…Όπως με την αρρώστια που σε βρίσκει ξαφνικά και που ο γιατρός σου λέει πως θα κρατήσει πολύ και θ ’αργήσεις να σηκωθείς…μοιάζουν κάποια πράγματα στις τραγικές μας μέρες.
Στην αρχή νοιώθεις ένα σοκ για τα...
άσχημα νέα, στενοχωριέσαι, χάνεις τον ύπνο σου, τα σχέδιά σου και τα όνειρά σου πάνε πίσω και το μόνο που σε νοιάζει είναι πότε θα γίνεις πάλι καλά.
Άμποτε όμως και μέχρι τότε εσύ σιγά σιγά συνηθίζεις την αρρώστια, προσαρμόζεσαι στη νέα σου κατάσταση, παρακαλάς μέσα σου να μην έρθουν χειρότερα και δεν είσαι αυτός που
ήσουνα πλέον.
Έχεις γίνει ένας άλλος άνθρωπος, φοβισμένος και υπάκουος στη θεραπεία του γιατρού σου, αλλά και αδιάφορος αν και άλλοι βασανίζονται σαν κι εσένα.
Εσένα μόνον ο εαυτός σου σε νοιάζει, να αντέξει την δοκιμασία, να μην υποφέρεις από τους πόνους και να ακούς το γιατρό σου να σου λέει κάθε τόσο πως πας καλύτερα και πως σύντομα θα βγεις απ’ το νοσοκομείο…
-Πόσο σύντομα γιατρέ μου, τον ρωτάς..
-Σύντομα, αλλά αυτό θα εξαρτηθεί από την ανταπόκριση του οργανισμού σου στη θεραπεία, σου απαντούν.
Το πότε ακριβώς ίσως και να μην έχει πια τόσο μεγάλη σημασία.
Σημασία έχει πως ο γιατρός σου λέει πως πας καλά.. κι εσύ αρπάζεσαι απ’ την κουβέντα του και ελπίζεις και ονειρεύεσαι…
Κι αυτό είναι βάλσαμο και παραμυθία…
Κι ας πέρασε τόσος πολύς καιρός από τότε που πρωτοαρρώστησες, κι ας άκουσες ένα πρωί να λέει στον βοηθό του ο γιατρός, πως η αρχική θεραπεία που σου δώσανε ήταν με λάθος φάρμακο και σε ισχυρές δόσεις…
Και τότε ανησύχησες πολύ κι ας έχεις πλέον παραδοθεί και δεν μπορείς να πεις τίποτα, ούτε να αντιδράσεις μπορείς…..
Ελπίζεις μόνο, υπομένεις και… προσεύχεσαι!
Η μήπως μπορείς;;;