είναι το νέο μεγάλο όραμα που θα υλοποιήσει o πρόθυμος πάντα για απολύσεις Κυριάκος Μητσοτάκης. Εκτός του οικογενειακού ονόματος, ουδείς γνωρίζει που απέκτησε τις «περγαμηνές» του ο υπουργός που τολμά να μιλά ανερυθρίαστα για «δίκαιες απολύσεις».
Οργή και πόνος κυριαρχεί στην κοινωνία για τις επικείμενες εκατόμβες. Κι ας επιχαίρουν οι νεοφιλελεύθεροι, κι ας αντιδρούν θετικά οι αγορές, γιατί επιτέλους θα σπάσει το ταμπού του δημοσίου. Η οικονομικά νεοφιλελεύθερη και πολιτικά αυταρχική δικομματική κυβέρνηση δεν νιώθει ούτε καν την ανάγκη να δικαιολογηθεί, μόνο στην τρόϊκα αισθάνεται υπόλογη.
Και τι να γίνει να συνεχίσουμε να πληρώνουμε τους τεμπέληδες και να επιβαρύνουμε τον ιδιωτικό τομέα ρωτάνε οι δήθεν ρεαλιστές. Αυτοί που στέλνουν σε ιδιωτικά σχολεία τα παιδιά τους, πάνε σε ιδιωτικά θεραπευτήρια, δεν βασανίζονται στις ουρές του ΕΟΠΠΥ και δεν απειλείται η ζωή τους.
Το επιχείρημα για τους «τεμπέληδες» είναι απλώς αστείο αντάξιο εκείνων που το επικαλούνται. Γιατί όταν ξεκινούν από συγκεκριμένο αριθμό προς απόλυση υπαλλήλων που ξέρουν ότι οι τεμπέληδες είναι 25.000 και όχι περισσότεροι ή λιγότεροι. Στην κλίνη του Προκρούστη βάζει η κυβέρνηση τον δημόσιο τομέα κατά τις εντολές της Τρόικας. Οι παλαιοκομματικοί πολιτικοί που διόριζαν την εκλογική τους πελατεία τώρα θέλουν απολύσεις.
Ούτε η ύπαρξη μεγάλου δημόσιου τομέα είναι αυτοσκοπός όπως λέει μερίδα της Αριστεράς –όχι όλη-, ούτε οι απολύσεις είναι αυτοσκοπός όπως λέει η νεοφιλελεύθερη συγκυβέρνηση. Ο δημόσιος τομέας έχει αποστολή να ικανοποιεί τις ανάγκες της κοινωνίας και να υποβοηθά την ανάπτυξη της οικονομίας. (Για ποια ανάπτυξη μιλούν όταν ο αρμόδιος υφυπουργός διαμαρτύρεται ότι δεν έχει υπαλλήλους για να ελέγχουν και να προωθούν τις αιτήσεις για νέες επιχειρήσεις. Ούτε το δικό τους σχέδιο επιχειρηματικότητας δεν μπορούν να εξυπηρετήσουν οι οραματιστές των απολύσεων).
Αν περισσεύουν δημόσιοι υπάλληλοι ας μπουν σε ένα πρόγραμμα περικοπών που θα λαμβάνει υπόψη ότι είναι άνθρωποι και έχουν ανάγκες. Αν είναι λίγοι θα πρέπει να δούμε ποιοι τομείς υστερούν και πως γίνεται να τους ενισχύσουμε για να καλύψουμε τις ανάγκες των πολιτών που στο τέλος-τέλος τους πληρώνουν με τους φόρους τους. Είναι αυτός ένας διάλογος που προϋποθέτει κοινωνικό και πολιτικό πολιτισμό. Μόνο που η κυβέρνηση αντί να προάγει αυτόν τον διάλογο με ψυχραιμία, λειτουργεί σαν φανατικός εξαπολύει επίθεση εναντίον μίας κατηγορίας του πληθυσμού, τους δυσφημεί τους λοιδορεί και δημιουργεί τεχνητό διχασμό καλώντας την υπόλοιποι κοινωνία εναντίον των δημοσίων υπαλλήλων. Δεν είναι αυτά καλά δείγματα πολιτισμού και θα τα βρούμε μπροστά μας στο μέλλον….
BN
Σοφοκλεους in