Οι αρχαίοι
προγονοί μας έλεγαν «όμοιος ομοίω αεί πελάζει», ο δε θυμόσοφος λαός μας λέει σήμερα
«δείξε μου το φίλο σου να σου πω ποιος είσαι». Τα πιο πάνω σημαίνουν ότι κάποια
πράγματα είναι ο καθρέπτης μας. Κυρίως οι άνθρωποι με τους οποίους ταιριάζουμε.
Από τον κανόνα αυτόν δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση...
και η ηγεσία μιας κοινωνίας, η πολιτικοοικονομική ελίτ ενός λαού.
Υπάρχουν
φυσικά περιπτώσεις όπου μια ηγεσία επιβάλλεται με τη βία χωρίς τη θέληση του
λαού. Ακόμα υπάρχουν περιπτώσεις όπου μια ηγεσία εξαπατά ένα λαό με ισχυρή
προπαγάνδα και τον εγκλωβίζει με κάποια θεσμικά τρίκ δήθεν δημοκρατίας, με τα
οποία αποκοιμιέται ο λαός ότι έχει δημοκρατικό καθεστώς και ελευθερίες. Όμως,
και στις δύο πιο πάνω περιπτώσεις, κάποια στιγμή ο λαός ξυπνάει, ξεσηκώνεται
και ανατρέπει την ηγεσία που δεν του ταιριάζει.
Σε μας δεν
ισχύει προφανώς η πρώτη περίπτωση της βίας, γι’ αυτό και δεν μπορεί να
στοχοποιηθεί εύκολα κάποιος κοινωνικός εχθρός. Ισχύει προφανώς η δεύτερη περίπτωση.
Όμως αυτή η κατάσταση δεν είναι σημερινή. Κρατάει περίπου δύο αιώνες τώρα με διάφορες
παραλλαγές. Μήπως τελικά έχουμε την πολιτικοικονομική ηγεσία που μας ταιριάζει και
επομένως δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα καλύτερο, παρά τις κάποιες μεμονωμένες
φωνές;;
Υπάρχει όμως
και κάτι άλλο. Μήπως προτιμάμε να έχουμε την ηγεσία που έχουμε γιατί δεν
αντέχουμε
στην ιδέα να ανέβει στην ηγεσία ένας απλός γνωστός συμπολίτης μας;;
Μήπως γι’
αυτό και δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε μεταξύ μας και να ενωθούμε; Μήπως
το ίδιο
πρόβλημα δεν παρουσιάστηκε και μέσα στις τάξεις της επανάστασης του 1821
και
παρουσιάζεται και σήμερα μέσα στην ελληνική κοινωνία, ακόμα και σε ένα
απλό κίνημα; Μήπως σε δέκα εκατομμύρια λαό υπάρχουν δέκα εκατομμύρια
διαφορετικές ισχυρές απόψεις για να έχουμε άλλοθι για διαφοροποίηση;
Μήπως αυτή είναι η ιδιοσυγκρασία μας;
http://hassapis-peter.blogspot.gr/2013/07/blog-post_7672.html