1) Η εισοδηματική και
η φορολογική πολιτική αποκτούν αναπτυξιακή διάσταση, αποσκοπώντας στην αύξηση
της αγοραστικής δύναμης των πολιτών. Η οικονομική ανάπτυξη της χώρας,
απαιτεί την άνοδο του πραγματικού εισοδήματος των νοικοκυριών. Την.....
περίοδο
2010-2013, δηλαδή την περίοδο εφαρμογής των απάνθρωπων μνημονιακών πολιτικών,
το πραγματικό εισόδημα των εργαζομένων μειώθηκε τουλάχιστον -40%. Οι συνταξιούχοι καταπλακώθηκαν
από την χιονοστιβάδα των αντιλαϊκών μέτρων των μνημονίων, διαπιστώνοντας την
περίοδο αυτή το στράγγισμα του εισοδήματός τους γύρω στο -45%. Τρόικα και κυβέρνηση φαίνεται να αγνοούν ότι καμία χώρα δεν μπορεί να πετύχει ικανοποιητικούς
αναπτυξιακούς ρυθμούς, αν το πραγματικό εισόδημα των μισθωτών και των
συνταξιούχων δεν σημειώνει πραγματική αύξηση στο μακροχρόνιο.
2) Αξιοποίηση των εθνικών συγκριτικών
πλεονεκτημάτων. Ο τουρισμός, η ναυτιλία, οι εναλλακτικές μορφές ενέργειας,
ο ορυκτός πλούτος, ο αγροτικός τομέας και ο πολιτισμός, συνθέτουν τα
ανταγωνιστικά μας πλεονεκτήματα, που μπορούν να οδηγήσουν την χώρα σε ταχύρυθμη
ανάπτυξη. Η επίτευξη υψηλών αναπτυξιακών ρυθμών απαιτεί την
προώθηση της ανταγωνιστικότητας του οικονομικού συστήματος. Διάφοροι
κοινωνικοί, οικονομικοί, πολιτικοί, γεωπολιτικοί και δημογραφικοί παράγοντες,
συνδράμουν στην αναβάθμιση της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας μιας χώρας. Η
άνοδος των εξαγωγών, η πειθαρχία των δημόσιων οικονομικών, η ισορροπία στο
ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, η προσέλκυση ξένων κεφαλαίων για άμεσες
επενδύσεις, η καταπολέμηση της διαφθοράς και της γραφειοκρατίας στη δημόσια
διοίκηση, η πάταξη της φοροδιαφυγής και της εισφοροδιαφυγής, η ενθάρρυνση της
έρευνας, η βελτίωση της ποιότητας του εκπαιδευτικού συστήματος, η εύρυθμη
λειτουργία του θεσμού της δικαιοσύνης, κ.λπ., αποτελούν παράγοντες οι οποίοι
συντελούν στην άνοδο της ανταγωνιστικής θέσης μιας χώρας και άρα στην επίτευξη
υψηλών αναπτυξιακών ρυθμών. Αναμφίβολα, η οικονομική ανάπτυξη συνιστά μια
πολύπλοκη διαδικασία, τα θετικά αποτελέσματα της οποίας γίνονται φανερά στο
μακροχρόνιο.
3) Εξάλειψη των
αντικινήτρων στους διάφορους κλάδους της οικονομίας. Οι αναπτυξιακοί νόμοι
εκτός της θέσπισης κινήτρων για την υλοποίηση άρτιων επενδυτικών προγραμμάτων,
θα πρέπει να δίνουν ιδιαίτερη έμφαση στην εξάλειψη των διαφόρων αγκυλώσεων, που
υπάρχουν στους επιμέρους οικονομικούς κλάδους, εντός των οποίων παράγονται τα
αγαθά και οι υπηρεσίες. Η αρμονική συνεργασία των παραγωγικών υπουργείων και
ιδίως του υπουργείου οικονομικών, με τους εκπροσώπους των κλαδικών φορέων,
είναι καίριας σημασίας για την εξάλειψη των πάσης φύσεως αντικινήτρων. Στους
επιμέρους οικονομικούς κλάδους παράγεται το ΑΕΠ. Άρα, οι προτάσεις και τα μέτρα
πολιτικής, που οι εκπρόσωποι των κλαδικών φορέων εισηγούνται στην κυβέρνηση,
αναφορικά με την καταπολέμηση των αναπτυξιακών αντικινήτρων, θα πρέπει να
τυγχάνουν άμεσης επεξεργασίας και εφαρμογής.
4) Παροχή
αποδοτικών κινήτρων σε επιχειρήσεις με εξαγωγικό προσανατολισμό. Οι εξαγωγές θα
πρέπει να καταστούν το όχημα της αναπτυξιακής
μας προσπάθειας. Η διαχρονική αύξηση των εξαγωγών αποτελεί τον σπουδαιότερο
παράγοντα, που συντελεί καθοριστικά στην διατηρησιμότητα της αναπτυξιακής
διαδικασίας. Οι περισσότερες χώρες του κόσμου σαν την Ελλάδα έχουν μικρή
εσωτερική αγορά, που ανέρχεται σε μερικά εκατομμύρια καταναλωτές. Αυτό σημαίνει
ότι τα περιορισμένα όρια της εσωτερικής αγοράς, δεν δύνανται να στηρίξουν μια
αυτοδύναμη αναπτυξιακή πορεία. Επίσης, δεν θα πρέπει να αγνοούμε ότι η
εσωτερική αγορά μιας χώρας, αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα της παγκόσμιας αγοράς.
Άρα, γιατί μια χώρα να θέτει ως κύριο στόχο της αναπτυξιακής της πολιτικής, την
υποκατάσταση των εισαγόμενων ξένων προϊόντων με εγχωρίως παραγόμενα, αντί να
θέτει ως θεμελιώδη στόχο την παραγωγή ανταγωνιστικών προϊόντων, τα οποία να
συναγωνίζονται τα αντίστοιχα ξένα, σε κάθε αγορά, εγχώρια ή διεθνή; Χώρες που
αναπτύσσονται με γρήγορους ρυθμούς, διαπιστούται ότι οι εξαγωγές και οι
εισαγωγές τους σε αγαθά και υπηρεσίες, σημειώνουν διαχρονικά ταυτόχρονη ανοδική
τάση. Η διεθνής εμπειρία διδάσκει ότι ο εξαγωγικός τομέας διαθέτει μηχανισμούς,
οι οποίοι έχουν την δυνατότητα να ωθήσουν το σύνολο της οικονομίας σε
αναπτυξιακή τροχιά. Οι διάφοροι κλάδοι και υποκλάδοι της οικονομίας συσχετίζονται
μεταξύ τους, όπως τα όργανα του ανθρώπινου οργανισμού. Άρα, αν κάποιος κλάδος ή
κλάδοι παρουσιάζουν εξαγωγικό σφρίγος και δυναμισμό, το σύνολο των κλάδων της
οικονομίας θα ενεργοποιηθεί, με άμεσο αποτέλεσμα την απρόσκοπτη ανάπτυξη του
συνόλου της οικονομίας.
5) Η
κεφαλαιοποίηση των τραπεζών, θα επιβαρύνει τις ίδιες τις τράπεζες και όχι τον ελληνικό λαό. Τράπεζες που δεν θα έχουν
δυνατότητα αυτοχρηματοδότησης και εξυπηρέτησης των χρεών τους, θα μπαίνουν σε
καθεστώς εκκαθάρισης. Δεν είναι ηθικό και δίκαιο, οι πολίτες και γενικότερα το
σύνολο της ελληνικής κοινωνίας, να επιβαρύνονται με το κόστος της
ανακεφαλαιοποίησης ζημιογόνων και άνευ θετικών προοπτικών τραπεζικών ιδρυμάτων.
Η Τράπεζα της Ελλάδος εννοείται ότι είναι ο θεματοφύλακας της ομαλής και
αποδοτικής λειτουργίας του τραπεζικοπιστωτικού μας συστήματος και γι’ αυτό
οφείλει να ελέγχει με τεχνοκρατικά κριτήρια και αμεροληψία τα εγχώρια πιστωτικά
ιδρύματα.
6) Αναπροσαρμογή του
ενεργειακού μοντέλου της χώρας, με έμφαση στις ενεργειακές καλλιέργειες. Η αξιοποίηση των εναλλακτικών ενεργειακών
καλλιεργειών, θα συμβάλλει στην πρόοδο του γεωργικού τομέα, με θετικές
πολλαπλασιαστικές επιδράσεις στο σύνολο της οικονομίας. Σύμφωνα με
επιστημονικές αναλύσεις του τεχνοκρατικού επιτελείου της Νέας Μέρας, η παραγωγική αξιοποίηση των ενεργειακών καλλιεργειών θα
έχει εντονότατες θετικές πολλαπλασιαστικές επιδράσεις σε αρκετούς κλάδους του
πρωτογενούς, του δευτερογενούς και του τριτογενούς τομέα της ελληνικής
οικονομίας, με συνολική προστιθέμενη
αξία στο ΑΕΠ τουλάχιστον οκτώ δις ευρώ
κάθε χρόνο. Παράλληλα, με έξυπνα και εμπεριστατωμένα μέτρα
ενεργειακής πολιτικής, δύναται να αξιοποιηθεί αποδοτικά ο υφιστάμενος ορυκτός
πλούτος της χώρας, όπως υδρογονάνθρακες, πετρέλαιο, κ.ά., καθώς επίσης οι
ανανεώσιμες πηγές ενέργειας (αιολική ενέργεια, ηλιακή ενέργεια, κ.ά.), οι
οποίες βρίσκονται σε αφθονία στον ελλαδικό χώρο. Οι ενεργειακές δυνατότητες της
Ελλάδος συνιστούν τεράστιο ανταγωνιστικό πλεονέκτημα. Η χώρα μας έχει ευοίωνες
προοπτικές να καταστεί σε μερικά χρόνια εξαγωγέας ενεργειακών πόρων.
7) Η οικονομική
πολιτική της Ιδιωτικοποίησης μπορεί να αποτελέσει καταλύτη της αναπτυξιακής
διαδικασίας. Στην πράξη έχει αποδειχθεί ότι η οικονομική πολιτική
της ιδιωτικοποίησης δεν είναι εύκολη υπόθεση, αλλά μία μέθοδος πολιτικής που
προϋποθέτει προσεκτικά βήματα και βαθύ συλλογισμό από τους αρμόδιους φορείς
κατά την διαδικασία εφαρμογής της. Βασική επιδίωξη της πολιτικής της
ιδιωτικοποίησης είναι να μεταφερθούν αρμοδιότητες του κράτους σε ιδιωτικά
χέρια, με απώτερο στόχο την ελαχιστοποίηση του κοινωνικού κόστους και την
μεγιστοποίηση της κοινωνικής ευημερίας. Η
ιδιωτικοποίηση-αποκρατικοποίηση ως μέθοδος οικονομικής πολιτικής, αποσκοπεί
κυρίως στην καλυτέρευση της ποιότητας των παραγόμενων αγαθών και υπηρεσιών,
στην προσφορά των παραγόμενων προϊόντων σε προσιτές τιμές προς τους πολίτες και
στη βελτίωση της λειτουργίας του κρατικού τομέα. Με την εφαρμογή καλομελετημένων και
εθνικά επωφελών πολιτικών ιδιωτικοποίησης, με την διαμόρφωση ενός θεσμικού
πλαισίου το οποίο θα συντελεί στην αναβάθμιση της ανταγωνιστικότητας του
ευρύτερου δημοσίου τομέα και με την ενθάρρυνση ανταγωνιστικών ιδιωτικών
πρωτοβουλιών στα πλαίσια των επιμέρους οικονομικών κλάδων, οι κρατικές δαπάνες
όχι μόνο θα μειωθούν, αλλά ταυτόχρονα θα αποκτήσουν παραγωγικότερο χαρακτήρα
και θα συμβάλλουν θετικά στην οικονομική ανάπτυξη της χώρας. Η βιωσιμότητα των
δημοσίων οικονομικών αποτελεί τη μεγάλη πρόκληση της ασκούμενης αναπτυξιακής
πολιτικής.
8) Επιτακτική είναι η ανάγκη να χτυπηθούν στη ρίζα τους οι παράνομες δραστηριότητες της παραοικονομίας, όπως
λαθρεμπόριο, φοροδιαφυγή, εισφοροδιαφυγή, αρχαιοκαπηλία, δωροδοκία, ξέπλυμα
χρήματος κ.λπ. Η παραοικονομία προκαλεί την ανισοκατανομή του εθνικού
εισοδήματος, τον ανισομερή επιμερισμό των φορολογικών βαρών, την απώλεια άμεσων
και έμμεσων φόρων για το κράτος, τη μεγέθυνση της διαφθοράς, κ.λπ., με
επακόλουθη την επιδείνωση της δημοσιονομικής κατάστασης της χώρας και τον
εξαναγκασμό της σε αλυσιδωτές χρεοκοπίες. Διαφθορά
και παραοικονομία είναι συγκοινωνούντα δοχεία. Η καταπολέμηση της διαφθοράς
και η πάταξη των έκνομων παραοικονομικών δραστηριοτήτων, αποτελούν ζωτικές
εθνικές προτεραιότητες για την έξοδο από τη δημοσιονομική - οικονομική κρίση.
9) Οι τράπεζες και οι
κοινωνικοί εταίροι (ΣΕΒ, κ.λπ.) έχουν καθήκον, να συμμετάσχουν με χειροπιαστά
έργα στην ανασυγκρότηση της εθνικής οικονομίας και την έξοδό της από την
παρατεταμένη κρίση. Σημαντικά μέλη των κοινωνικών εταίρων αποτελούν
βασικούς μετόχους των τραπεζικών ιδρυμάτων.
Οι τράπεζες θα πρέπει να έχουν
πρωτεύοντα ρόλο στην αναπτυξιακή
ανάταση της χώρας. Tο τραπεζικοπιστωτικό σύστημα είναι αυτό που
χρηματοδοτεί τις επενδυτικές δραστηριότητες των διαφόρων οικονομικών μονάδων
και εννοείται ότι ενδιαφέρεται να αξιοποιεί τις καταθέσεις, δηλαδή το
αποταμιευτικό στέρημα του ελληνικού λαού, σε κερδοφόρες οικονομικές
δραστηριότητες. Αν οι τράπεζες δεν ενδιαφέρονται για την αξιοποίηση των
αποταμιευτικών πόρων του ελληνικού λαού σε παραγωγικές και προσοδοφόρες
δραστηριότητες, τότε ποιος θα ενδιαφερθεί; Παράλληλα, η προσέλκυση κεφαλαίων
για άμεσες επενδύσεις θα πρέπει να
συνιστά βασική προτεραιότητα των εγχώριων τραπεζών και των κοινωνικών εταίρων. Οι
άμεσες επενδύσεις θεωρούνται κεντρική παράμετρος της αναπτυξιακής διαδικασίας.
Η διεθνής οικονομική ιστορία αποκαλύπτει ότι καμία χώρα του κόσμου, δεν μπορεί
να πετύχει αξιόλογους αναπτυξιακούς ρυθμούς, αν δεν καταφέρνει να προσελκύει σε
ετήσια βάση σημαντικά ξένα κεφάλαια, για την χρηματοδότηση μακρόπνοων
επενδυτικών έργων.
10) Αναβάθμιση του θεσμού της παιδείας, ώστε το ανθρώπινο
κεφάλαιο να καταστεί ο βασικός μοχλός
της αναπτυξιακής προσπάθειας. Από την
εμπειρία των προηγμένων χωρών, αποκομίζεται το ιστορικό δίδαγμα ότι ο
ανθρώπινος παράγων παίζει ρυθμιστικό ρόλο στην οποιαδήποτε αναπτυξιακή προσπάθεια.
Χώρες με πλούσια αποθέματα πρώτων υλών π.χ. διάφορες αφρικανικές, ασιατικές ή
λατινοαμερικανικές χώρες, θα διέρχονται για πολλές δεκαετίες ακόμη τη φάση της
υπανάπτυξης, αν δεν βελτιώσουν την ποιότητα του ανθρώπινου δυναμικού τους. Η
διαδικασία της οικονομικής ανάπτυξης και της προαγωγής των κοινωνικοοικονομικών
θεσμών, απαιτεί την προσφορά ανθρώπινου δυναμικού ποιοτικά και ποσοτικά ικανού,
να ανταποκριθεί αποτελεσματικά σε μια τέτοια μακρόπνοη προσπάθεια.
11) Ενίσχυση και
χρηματοδότηση της επιστημονικής έρευνας. Οι επιχειρήσεις του ιδιωτικού
τομέα οφείλουν να συμφιλιωθούν με την ιδέα ότι η έρευνα πληρώνεται και γι’ αυτό
κάποιο ποσοστό των ετήσιων γενικών τους εξόδων, θα πρέπει να έχει προορισμό την
επιστημονική έρευνα σε θέματα εξαγωγικού μάρκετινγκ, σχεδιασμού, τυποποίησης,
ελέγχου ποιότητας, συσκευασίας, διακίνησης προϊόντων, κ.λπ. Οι μεγάλες
επιχειρήσεις στη χώρα μας και ιδίως οι επιχειρήσεις με εξαγωγικό
προσανατολισμό, δεν θα πρέπει να αρκούνται στην αντιγραφή των μεθόδων παραγωγής
που αρχικά υιοθετήθηκαν στις αναπτυγμένες χώρες, αλλά ένα μέρος του ετήσιου
προϋπολογισμού τους, χρήσιμο είναι να προορίζεται σε σοβαρούς ερευνητικούς
σκοπούς. Το μυαλό του Έλληνα διαθέτει τεράστιες δυνατότητες. Αρκεί να
διαμορφωθούν οι απαραίτητες θεσμικές συνθήκες, για να απελευθερώσει τις
πνευματικές και διανοητικές του δυνάμεις. Η επιστημονική έρευνα και η διάχυση
της επιχειρηματικότητας σε όλα τα
κανάλια της οικονομίας, συνιστούν τους ουσιαστικούς παράγοντες για καινοτόμες
τεχνολογικές εξελίξεις και την δημιουργία νέων επενδυτικών ευκαιριών. Οι
ευρεσιτεχνίες σε καινοτόμες μεθόδους παραγωγής και νέα ανταγωνιστικά προϊόντα
πρέπει να ενθαρρύνονται και να υλοποιούνται άμεσα. Το ελληνικό πανεπιστήμιο και
οι διάφοροι φορείς επιστημονικής έρευνας, σε συνεργασία με τις ιδιωτικές
επιχειρήσεις και τους φορείς του ιδιωτικού τομέα, δηλαδή η θεωρία με την πράξη,
θα πρέπει να καταστούν εργαστήρι επινόησης πρωτοποριακών μεθόδων σκέψης και
παραγωγής.
12) Αυστηρός έλεγχος των
κρατικών δαπανών, που αφορούν λειτουργικές δαπάνες του ευρύτερου δημοσίου τομέα. Η Νέα Μέρα έχει
επεξεργαστεί ενδελεχείς προτάσεις και θεσμικά μέτρα πολιτικής, για τη σημαντική
συρρίκνωση των πρωτογενών λειτουργικών δημοσίων δαπανών. Η μείωση των κρατικών
δαπανών, προϋποθέτει αποφασιστικές και καλομελετημένες θεσμικές παρεμβάσεις
στους διαφόρους φορείς που συνθέτουν τον δημόσιο τομέα. Από την προαγωγή της
παραγωγικότητας της δημόσιας διοίκησης, τον περιορισμό ή την κατάργηση διαφόρων
κρατικών φορέων που παράγουν αναποτελεσματικό κοινωνικό έργο και την
αποδοτικότερη συνεργασία του δημοσίου και του ιδιωτικού τομέα, ο κρατικός
μηχανισμός δύναται να παίξει πρωτεύοντα ρόλο στην αύξηση της κοινωνικής
ευημερίας και την πρόοδο της ελληνικής οικονομίας.