηλαδή οι παγκόσμιοι εξουσιαστές, χρησιμοποιούν πλέον τους εξουσιαστικούς «θρόνους» των αντιπροσωπευτικών δημοκρατιών ως όργανά τους για να εκμεταλλεύονται απευθείας τις ίδιες τις εθνικές «αγέλες». Με τη σειρά της καταργήθηκε πλήρως η συνηθισμένη μέχρι τώρα διάκριση των εθνικών υποαγελών «ΑΡΙΣΤΕΡΑ - ΚΕΝΤΡΟ – ΔΕΞΙΑ», που λειτουργούσε για να ικανοποιεί το εξουσιαστικό ένστικτο σε επίπεδο εθνικής «αγέλης».

Οι εθνικές «αγέλες» βρέθηκαν ξαφνικά με αδύναμους να τις προστατέψουν «θρόνους» και κάτω από την συνεχή τρομοκρατία για χρεοκοπία και οικονομική καταστροφή που εκτοξεύουν οι διεθνείς εξουσιαστές, αναπαραγόμενη από τον ίδιο τον εθνικό τους «θρόνο» έχουν μουδιάσει και έχουν ατονήσει πλήρως. Η αδράνεια αυτή και η παραίτηση προέρχονται από το ότι βλέπουν όλοι πως ακόμα και αν αγωνιστούν να ανακαταλάβουν τον εθνικό «θρόνο», δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα. Δηλαδή το μάταιο του αποτελέσματος της επίτευξης του εγχειρήματος αδρανοποιεί τα μέλη της «αγέλης» και όχι η επίτευξη του εγχειρήματος.

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες είναι φυσικό να κάνουν την εμφάνισή τους φασιστικά κινήματα, αποτελούμενα από άτομα που θέλουν να ικανοποιήσουν το εξουσιαστικό τους ένστικτο με κάθε τρόπο και με κάθε κόστος. Στην πραγματικότητα παίζουν το ρόλο του υποκατάστατου του αδύνατου να προστατέψει την αγέλη «ηγέτη» και μέσω της επίδειξης δύναμης εναντίον του «θρόνου» κερδίζουν τη συμπαράσταση των πιο αδύναμων μελών της «αγέλης».  

Η εγκαθίδρυση πραγματικής δημοκρατίας σήμερα, δηλαδή η συλλογική απόφαση και ως εκ τούτου η συλλογική αντίσταση των εθνικών «αγελών», δεν είναι μόνο η ανάγκη ικανοποίησης του ενστίκτου της ατομικής διάκρισης των μελών τους, αλλά είναι η μόνη ασπίδα και το μόνο αντίδοτο στην απευθείας (στην ουσία) επίθεση που δέχονται από την πλευρά των παγκόσμιων κυρίαρχων. Η δημοκρατία σήμερα δεν είναι μια πολυτέλεια ικανοποίησης ενστίκτων, αλλά είναι αναγκαιότητα επιβίωσης ολόκληρης της εθνικής «αγέλης». Αν αφήσουμε τον εξουσιαστικό μας «θρόνο» στα χέρια των παγκόσμιων κυρίαρχων του χρηματοπιστωτικού συστήματος, θα είμαστε απλά και μόνιμα «πρόβατα επί σφαγή». Πρέπει να εγκαταστήσουμε πάνω στον εξουσιαστικό «θρόνο» τη συλλογική μας βούληση.

Όσο πιο γρήγορα το καταλάβουν αυτό οι εθνικές «αγέλες», τόσο πιο γρήγορα, αφενός θα περιορίσουν την επίθεση της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας και την εξαθλίωση, αφετέρου θα αποφύγουν μεταξύ τους έναν αιματηρό παγκόσμιο πόλεμο, στον οποίο θα τις ωθήσουν οι παγκόσμιοι επικυρίαρχοι για να ξεφουσκώσουν τη χρηματοπιστωτική φούσκα που οι ίδιοι δημιούργησαν.. 
 hassapis-peter