Η Δημοκρατία αποδυναμωμένη, μια κοινωνία μουδιασμένη με τους πολίτες της στη κυριολεξία στα κάγκελα, ένα πολιτικό σύστημα αδύναμο να αντιδράσει και ένα πολιτικό μόρφωμα έτοιμο να καταπιεί θεσμούς, νόμους, ανθρώπινα δικαιώματα που με....
τόσο αίμα και πόνο κατακτήσαμε. Ας ξυπνήσουμε επιτέλους από αυτή τη κατάσταση της υποχρεωτικής νάρκης που βρισκόμαστε κάνοντας αυτοκριτική και θέτοντας το ερώτημα στους εαυτούς μας, πως φτάσαμε ως εδώ.Τι μας εμποδίζει να δούμε την αλήθεια κατάματα. Είναι ώρα πια να αντιμετωπιστεί το φίδι που γεννήθηκε εκκολάπτοντας το με τις δικές μας ιστορικές αδυναμίες και προτροπές. Το υπάρχον πολιτικό σύστημα δεν ήθελε αν και μπορούσε να χρησιμοποιήσει το θεσμικό οπλοστάσιο που είχε για να καταπνίξει το αυγό του φιδιού εν τη γενέσει του. Αυτή η μασκαρεμένη πολιτική φυσιογνωμία με το μανδύα του κοινοβουλευτισμού αντιμετωπίζεται μόνο με την έντονη οργανωμένη και αποφασιστική πάλη όλων των Δημοκρατικών δυνάμεων ενωμένων σε ένα πανεθνικό μέτωπο μέσα και έξω από τη βουλή. Η χώρα βρίσκεται σήμερα ενώπιο μιας κρίσιμης καμπής. Η Λεωφόρος της Δημοκρατίας πρέπει να παραμείνει ανοιχτή γιατί ο δρόμος που ακολουθεί σίγουρα δεν θα είναι ομαλός. Τα σύννεφα που έχουν συσσωρευτεί μεταξύ των δυο παραγόντων της πολιτείας με τις ανιστόρητες τοποθετήσεις περί της θεωρίας των Δύο Άκρων, δυναμιτίζουν περισσότερο την ήδη λαβωμένη και έκρυθμη κατάσταση. Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα δεν ήταν απλά η εξόντωση ενός πολιτικού αντιπάλου αλλά κυρίως ήταν μια επίδειξη δύναμης όλων εκείνων των ολοκληρωτικών στοιχείων που αναπτύχτηκαν στις παρυφές ενός αδύναμου και στερούμενου Δικαιοσύνης πολιτικού προσωπικού. Στοιχείων που δυστυχώς είχαν και πολιτική κάλυψη κλείνοντας κατά διαστήματα το μάτι σε αυτό που βιαίως συντελείτε. Μια δολοφονία που συντελέστηκε, εκτελέστηκε και δημιουργήθηκε όχι από τους ¨Κοτζαμανηδες¨ όπως ειπώθηκε τότε στη δολοφονία του Γ.Λαμπρακη και σήμερα από τον Γ. Ρουπακιά, αλλά από τα ίδια αναμφίβολα στοιχεία του υποκόσμου της Άκρας Δεξιάς του τότε και της Άκρας Δεξιάς του σήμερα. Κανένας πολιτικός υπόκοσμος δεν υπάρχει αυτοτελώς. Όλοι έχουμε διδαχτεί από το ιστορικό παρελθόν ότι στις ακραίες βασίζουσες καταστάσεις η αρχή μπορεί να μοιάζει εύκολη όμως η τραγωδία περιμένει αναπότρεπτη στο τέλος. Πρωταρχικό χρέος της Δικαιοσύνης αυτή τη στιγμή είναι να οδηγήσει ενώπιο της, όλους αυτούς που διατήρησαν και θεμελίωσαν το κοινωνικοπολιτικό αυτό μόρφωμα. « Ο κολασμός των αδικημάτων είναι έργο της ανεξάρτητης Δικαιοσύνης η οποία όμως δεν εκδικείται αλλά κρίνει και τιμωρεί εν ονόματι του λαού και σύμφωνα με τους νόμους», όπως έλεγε και ο αείμνηστος Κ.Καραμανλής. Κάθε τι που θα είναι δυνατόν να αποτρέψει την τιμωρία των ενόχων θα έχει αρνητικό αντίκτυπο στη κοινωνία που δεν αντέχει άλλο την ατιμωρησία, την αδικία και θα προκαλεί βάναυσα το κοινό περί δικαίου αίσθημα. Με όσες πνευματικές αξίες κατορθώσαμε να κρατήσουμε ζωντανές μετά από αυτή την αποτρόπαιη εγκληματική πράξη που θέλω να πιστεύω όλοι μας ψυχικά μας έχει τραυματίσει, να κοιτάξουμε έστω και τώρα να σταματήσουμε το κακό που γίνεται διατηρώντας συνοχή μεταξύ μας κάνοντας την ανάγκη ηθική υποχρέωση και εθνική επιταγή. Εύχομαι και ελπίζω το αίμα του Παύλου να είναι το τελευταίο που χύθηκε εξαγνίζοντας τις ψυχές μας και αφορμή για να ξορκίσει το κακό που μπορεί να φέρει ένας διχασμός.