με την ηδυπάθεια του γευσιλάγνου τον αστακό του σε ψαροταβέρνα της Σάμου και ο νυν πρωθυπουργός, ως συνεχιστής του θεάρεστου έργου του, δηλαδή της “σωτηρίας” της χώρας, δηλώνει από την Νέα Υόρκη ότι όλα πάνε καλά…
Ανενδοίαστα και με πολιτική αναισχυντία τονίζει, αμέσως μετά τη συνάντησή του με τον Μπάρακ Ομπάμα, ότι η Ελλάδα είναι “παράγοντας σταθερότητας” και η “χώρα βγαίνει από την κρίση”.
του Στέλιου Συρμόγλου
Για να πάρει τη σκυτάλη ο εσμός των ορνιθόμυαλων συμβούλων και παρατρεχάμενων του Μαξίμου και να μιλάνε για “αναγνώριση και αναβάθμιση της κυβέρνησης από τις ΗΠΑ”, με τα προσκείμενα στην κυβερνητική αυθαιρεσία ΜΜΕ, ως φερέφωνα της πολιτικής γελοιότητας, να αναφέρουν ότι “με περισσότερες προσδοκίες φαίνεται ότι αναχώρησε από τον Λευκό Οίκο ο έλληνας πρωθυπουργός…”.
Υστερα απ’ αυτό τον καταιγισμό δηλώσεων, “βαθυστόχαστων” πολιτικών εκτιμήσεων στα τηλεοπτικά παράθυρα της δημοσιογραφικής αθλιότητας και μετά την επικοινωνιακή “επέλαση” της κυβέρνησης για μεγάλη επιτυχία του πρωθυπουργού στις ΗΠΑ, τι να απαντήσει κανένας στον δικαιολογημένα διψασμένο για θετικές υπηρεσίες σκεπτόμενο και αγωνιούντα συζητητή του;
Αν προσπαθήσεις να αναλύσεις πολιτικά το πρωθυπουργικό ταξείδι στην Ουάσινγτον και το περιεχόμενο της συνάντησης Σαμαρά με τον αμερικανό πρόεδρο, σημαίνει να κάνεις τον “τσαρλατάνο”, ν’ ανέβεις στους κοθόρνους του ελλαδικού οδηγού γελοιότητας…
Ποιος εχέφρων τον τολμάει τέτοιο ρόλο; Οχι πάντως ο γράφων. Γι’ αυτό, δεν θα μείνω στο περιεχόμενο και τις διαστάσεις της εν λόγω συνάντησης. Δεν θα αποτολμήσω μια πολιτική ανάλυση. Προτιμώ να κάνω “ανάλυση ούρων”, που είναι πάντα, έστω και προληπτικά χρήσιμη, παρά μια πολιτική ανάλυση, που θα με καθιστούσε γραφικό και επικίνδυνα ολισθαίνοντα στην αφροσύνη και στις “ανέσεις” της επιδερμικής πολιτικής βλακείας.
Η όλη μου θέση ωστόσο, γνωρίζοντας τόσο τον Αντώνη Σαμαρά ως προσωπικότητα και ως πολιτικό, αλλά και την πάγια πρακτική σε συναντήσεις του αμερικανού προέδρου με ξένους ηγέτες “δεύτερης διαλογής”, συνοψίζεται σε μια λέξη καθαυτό αρνητική: Contestation- αμφισβήτηση. Και η αμφισβήτηση σε τέτοιες περιπτώσεις αποτελεί μια στέρεη ψυχολογική μαρτυρία, δεν αποτελεί έστω βάση για κάποιες σκέψεις.
Η πολιτική βλακεία δεν μπορεί ποτέ να συγκροτηθεί σε σύστημα σκέψεων. Γιατί αν γινόταν ν’ αποτελέσει σύστημα, δηλαδή θέση, θα έπαυε αμέσως να είναι βλακεία, άρα πράξη θετική. Και “πράξη θετική” με την έννοια της προοπτικής δεν ήταν η μετ’ εμποδίων συνάντηση του Αντώνη Σαμαρά με τον Μπάρακ Ομπάμα. Και δεν θα μπορούσε να είναι…Ομως, δεν θα ολισθήσω στον “πειρασμό” να αναλύσω μια τέτοια “σοβαρή” συνάντηση ωριαίας διάρκειας, όπου, παρουσία και των συνεργατών των δύο πλευρών, αναπτύχθηκαν σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα επίμαχα θέματα με πολύπτυχη δομή…
Θα επισημάνω μόνο την “εικόνα” του πρωθυπουργού στην διάρκεια των κοινών δηλώσεων. Την θλιβερή “εικόνα” του έλληνα πρωθυπουργού, που καταδείχνει όχι απλώς το νανοειδές πολιτικό του ανάστημα, αλλά κυρίως την άγνοιά του: Ότι μπορεί μεν να εκπροσωπεί μια μικρή και πτωχευμένη πλέον χώρα, αλλά αυτή η χώρα δεν παύει να είναι η ΕΛΛΑΔΑ! Η ΜΕΓΑΛΗ Ελλάδα του παγκόσμιου πολιτισμού και του πνεύματος. Μια τέτοια χώρα μπορεί να περιέλεθει σε οικονομικό μαρασμό, αλλά δεν χάνει ποτέ το πλούσιο γόητρό της. Δεν απολακτίζει την ιστορία της, το πνεύμα της, τους αγώνες της διαχρονικά και διιστορικά, τη βαριά κληρονομιά του πολιτισμού της, που την καθιστούν ισότιμη στη συνείδηση της παγκόσμιας κοινωνίας.
Πόσο λυπήθηκα για τον πρωθυπουργό!..Να κάθεται απέναντι στον Ομπάμα με πρόσωπο “σιδερωμένο” από την κατήφεια και την υποταγμένη λογική στη δύναμη. Με πρόσωπο “κρεμασμένο” από το βάρος του δέους μπροστά στον ισχυρό. Με ύφος δουλοπάροικου, με αντιδράσεις εκνευρισμού και αμηχανίας που εκδηλωνόταν με την ενστικτωδώς νευρική κίνηση των δακτύλων του, με την κάμψη του σώματός του, του εθισμένου άλλωστε στις επικύψεις και υποκλίσεις ενώπιον της ενσαρκωμένης δύναμης. Με τη “συνοικιακή λογική” του περιφερειάρχη μιας οποιασδήποτε γεωγραφικής περιοχής. με το βλέμμα του ν’ αργοπλάθει προπλάσματα ανείπωτης ευγνωμοσύνης για την τιμή που του έκανε ο “συνομιλητής” του να μιλάει δίπλα του, εκστομίζοντας “κονσερβοποιημένες” λέξεις χωρίς ουσιαστική αξία, αλλά “εκμεταλλεύσιμες” ίσως πολιτικά από την παραπαίουσα κυβερνητική σύμπραξη.
Αν υπάρχει κάτι βέβαιαο, είναι πως ο Αντώνης Σαμαράς δεν εκπροσώπησε στον Λευκό Οίκο την Ελλάδα και τις διαχρονικές της αξίες. Εκπροσώπησε τη μιζέρια, το ραγιαδισμό, την υποτελή λογική, την παλαιοκομματική νοοτροπία, την μικροπολιτική αντίληψη. Ο Αντώνης Σαμαράς εκπροσώπησε το μίζερο εαυτό του, την πολιτική του δυστυχία και τα σύνδρομά της, την αδημονία των πολιτικών του απωθημένων.
Πόσο αλήθεια λυπήθηκα για την “εικόνα” του έλληνα πρωθυποργού! Πόσο λυπήθηκα, αν και ασκώ δριμεία κριτική στην κατευθυνόμενα από συμφέροντα αλλοπρόσαλλη πολιτική της κυβέρνησης, για τον Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος ναι μεν αυτάρεσκα και με σατραπική λογική λειτυργεί στην εγχώρια πολιτική πραγματικότητα, αλλά τελικά πόσο “αγαπά” την “πανηγυρική” αυτοκαταδίκη, όσο και τον πανηγυρικό αυτοεξευτελισμό. Και η μεν πρώτη είναι κρυφή, έτσι σαν μια διαστροφή ανομολόγητη ή αντίδραση ψυχαναλυτικής εξερεύνησης. Η δε δεύτερη, άκρως επικίνδυνη για ό,τι θεσμικά εκπροσωπεί.
Υπερβολές και μυθοπλασίες του γράφοντος, θα μπορούσε να αντιτάξει ο ανύποπτος ή εθισμένος στα επιχρυσωμένα κυβερνητικά λόγια αναγνώστης. Είτε κάποιος μας κρίνει, είτε ο εαυτός μας, το αποτέλεσμα δεν αλλάζει: Κρινόμαστε!.. Είναι το αίσθημα που έχει κάθε ακονισμένη συνείδηση μέσα στην εκτεθειμένη τούτη εποχή, με την ελληνική κοινωνία να αντιμετωπίζει καταλυτικά αδιέξοδα. Και με τον πρώην πρωθυπουργό του κοινωνικού ολέθρου να ασχολείται με τη γευσιλαγνεία του αστακού και τον τωρινό πρωθυπουργό της εκτρωματικής κυβέρνησης να περιφέρει τη “μιζέρια” του με αυτάρεσκο εντούτοις ύφος, αγνοώντας αμφότεροι ότι στα πολιτικά νεκροταφεία χαμόγελα λαγνείας και αυταρέσκειας δεν έχουν καμία θέση…
freepen.gr