την «πετυχημένη» ανακεφαλαιοποίησή τους, η πλειονότητά τους μπόρεσε να παραμείνει στα χέρια των τραπεζιτών, υπό ιδιωτικό management και τώρα ήρθε ο χρόνος να στηρίξουν με ρευστότητα την επιχειρηματικότητα.
Πόσο όμως πειστικές είναι οι προσκλήσεις τους στο επενδυτικό κοινό; Πόσο αγνές είναι οι προθέσεις και το σημαντικότερο, πόσο ικανές είναι οι ηγεσίες τους να ανταπεξέλθουν στις δυσκολίες τόσο του τραπεζικού κλάδου, όσο και ευρύτερα της οικονομίας; 1. Όταν η Ελλάδα μπήκε στο μνημόνιο και οι καταθέτες άρχισαν να «ροκανίζουν» τα έτοιμα και να βγάζουν τα λεφτά τους στο εξωτερικό, ποια ήταν η αντίδραση των τραπεζών; Μέσα σε 2 χρόνια αφαιρέθηκαν 100 δις από τις καταθέσεις στις Ελληνικές Τράπεζες, σε μια ατμόσφαιρα απαξίωσης της Ελληνικής οικονομίας, των Ελλήνων επιχειρηματιών, των Ελλήνων εργαζομένων, που δημιουργήθηκε από την τότε κυβέρνηση και τα ΜΜΕ. Οι Τραπεζικοί Όμιλοι στο διάστημα αυτό, έβλεπαν τις καταθέσεις των πελατών τους να φυλλορροούν. Ποια ήταν η αντίδρασή τους σ’ εκείνη την κατηφόρα και στο κακό κλίμα που δημιούργησε την ανάγκη για αλλεπάλληλες ενέσεις ρευστότητας στις τράπεζες; 2. Όταν στη συνέχεια η Ελλάδα αποφάσισε να κάνει στροφή και να πάρει στα σοβαρά την υπόθεση που λέγεται πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής, ώστε η χώρα να καταστεί αξιόπιστος προορισμός δανειακών αλλά και επενδυτικών κεφαλαίων, να σταθεροποιηθεί η οικονομία αλλά και να μειωθεί η ανεργία, οι αξίες των ακινήτων μειώθηκαν σημαντικά σε σχέση με την προηγούμενη πενταετία. Οι Τράπεζες λοιπόν είδαν τα δάνειά τους να κοκκινίζουν επικίνδυνα από τη πτώση των εμπορικών αξιών των προσημειωμένων ακινήτων, με αποτέλεσμα να κινδυνεύουν άμεσα οι ίδιες, αλλά το κυριότερο, να κινδυνεύει η πετυχημένη ανακεφαλαιοποίηση να «ξεστρατίσει», αντί να ενισχύσει τη ρευστότητα της οικονομίας και να καλύψει τις νέες μαύρες τρύπες των κόκκινων δανείων. Σε μια περίοδο συντονισμένης κυβερνητικής προσπάθειας ανατροπής κατ’ αρχήν του κακού κλίματος και των κακών εντυπώσεων με στόχο την προσέλκυση επενδύσεων, εμφανίζεται μια ενορχηστρωμένη προπαγάνδα, μαζί με τη φορομπηχτική σπέκουλα, να προσδοκά περαιτέρω μείωση των αξιών των ακινήτων με ενδεχόμενο σκοπό, στόχο ίσως και δόλο θα έλεγαν ορισμένοι, να κερδοσκοπήσουν κάποιοι από τα ήδη υποτιμημένα ακίνητα αγοράζοντας σε ακόμη πιο εξευτελιστικές τιμές, ή και να διευκολυνθούν κάποια distressed funds που περιμένουν την εξαγορά των προβληματικών δανείων των τραπεζών για να κερδοσκοπήσουν ακόμη περισσότερο. 3. Στο κλίμα αυτό εμφανίστηκαν στην Ευρώπη απόψεις για συμμετοχή όλων στην εσωτερική διάσωση προβληματικών τραπεζών που περιελάμβαναν ακόμη και κούρεμα καταθέσεων. Οι Τράπεζες να καταρρεύσουν, οι καταθέτες να την πληρώσουν, οι δανειστές όμως να μη ζημιωθούν και να πληρωθούν!... Κι αυτό συζητείται ως Ευρωπαϊκή πολιτική αντιμετώπισης των τραπεζικών κρίσεων. Αν θεωρήσει κανείς ότι ο λόγος λειτουργίας μιας τράπεζας είναι να φυλάσσει τα πολύτιμα χρήματα των καταθετών και κάνει μερικούς απλούς παραλληλισμούς, θα μπορούσε να σκεφθεί ότι, αν ο διαχειριστής ενός σταθμού αυτοκινήτων έπεφτε έξω, οι δανειστές του θα είχαν δικαίωμα επί των αυτοκινήτων; Αν ο διαχειριστής ενός ξενοδοχείου έπεφτε έξω, οι δανειστές του θα είχαν δικαίωμα επί των πελατών του ξενοδοχείου; Δεν γνωρίζω αν την ασφάλεια των χρημάτων τους οι καταθέτες θα την αναζητήσουν στα σεντούκια ή στις ασφαλιστικές εταιρίες, ούτε αν οι τελευταίες γίνουν στη συνέχεια ο επόμενος στόχος.
Το βέβαιο είναι ότι οι άλλοτε παντοδύναμες και πράγματι απαραίτητες για τη λειτουργία της οικονομίας Τράπεζες και το σημαντικότερο οι ηγεσίες τους θα πρέπει κάποια στιγμή, μετά από τα τρία προαναφερθέντα «χτυπήματα», επιτέλους να αντιδράσουν δυναμικά και να προασπίσουν τα συμφέροντά τους και τα συμφέροντα των πελατών τους, των καταθετών.
Όταν αναζητούν κεφάλαια από μια οικονομία που είδε τα μηδενικού ρίσκου Ελληνικά ομόλογα να κουρεύονται, είδε τις μηδενικού ρίσκου καταθέσεις στις ακμάζουσες Κυπριακές Τράπεζες να κουρεύονται και βλέπει τις πληροφορίες για γενίκευση των κουρεμάτων να πολλαπλασιάζονται, πρέπει να κάνουν περισσότερα, να προσδιορίσουν με αξιοπιστία την έξοδο από την κρίση, να δεσμευτούν για το άνοιγμα της χρηματοδότησης στις επιχειρήσεις.
Αλλιώς δεν πρόκειται να υπάρξει ανάπτυξη. Όλο και περισσότεροι Έλληνες και σταδιακά και ξένοι αξιωματούχοι, διαπιστώνουν ότι χωρίς αναστροφή της υφεσιακής πορείας και ανάπτυξης, δεν μπορεί να ανακάμψει η Ελληνική οικονομία. Οι περισσότεροι επίσης συμφωνούν ότι για να γίνει αυτό απαιτούνται επενδύσεις. Ποιο είναι όμως το πιο σημαντικό στοιχείο μιας επένδυσης; Το ρίσκο! Αν δεν ρισκάρουν όσοι διαμορφώνουν τους όρους εφαρμογής του προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής, δεν πρόκειται να επιτύχουν οι μεταρρυθμίσεις.
Αν δεν επενδύσουν οι ίδιες οι τράπεζες, ανάπτυξη δεν μπορεί να προκληθεί και οι βασικές επενδύσεις των τραπεζών δεν είναι άλλες από την χρηματοδότηση των επιχειρήσεων που ασκούν «επιχειρείν». Αλλά και οι ίδιοι οι δανειστές πρέπει να ρισκάρουν γιατί αν δεν βοηθήσουν στην αύξηση των επενδύσεων πώς θα βελτιωθούν τα δημόσια οικονομικά της χώρας, για να εισπράξουν πίσω οι δανειστές όσα μας δάνεισαν; Αν πράγματι οι δανειστές επιζητούν πάση θυσία να διασφαλίσουν τα χρήματά τους, πρέπει πρώτον να επενδύσουν οι ίδιοι σ’ αυτόν που εμπιστεύτηκαν τα χρήματα τους, που δεν είναι άλλος από την πατρίδα μας και δεύτερον οι διοικήσεις των ελληνικών τραπεζών που αποτελούν εμβληματικές οικονομικές οντότητες, αντί να περιμένουν την σωτηρία τους από “την κρατική χείρα βοηθείας” ας επιδιώξουν να επανέλθουν, επενδύοντας με χρηματοδότηση των δραστήριων Ελλήνων, γιατί έτσι θα ανταποκριθούν και στο ρόλο που έχουν στην υπάρχουσα μορφή του καπιταλισμού .
Πανοζάχος Δημήτρης -
See more at: http://marketnews.gr/article/5871/an_den_riskaroun_oi_trapezes_kai_oi_daneistes_h_anaptyksh_de_tha_epiteyxthei#sthash.9mUxlwhc.dpuf