Είναι η ποιο εμετική φράση, του έτσι κι’ αλλιώς Εμετικού, Αρχιδιαπλεκόμενου, Αρχιερέα, από την όποια “παρακινήθηκα” ο βλαξ και “κατήγγειλα” μεγάλη υπέρβαση έργου από τον “Εθνικό προμηθευτή”.
ΜΟΥ ΤΗ ΡΊΞΑΝΕ ΣΤ’ ΑΥΤΙΑ ….ΚΑΙ ΠΛΉΡΩΣΑ ΤΖΕΡΕΜΕΔΕΣ ….ΚΑΙ Η “ΚΑΤΑΓΓΕΛΊΑ” ΠΉΓΕ
ΣΤΑ ΑΖΉΤΗΤΑ ….ΚΑΙ ΧΩΡΊΣ ΚΑΜΙΆ ΔΙΕΡΕΎΝΗΣΗ ….ΚΑΙ ΜΕ ΤΗ ΒΟΎΛΑ “ΤΡΟΦΊΜΩΝ” ΣΥΝΔΙΚΑΣΚΥΛΙΩΝ !!!!
ΑΝΑΓΝΏΣΤΗΣ Αποστασιοποίηση και οργή του κόσμου
“Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΉ”
14 Ιουνίου 1998
Άρθρο του MIΛTIAΔH EBEPT, ΠΡΙΝ 15 ΧΡΟΝΙΑ !
Είναι γεγονός ότι ο κόσμος, ολοένα και περισσότερο, αποστασιοποιείται από την πολιτική.
Ότι εντείνεται και επεκτείνεται η έλλειψη εμπιστοσύνης προς τους πολιτικούς. Ότι αναπτύσσεται ένα κλίμα απογοήτευσης, αγανάκτησης, οργής, ακόμη και απέχθειας.
Υπάρχει, βεβαίως, ένα γενικότερο φαινόμενο αποστασιοποίησης του πολίτη από τα κοινά, στην πιο πλατειά έννοιά τους. Το βλέπουμε ακόμη και στην αδιαφορία που επιδεικνύει ο ένοικος απέναντι σε όσα μπορεί να συμβαίνουν στην πολυκατοικία του ή ο εργαζόμενος στο χώρο της δουλειάς του. Είναι ο κυνισμός, ο ατομικισμός και ο εγωκεντρισμός της εποχής. Ενώ, όμως, το παρακμιακό αυτό φαινόμενο μπορεί να ερμηνεύει την αποστασιοποίηση από την πολιτική, δεν εξηγεί την εκφραζόμενη δυσφορία, οργή και αγανάκτηση του κόσμου.
Εξίσου βέβαιο είναι ότι οι κοσμογονικές εξελίξεις της τελευταίας δεκαετίας, η κατάρρευση των διαχωριστικών γραμμών του παρελθόντος και η ιδεολογική προσέγγιση των πολιτικών δυνάμεων έχουν εξουδετερώσει σε μεγάλο βαθμό τον κομματικό φανατισμό και –κατά συνέπεια– την «τυφλή» συστράτευση σε παρατάξεις. Aυτό, όμως, το πράγματι θετικό στοιχείο, μπορεί να ερμηνεύσει μια μεγαλύτερη ρευστότητα στο εκλογικό σώμα, μια μεγαλύτερη κινητικότητα των ψηφοφόρων μεταξύ των κομμάτων.
Δεν μπορεί, όμως, να ερμηνεύσει και την αποστασιοποίηση από την πολιτική. Αντιθέτως μάλιστα. Δεδομένου ότι εξασφαλίζει νηφαλιότερη σκέψη, στον πολίτη, καθιστά σοβαρότερη την καταγγελία του για την πολιτική.
Δυστυχώς οι πολλοί, οι απλοί και τίμιοι άνθρωποι δεν εμπιστεύονται τους πολιτικούς. Μας αμφισβητούν και μας καταγγέλλουν. Και το χειρότερο –όπως θα έλεγε ο Kολοκοτρώνης– δεν είναι που μας κατηγορούν. Είναι που έχουν δίκιο.
Οφείλουμε, λοιπόν, να συνειδητοποιήσουμε την πραγματικότητα, να ομολογήσουμε την αλήθεια και να συμπεριφερθούμε ανάλογα. Οι αδυναμίες μας είναι πολλές. Αφορούν, πρώτον αυτά που κάνουμε ενώ δεν θα έπρεπε να κάνουμε και δεύτερον αυτά που δεν κάνουμε ενώ θα έπρεπε να κάνουμε.
Βάναυση πρόκληση του πολίτη
H κατάσταση που επικρατεί σήμερα και οι κίνδυνοι που απειλούν την οικονομία, την κοινωνία και τα εθνικά συμφέροντά μας επισημαίνουν την ανεπάρκεια, την ολιγωρία, την ανευθυνότητα της πολιτικής. Αποκαλύπτουν ότι δεν κάναμε αυτά που λέγαμε, αυτά που έχει ανάγκη ο τόπος, αυτά που περίμενε από εμάς ο κόσμος. Εξηγούν, σ’ ένα μεγάλο βαθμό τη δυσπιστία, την έλλειψη εμπιστοσύνης, την απογοήτευση και την αγανάκτηση του κόσμου.
Δικαιολογημένα, λοιπόν, πέραν της αποτυχίας, της πλατυποδίας και της αναποτελεσματικότητας της πολιτικής, τίθεται ζήτημα αξιοπιστίας και φερεγγυότητας του πολιτικού κόσμου. Τίθεται ζήτημα νοοτροπίας και συμπεριφοράς, διότι όχι μόνο αδικήσαμε αυτή τη χώρα και αυτό το λαό, αλλά επιπλέον επιμένουμε να προκαλούμε κιόλας. Mε την υποκρισία και την απόπειρα εμπαιγμού της κοινής γνώμης. Mε την αλαζονεία και την αποστασιοποίησή μας από τα καθημερινά προβλήματα της τεράστιας πλειοψηφίας των Ελλήνων. Mε την αντίφαση των λόγων και των έργων μας. Mε τη δράση και με την αδράνειά μας.
Αισθάνεται βάναυση πρόκληση κόσμος εάν μας βλέπει να μην κουβεντιάζουμε, να μη συνεννοούμαστε, να μη συνεργαζόμαστε ούτε καν για τα εθνικά μας θέματα, αλλά να συμφωνούμε διακομματικά όταν πρόκειται να θεσπίσουμε δικαιώματα ή προνόμια στον ευρύτερο χώρο της πολιτικής ή όταν πρόκειται να καλύψουμε κάποιον από εμάς. Δίνουμε την εικόνα συντεχνίας. Και αυτήν την εικόνα πρέπει να σπάσουμε.
Aγανακτεί η κοινή γνώμη εάν εμείς που ψηφίζουμε τους νόμους, αδιαφορούμε για την εφαρμογή τους, εάν συνεργούμε στην παράβασή τους και –ακόμη χειρότερα– εάν αυτοεξαιρούμαστε. Όταν το Σύνταγμα ορίζει ότι όλοι είναι ίσοι ενώπιον των νόμων, εμείς δεν μπορούμε να είμαστε… πιο ίσοι. Όταν εμείς ψηφίζουμε τους νόμους δεν μπορούμε να θέτουμε τους εαυτούς μας υπεράνω των νόμων.
Όταν εμείς ορίζουμε πώς πρέπει να συμπεριφέρονται οι άλλοι υποχρεούμαστε να αποτελούμε πρότυπα συμπεριφοράς. Και αυτό δεν συμβαίνει.
Αντιθέτως μάλιστα. Είναι πρόκληση να λέει ο πρωθυπουργός ** «πηγαίνετε στον Eισαγγελέα» τη στιγμή που τα καταγγελλόμενα σκάνδαλα μόνον με απόφαση της Βουλής μπορεί να διερευνηθούν. Και είναι δύο φορές πρόκληση που όταν έρχονται κάποια σκάνδαλα στη Βουλή δίνει εντολή καταψήφισης των προτάσεων για Εξεταστικές Επιτροπές. Ταυτόχρονα υπάρχει και τούτο. Όταν για πρώτη φορά ετέθη θέμα Ειδικού Δικαστηρίου βούϊξε ο τόπος για την ανεπάρκεια και και την ακαταλληλότητα του ισχύοντος νομικού πλέγματος. Δέκα χρόνια από τότε τι άλλαξε, γιατί δεν άλλαξε και ποιες εντυπώσεις θέλουμε να δημιουργούνται στην κοινή γνώμη.
H βουλευτική ασυλία
Πλήττει βάναυσα το κύρος του Κοινοβουλίου ο χουλιγκανισμός και η δημόσια κραυγή «είμαι βουλευτής και μπορεί να σε δείρω γιατί έχω ασυλία». Προκαλεί το δημόσιο περί δικαίου αίσθημα η επίκληση της βουλευτικής ιδιότητας για να αποτραπεί η διαλεύκανση αδικημάτων του κοινού ποινικού δικαίου, ακόμη και όταν υπάρχει θάνατος. Και όπως είναι γνωστό υπάρχουν πέντε περιπτώσεις τροχαίων ατυχημάτων που στοίχισαν ανθρώπινες ζωές, αλλά παρέμειναν ανεξιχνίαστες εξαιτίας εμπλοκής βουλευτών.
H πρακτική, λοιπόν, που ακολουθεί ώς τα σήμερα η Βουλή, πάγια, σχεδόν, η άρνηση άρσης της ασυλίας για περιπτώσεις αδικημάτων του κοινού ποινικού δικαίου αποτελεί κατάχρηση θεσμού και προκαλεί δυσφορία και αγανάκτηση στην κοινή γνώμη. Δεν είναι δυνατόν εκείνος που ψηφίζει τους νόμους να μην υπόκειται στους νόμους. Δεν είναι δυνατόν ο βουλευτής που αδικείται από πολίτη να κινεί κάθε ποινική και αστική διαδικασία και ταυτόχρονα ο πολίτης που αδικείται από βουλευτή να μην μπορεί να πάρει πουθενά το δίκιο του. Δεν είναι δυνατόν να υβρίζει, να συκοφαντεί, να πλαστογραφεί, να συμμετέχει σε απάτες, να είναι συνυπεύθυνος θανάτου ο οιασδήποτε βουλευτής και να αίρεται υπεράνω των νόμων. Ποιος θα προστατεύσει τον πολίτη από τους προστάτες του;
H πρόκληση ξεπερνά κάθε όριο ταν σχεδόν όλοι αναμασούσε τα ίδια περίπου πράγματα αλλά όταν έρχεται η ώρα των αποφάσεων διαπράττουμε τα ακριβώς αντίθετα. Υπήρξε, ως γνωστόν, συγκεκριμένη πρόταση από τη Nέα Δημοκρατία για την τροποποίηση του άρθρου 26 του Συντάγματος ώστε να περιοριστεί η ασυλία αποκλειστικά και μόνο στις περιπτώσεις πολιτικής δραστηριότητας. Δυστυχώς, όμως, υπερψηφίστηκε μόνο από 108 και καταψηφίστηκε από 173. Και αυτό ακριβώς αποκαλύπτει πρόθεση συνέχισης της ίδιας πρακτικής, συνιστά πλήγμα στο κύρος του κοινοβουλευτισμού, τείνει να εξαφανίσει κάθε ίχνος αξιοπιστίας του πολιτικού κόσμου, αποκαλύπτει τα αίτια της αποστασιοποίησης, της δυσφορίας, της έλλειψης εμπιστοσύνης, αγανάκτησης του κόσμου.
Εάν ο βουλευτής μειονεκτεί σε ήθος και προσφορά αλλά πλεονεκτεί σε δικαιώματα και οφέλη, εάν ο ανταγωνισμός των πολιτικών είναι στο τι θα πάρουν και όχι το τι θα δώσουν, εάν η πολιτική γίνεται συνώνυμη της εξαπάτησης, της αναξιοπιστίας και της αποτελμάτωσης βρισκόμαστε ενώπιον δράματος. Οφείλουμε να ομολογήσουμε, να ζητήσουμε συγνώμη και να επαναστατήσουμε. Διαφορετικά ας πάμε στα σπίτια μας.
Aρχειν διά του παραδείγματος
Δεν εκπροσωπείται, λοιπόν, έτσι ένας λαός και δεν κυβερνιέται έτσι ένας τόπος. Διακρίνονται ήδη ξεκάθαρα τα τεράστια προβλήματα διακυβέρνησης. Και είναι φανερό το χρέος όλων.
Iδίως σήμερα που σβήνουν οι ιδεολογικές συσπειρώσεις και η κοινωνία έχει ανάγκη προτύπων, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, υποχρεούμαστε να ανταποκριθούμε στην αρχή του άρχειν διά του παραδείγματος. Έχουμε ανάγκη μαχητών κι όχι θρασύδειλων, πλιατσικολόγων και εξαρτημένων. Δεν την αντέχει ο τόπος τόση μιζέρια και εξάρτηση.
Και ούτε μπορούμε να αφήσουμε την μοίρα του τόπου στα διαπλεκόμενα. Yποχρεούμαστε να προχωρήσουμε σε πανστρατιά κοινωνικής ανασυγκρότησης, εθνικής αφύπνισης και ηθικής ανάτασης. Yποχρεούμαστε να πούμε την αλήθεια, να επιδείξουμε αποφασιστικότητα και αποτελεσματικότητα. Yποχρεούμαστε να αναδείξουμε πρότυπα και όχι να μετατραπούμε σε παραδείγματα προς αποφυγή.
olympia