Ο συχωρεμένος ο Κίτσος Τεγόπουλος, (που υπήρξε με τον δικό του τρόπο εξίσου διαπλεκόμενος με τον Χρήστο Λαμπράκη), έλεγε ότι οι νέοι έχουν πάντα δίκιο γιατί αντιπροσωπεύουν εξ ορισμού το καινούριο. Θεωρητικά, ο Κίτσος είχε δίκιο, με την...
μόνη επιφύλαξη, ότι και οι νέοι κάποτε μεγαλώνουν και μπορεί εν τέλει να αποδειχτούν, μεγαλύτεροι μαλάκες και από τους πατεράδες τους.
Το πεπρωμένο των νέων είναι σαν την ζωή:για να υπάρξουν πρέπει να «σκοτώσουν» την προηγούμενη γενιά. Σε κανονικές συνθήκες η πατροκτονία είναι συνήθως συμβολική, αλλά σε μεταβατικές εποχές, μπορεί να γίνει και κυριολεκτική. Μολονότι η ζωή με ένα σχεδόν αταβιστικό τρόπο είναι καταδικασμένη να πηγαίνει μπροστά, όταν γίνει ο απολογισμός μιας γενιάς μπορεί και να προκύψουν σοβαρές επιφυλάξεις για την συμβολή της, σε αυτό που ο διαφωτισμός θα αποκαλούσε πρόοδο. Η γενιά ας πούμε του Πολυτεχνείου που θέλησε να αλλάξει τον κόσμο, τελικά συμβιβάστηκε όταν ήρθε στην εξουσία και τον κατάκλεψε!Τι σχέση έχουν σήμερα οι περισσότεροι επώνυμοι και ανώνυμοι γραφειοκράτες της πολιτικής, της επιχειρηματικότητας ή και του Τύπου που δημιούργησαν την εξέγερση του 73, με εκείνα τα παιδαρέλια που ήθελαν να αλλάξουν τον κόσμο;
Ο Παζολίνι που κανείς δεν μπορεί να τον κατηγορήσει για συντηρητισμό στις μεγάλες διαδηλώσεις του 70 στην Ιταλία που εκκόλαψαν την τρομοκρατία και τις Ερυθρές Ταξιαρχίες έχει πάρει ανοιχτά το μέρος των αστυνομικών που ξυλοφόρτωναν τους φοιτητές. Οι μπάτσοι, έγραψε ο Παζολίνι σε ένα μοναδικό κείμενο που συνυπολογίστηκε στην διαγραφή του από το PCI (το άλλο του 'αδίκημα' ήταν η ομοφυλοφιλία) είναι φτωχόπαιδα του Νότου και ανήκουν στο σύγχρονο προλεταριάτο. Δεν έχουν καμία ελπίδα να ξεφύγουν απο την μιζέρια και την κοινωνική καταπίεση. Οι φοιτητές είναι τα πλουσιόπαιδα του Βορρά και αυριανοί εξουσιαστές. Οι πρώτοι θα παραμείνουν εσαεί υποαμοιβόμενοι μπάτσοι ενώ οι δεύτεροι είναι οι μελλοντικοί υπουργοί, διευθυντές των πολυεθνικών, η ψυχή δηλαδή του συστήματος.
Στις πολιτισμένες κοινωνίες το αστικό καθεστώς έχει την δυνατότητα να ενσωματώσει εγκαίρως τους νέους για να προλάβει μελλοντικές εξεγέρσεις. Η τραγωδία της τρομοκρατίας στην Ιταλία, την Γερμανία και λιγότερο στην Γαλλία του 70, ανάγκασε τις χώρες αυτές να γίνουν λιγότερο άκαμπτες και να δώσουν ελευθερίες στις κοινωνίες των πολιτών.
Στην Ελλάδα, οι ελίτ των πανεπιστημίων του 60 και του 70 που κυβέρνησαν και κυβερνούν έως σήμερα την χώρα αντί να ανατρέψουν το πελατειακό κράτος που παρέλαβαν το αξιοποίησαν προς όφελος τους, βάζοντας τις βάσεις της μελλοντικής χρεοκοπίας. Ενα κομμάτι της σημερινής ελληνικής νεολαίας ανάμεσα στα 20 και τα 30 τα παιδια δηλαδή της γενιάς του Πολυτεχνείου, που ζει, σκέφτεται και «ταξιδεύει» μέσα από τον εικονική πραγματικότητα του διαδικτύου και τρέφεται από τα φληναφλήματα του free press, βιώνει τα αδιέξοδα ενός κόσμου που δημιούργησαν οι γονείς τους.
Αν και υπερεξιδικευμένοι ζουν από τις έστω και πετσοκομμένες συντάξεις του πελατειακού κράτους, μέσω του μπαμπά και της μαμάς. Εγκλωβισμένοι σε μια διπλή άρνηση δεν θέλουν ούτε να πάρουν το ρίσκο της επιχειρηματικότητας, ούτε να αλλάξουν τον κόσμο που τους καταδίκασε σε μια ιδιότυπη αναπηρία! Γιατί όπως έλεγε ο Κοϊρέ, οι επαναστάσεις χωρίς «αίμα» μοιάζουν με επιθεώρηση..
Πηγή: Οι νέοι έχουν πάντα δίκιο! (Οταν δεν είναι μαλάκες)! | iefimerida.gr http://www.iefimerida.gr/node/114075#ixzz2YeOwBngN