εφιαλτικό σπιράλ της εμφύλιας σύγκρουσης.
Το «δημοκρατικό πείραμα» που άρχισε πριν από έναν χρόνο ως κατάληξη της «Αραβικής Άνοιξης», αποτελεί πλέον παρελθόν.
Οι
Ισλαμιστές, μετριοπαθείς ή ακραίοι δεν πρόκειται στο μέλλον να
εμπιστευθούν την δημοκρατική εκλογική διαδικασία μετά το πραξικόπημα των
στρατηγών στην Αίγυπτο και την απίστευτη βαρβαρότητα που ακολούθησε.
Όπως πολύ εύστοχα παρατηρεί ο βρετανός δημοσιογράφος Robert Fisc, οι
άραβες της Αιγύπτου όπως και εκείνοι της Αλγερίας το 1992 και αύριο οι
άραβες της Τυνησίας, που κατά πλειοψηφία επιθυμούν ένα μοντέλο
διακυβέρνησης που θα βασίζεται στη θρησκεία, δεν πρόκειται στο μέλλον να
νομιμοποιήσουν δια της συμμετοχής τους εκλογικές διαδικασίες που
τερματίστηκαν άλλωστε βίαια από την αιματηρή παρέμβαση της αιγυπτιακής
στρατιωτικής εξουσίας. 
Η νέα αυτή πραγματικότητα οριοθετεί χρονικά και τελεσίδικα την ημερομηνία λήξης του περίφημου εγχειρήματος της Δύσης και των αμερικανών κυρίως, να στηρίξουν αναφανδόν την εκδοχή του «Μετριοπαθούς Ισλάμ» ως απάντηση στο μοντέλο των φανατικών μουσουλμάνων, σουνιτών ή σιιτών αδιάφορο. Στους δρόμους του Καΐρου αλλά και στην Πλατεία Ταξίμ της Πόλης, το «Μετριοπαθές Ισλάμ» άφησε την τελευταία πολιτική του πνοή.
Είναι
πρωτίστως αφελές να υποστηρίξει κανείς πως η σύγκρουση στην Αίγυπτο
περιορίζεται στην αντιπαλότητα της «Μουσουλμανικής Αδελφότητας» με τον
στρατό.Στην Αίγυπτο της βαθειάς οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, οι αντιθέσεις είναι πολλές και επικαλυπτόμενες. Αριστεροί εναντίον των κοσμικών Φιλελευθέρων, Σαλαφιστές μουτζαχεντίν εναντίον μετριοπαθών μουσουλμάνων, μουσουλμάνοι εναντίον χριστιανών Κοπτών, μουσουλμάνοι εναντίον του στρατού και η μακρά λίστα των αντιθέσεων συνεχίζεται.
Η σημερινή εφιαλτική κατάσταση στην Αίγυπτο θυμίζει την επόμενη ημέρα κάθε επαναστατικής ανατροπής, όπου όλοι είναι εναντίον όλων και η κεντρική εξουσία, όποια και να είναι αυτή, αμφισβητείται από το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων που συμμετείχαν στην ανατρεπτική διαδικασία.
Για το διεθνές τώρα περιβάλλον η αποσταθεροποίηση της Αιγύπτου θέτει σοβαρά ζητήματα ασφαλείας στο Ισραήλ ενώ σε συνδυασμό με τον διαφαινόμενο διαμελισμό της Συρίας και κατ’ επέκταση του Λιβάνου, εισάγει την Ανατολική Μεσόγειο σε μία μακρά περίοδο αστάθειας και ανατροπών. Σε αυτήν την χιονοστιβάδα θα προστεθεί αναπόφευκτα και η διαφαινόμενη ολίσθηση της Τουρκίας σε λιγότερο σταθερές πολιτικές επιλογές με την ηγεσία των μετριοπαθών ισλαμιστών να παλινδρομεί μεταξύ ενός φανατικού ισλαμισμού και ενός κοινωνικού λαϊκισμού που σε συνδυασμό με την ύφεση φρενάρουν το οικονομικό θαύμα της Τουρκίας των τελευταίων ετών και αφοπλίζουν τον Ταγίπ Ερντογάν που βασιζόταν στην οικονομική ευμάρεια των μικρομεσαίων κοινωνικών στρωμάτων.
Υπ’
αυτές τις συνθήκες και προϋποθέσεις η Αίγυπτος δεν είναι πλέον σε θέση
να διαδραματίσει τον ιστορικό ρόλο του «καθοδηγητή» στο Αραβικό Έθνος
αλλά και να εγγυηθεί τον ρόλο του αποτελεσματικού ισορροπιστή μεταξύ
των αραβικών εθνικισμών και των ενδομουσουλμανικών θρησκευτικών
συγκρούσεων. Δεν μπορεί πλέον να εγγυηθεί, το σημαντικότερο ίσως, που είναι μία διαρκής ειρήνη, έστω και δύσκολη στην εφαρμογή της, μεταξύ Αιγύπτου και Ισραήλ. Το Κάιρο δεν είναι πλέον ένας αποτελεσματικός σύμμαχος των ΗΠΑ και της Ευρώπης, της Ρωσίας ή του Τελ Αβίβ.
Η Ανατολική Μεσόγειος αποτελεί για δεύτερη φορά σε εκατό χρόνια πεδίο αντιπαράθεσης τοπικών και πολυεθνικών συμφερόντων με τον χάρτη της να παραπέμπει στις ημέρες της διάλυσης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και την δημιουργία των εθνικών κρατών στην περιοχή (λίγο πριν και μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, τον Μεσοπόλεμο και τελικά μετά τον Β΄ Παγκόσμιο με την τελική διαμόρφωση των εθνικών συνόρων στη Βόρειο Αφρική, την Μέση Ανατολή και την Αραβική Χερσόνησο). Η περιοχή πια θυμίζει περισσότερο ημέρες της γαλλο-βρετανικής επέμβασης στο Σουέζ και της επανάστασης του Νάσερ.
Η εσπευσμένη συνεδρίαση των ευρωπαίων υπουργών Εξωτερικών αλλά και οι ανακοινώσεις των Αμερικανών, εκφράζουν περισσότερο αμηχανία αν όχι πανικό για τις αναπόφευκτες συνέπειες της απονέκρωσης της «Αραβικής Άνοιξης» και του δημοκρατικού εγχειρήματος στη Βόρειο Αφρική και την Αίγυπτο, παρά μία σαφή αντίληψη περί των εξελίξεων και κυρίως μία σαφή στάση έναντι των πολιτικών που η Δύση θα πρέπει να ακολουθήσει εφεξής.
Η σφαγή συνεχίζεταιΤην προσευχή της Παρασκευής ακολούθησε ο νέος κύκλος βαρβαρότητας και βίας με τους νεκρούς διαδηλωτές να ανέρχονται στους 100 και με τον κατάλογο των θυμάτων των τελευταίων ημερών να αγγίζει πια τετραψήφιους αριθμούς. Η στρατιωτική Χούντα έδωσε και τυπικά το δικαίωμα στις δυνάμεις καταστολής να κάνουν χρήση πραγματικών πυρών. Εκατοντάδες διαδηλωτών είναι πολιορκημένοι σε τέμενος της πρωτεύουσας. Για πρώτη φορά ο στρατός έκανε χρήση πολεμικών ελικοπτέρων που πυροβολούσαν τους διαδηλωτές ακολουθώντας τους από ψηλά στους δαιδαλώδεις δρόμους του Καΐρου.
http://www.zougla.gr