να δημιουργήσουν κάτι που δεν έχει προϋπάρξει, σ΄ αυτές ακριβώς τις εποχές της επαναστατικής κρίσης επικαλούνται φοβισμένοι τα πνεύματα του παρελθόντος στην υπηρεσία τους, δανείζονται τα ονόματά τους, τα μαχητικά συνθήματά τους, τις στολές τους για να παραστήσουν με την αρχαιοπρεπή αυτή, σεβάσμια μεταμφίεση και μ΄ αυτή τη δανεισμένη γλώσσα τη νέα σκηνή της παγκόσμιας ιστορίας.»
Τάδε έφη ο Κάρολος Μαρξ το 1852 στο πόνημά του «Η 18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη» με το γνωστό βιβλικό ύφος που διακρίνει τους μαθητές του Χέγκελ. Η παραπάνω φράση ίσως αποτελεί μια από τις διαυγέστερες επισημάνσεις του πατριάρχη των απανταχού κολεκτιβιστών από την εποχή της πρώτης βιομηχανικής επανάστασης. Είναι δε μια από τις ελάχιστες που δεν διαψεύστηκαν από τις μυλόπετρες της ιστορίας, όπως έγινε π.χ. μ’ αυτές που δεν διέβλεψαν την ανάδειξη της μεσαίας τάξης σε κυρίαρχη αργότερα.
Από την άλλη πλευρά η περίπτωση του κ. Πελεγρίνη και όσων εκφράζει με το λόγο και τη στάση του, αντιπροσωπεύει μια από τις χαρακτηριστικότερες εικόνες του «ανταρτοπόλεμου» που επιδίδονται διάφορες εκφράσεις του πελατειακού κράτους και των συντεχνιών απέναντι σε οποιαδήποτε προσπάθεια αλλαγής και απαλλαγής από τις συνθήκες που μας οδήγησαν στη χρεοκοπία.
Ο κ. Πελεγρίνης χαρακτήρισε το Συμβούλιο Διοίκησης του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών (ΕΚΠΑ) σαν Πέμπτη Φάλαγγα.
Πέμπτη φάλαγγα* ονομάζεται η εντός πολιορκημένης πόλης ή χώρας προπαγάνδα προς όφελος του εχθρού. Κατά το λεξικό, αυτή η προπαγάνδα μπορεί να είναι εσωτερική ή να προέρχεται απευθείας εκ του εχθρού (εξωτερική).
Εκδηλώνεται δε με οποιοδήποτε μέσο μπορεί να υπονομεύσει το φρόνημα ή και την ικανότητα των αμυνομένων όπως η δολιοφθορά, η διασπορά ψευδών ειδήσεων κ.λπ.
Πρόεδρος του ΕΚΠΑ και μέλη του Συμβουλίου, το οποίο χαρακτηρίστηκε Πέμπτη Φάλαγγα, είναι μεταξύ άλλων κορυφαίων από τα ελληνικά πανεπιστήμια, καθηγητές όπως ο κ. Μπερτσιμάς του ΜΙΤ, ο Αλέξανδρος Νεχαμάς από το Princeton, ο Γιώργος Τσώκος του Harvard, o Jack Davis του Cincinnati κ.α. Δηλαδή διακεκριμένοι επιστήμονες οι οποίοι αμισθί δέχθηκαν να συμβάλλουν με την εμπειρία τους στην διοίκηση και αναδιοργάνωση των ελληνικών πανεπιστημίων.
Ο κ. Πελεγρίνης είναι προϊόν εκλογής και συνδιαλλαγής ενός συστήματος με κομματικά εγκάθετους «φοιτητοπατέρες» και ακαδημαϊκής και διοικητικής πελατοκρατίας. Με απλά λόγια είναι εκπρόσωπος ενός συστήματος που αν και ξοδεύει ποσά ανάλογα με αυτά ανεπτυγμένων χωρών ως ποσοστό του ΑΕΠ από πλευράς αποδοτικότητας στην κατάταξη βρίσκεται εκτός των χωρών της ΕΕ και κοντά σε χώρες όπως το Μεξικό.
Ο κ. Πελεγρίνης όταν χαρακτηρίζει το Συμβούλιο Διοίκησης Πέμπτη Φάλαγγα, ενδύεται τα «κουρέλια» της ιστορίας και απευθύνεται στο θυμικό ενός αριστερόστροφου μέχρι παραθρησκευτικής αγκύλωσης κοινού. Η μοναδική διαφορά με αυτό που περιγράφει ο Μαρξ είναι πως ο κύριος αυτός εκφράζει την αντεπανάσταση στην πλέον χυδαία και καιροσκοπική της έκφραση. Εκφράζει ένα μοντέλο φεουδαρχικής ενδογαμίας στα πανεπιστήμια που αναπτύχθηκε, απομυζώντας κονδύλια από το υστέρημα του ελληνικού λαού με ελάχιστη επιστροφή ως ανταπόδοση.
Πόσο τυχαίο είναι πως κυρίαρχη δύναμη στην αυτοδιοικούμενη πανεπιστημιακή κοινότητα είναι η αριστερά, μια από τις πλέον συντηρητικές δυνάμεις της κοινωνίας;
Πόσο τυχαίο είναι πως ο Πανεπιστήμιο Αθηνών πριν από μερικά χρόνια είχε απορρίψει τον παγκοσμίου φήμης και ελληνικής καταγωγής καθηγητή κ. Δημήτρη Νανόπουλο να διδάξει ως ανεπαρκή;
Στη διαμάχη στα πανεπιστήμια έχουμε άλλη μια εκδοχή της αντίδρασης των συντηρητικών πελατειακών δυνάμεων που δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα στη χώρα. Το βέβαιο είναι πως ούτε ο Υπουργός Παιδείας διαφέρει αυτής της κατηγορίας και η αναποτελεσματικότητα διαχείρισης αυτής της κατάστασης οφείλεται κατά ένα μέρος σ’ αυτό.
Η Ελλάδα παραμένει υπό την κατοχή εχθρικών δυνάμεων, αλλά δεν είναι αυτές που όλοι δείχνουν. Είναι αυτές που παρασιτούν σε βάρος της ενδεδυμένες αποκριάτικες στολές της επανάστασης και της προόδου.
Οι συντεχνιακές και πελατειακές δυνάμεις στην Ελλάδα εκτός από καλύτερα οργανωμένες στην άσκηση κατάλληλων πιέσεων για προσπορισμό οφελών, είναι και κυρίαρχες. Παρά ταύτα όμως δεν θα κερδίσουν αυτή την αντιπαράθεση γιατί απλά το μοντέλο που συντηρούσε αυτή την κατάσταση έχει χρεοκοπήσει. Όταν ο ξενιστής πεθάνει μαζί τους πεθαίνουν και τα παράσιτα, έστω και αν έχουν επιβιώσει της όποιας αντιβίωσης.
Το ερώτημα είναι αν θα αλλάξει η χώρα χωρίς πλήρη κατάρρευση ή αναγκαστικά μετά μια ολοσχερή κατάρρευση;
Ίδωμεν...
Του Κ. Στούπα από το Capital.gr
*Ο όρος τέθηκε σε χρήση για πρώτη φορά κατά τη διάρκεια του Ισπανικού Εμφυλίου Πολέμου (1936-1939), όταν στην πολιορκία της Μαδρίτης, κατά την διάρκεια συνέντευξης τύπου του επικεφαλής στρατηγού των εθνικιστών(Εμίλιο Μόλα), ο ίδιος, είπε ότι έχει" 4 φάλαγγες για να επιτεθούν στην Μαδρίτη", τότε αμερικανός δημοσιογράφος τον ρώτησε με ποια απο τις 4 θα ξεκινήσει την επίθεση, η απάντηση ήταν: "με την πέμπτη" υπονοώντας τον άμαχο πληθυσμό της πόλης, ο οποίος ήταν καταφανώς στην πλειοψηφία του κατά των κομμουνιστών και υπέρ του Φράνκο και των εθνικιστών.
Αυτό έδωσε την αφορμή στην κομμουνιστική διοίκηση να προβεί σε μαζικές εκτελέσεις αμάχων. Χαρακτηριστικό ήταν ότι στο σύνθημα των κομμουνιστών "ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ " NO PASARÁN, ο λαός κατά την είσοδο των φασιστών και εθνικιστών μετά απο τις μαζικές εκτελέσεις , φώναζε: HAN PASADO δηλ. ΠΕΡΑΣΑΝ, επιδοκιμάζοντας τον Στρατηγό Φράνκο.
Πηγή: Wikipedia
http://antilogos-gr.blogspot.com/2013/12/blog-post_3405.html#more