Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν , παράδειγμα οι έλληνες

Αλλάζουν οι άνθρωποι; 

Δύσκολο να απαντήσει κανείς με σιγουριά ότι και αν λένε οι ψυχολόγοι, οι ανθρωπολόγοι και οι κοινωνιολόγοι.

Το πιθανότερο είναι ότι ο χαρακτήρας των προσώπων δεν αλλάζει, ο χαρακτήρας των λαών αλλάζει ίσως, αλλά με μεγάλη βραδύτητα και σε μεγάλη διάρκεια και το πολύ – πολύ να δεχθούμε ότι οι άνθρωποι αποκτούν εμπειρίες στη διάρκεια της ζωής τους και αυτό επηρεάζει σε ένα βαθμό τη συμπεριφορά τους. 

 

Μαζί με την ηλικία βέβαια, με διάφορες προϋποθέσεις και υπό την πίεση πολλών παραγόντων.

Πάρτε τους έλληνες για παράδειγμα. Τουλάχιστον τα τελευταία 200 περίπου χρόνια που η Ελλάδα υποτίθεται ότι λειτουργεί ως κράτος, δεν φαίνεται να άλλαξε ο χαρακτήρας των ελλήνων και οι αλλαγές στη συμπεριφορά μάλλον επιφανειακές είναι παρά ουσιαστικές. 

 

Οποιος έχει ασχοληθεί λίγο με την ιστορία, διαθέτει κοινή λογική και δεν καταφεύγει στο υπερπέραν και στη μυθοπλασία για να βρει απαντήσεις και λύσεις, θα πρέπει να το αντιλαμβάνεται.

Από το 1821 ως σήμερα, 

 

δεν περιορίστηκαν οι σχέσεις των ελλήνων με το πλιάτσικο, 

 

παρέμεινε ζωντανό το πάθος με τη διχόνοια, 

 

δεν φτιάχτηκε κράτος που να λειτουργεί στοιχειωδώς, 

 

δεν συμφιλιώθηκαν με την έννοια της οργάνωσης και του ορθολογισμού, 

 

δεν εκσυγχρονίστηκε ούτε η πολιτική τάξη στο σύνολό της, ούτε η πολιτική σκέψη, 

 

ποτέ η επιχειρηματική τάξη δεν λειτούργησε πραγματικά καπιταλιστικά, 

 

δεν δημιουργήθηκε πραγματική αστική τάξη, 

 

δεν βελτιώθηκε η συλλογική αισθητική, 

 

δεν υπήρξε σεβασμός στους θεσμούς, 

 

δεν επιβλήθηκε στοιχειωδώς ο νόμος και η τάξη, 

 

δεν διακρίθηκε για την ανεξαρτησία και την ακεραιότητά της η δικαστική εξουσία, 

 

δεν θέλησε να ξεφύγει από το παρελθόν και να ενστερνισθεί τις αξίες του διαφωτισμού η κοινή γνώμη. 

 

Υπήρξαν εξαιρέσεις πεφωτισμένων πολιτικών ηγετών, έγιναν κάποιες αποσπασματικές και χωρίς συνέχεια προσπάθειες εκσυγχρονισμού, και όσο υπήρχε ελληνική διασπορά στο εξωτερικό, συνδεδεμένη όμως με τη χώρα, σχηματιζόταν ένας ιστός αστών που επηρέαζε τα πράγματα προς το καλύτερο, μέχρι που έλειψε και αυτή.

Ολες αυτές οι μελαγχολικές σκέψεις δημιουργούνται παρακολουθώντας όσα συμβαίνουν. 

 

Βλέποντας δηλαδή να υπάρχουν στη Βουλή οι Καμμένοι, 

 

να θεριεύει η ναζιστική «Χρυσή Αυγή», 

 

να λαϊκίζει ασύστολα και με αλαζονεία ο Τσίπρας και οι δικοί του, σα να βρίσκονται ήδη στην εξουσία, 

 

να επιμένει σε αναξιοκρατικές πρακτικές καταδικασμένες από την πείρα ο Σαμαράς (που τώρα θέλει να φάει και τον Θεοχάρη επειδή δεν είναι δικός του), 

 

να περιφέρει το αντιπαθητικό «εγώ» του ο Βενιζέλος, 

 

να θεωρεί άσκηση πολιτικής τον Ιησουητισμό ο Κουβέλης, 

 

να μήν έχουν αίσθηση της αποστολής τους οι βουλευτές, 

 

να αποκαλύπτεται συνεχώς από διάφορες υποθέσεις που έρχονται στο φως πόσο διεφθαρμένη ήταν η λεγόμενη επιχειρηματική τάξη στην Ελλάδα, 

 

να αποδεικνύεται παράλληλα πόσο διεφθαρμένο ήταν το λεγόμενο «σύστημα», 

 

να παραμένει θεαματικά ανίκανη η δημόσια διοίκηση, 

 

να μην γίνεται κανένας σχεδιασμός για το παρόν και το μέλλον, 

 

να μη θέλει η κοινωνία να δει το φως της, αγκυλωμένη στο παρελθόν και στις δοξασίες που τη βολεύουν, 

 

να υπερασπίζονται με νύχια και με δόντια εκείνοι που αποτελούν θεωρητικά τη διανόηση, καθηγητές κα φοιτητές, την συντήρηση στρεβλών καταστάσεων στην εκπαίδευση, 

 

να βρίσκει ο έλληνας τρόπους για λεηλασία (τελευταίο παράδειγμα η ΔΕΗ όπου αυξάνεται καθημερινά κατά 4 εκατομμύρια ευρώ το υπόλοιπο εκείνων που δεν πληρώνουν και μη πιστεύετε ότι όλοι είναι ανήμποροί, αφήστε τις 35.000 που έχουν βρεθεί ως τώρα με παράνομες συνδέσεις για ρευματοκλοπή), 

 

να ξεχνούν όλοι μαζί, ηγεσία, λαός και μήντια, ότι η χρεοκοπία έφερε την Τρόϊκα και το μνημόνιο και όχι το αντίθετο, 

 

να γίνεται αποδεκτή η τρομοκρατία και η βία

Δυστυχώς, έτσι πορεύεται η χώρα και όποιος δεν το βλέπει, εθελοτυφλεί. 

 

Άρα, τι προβλέψεις να γίνουν για το ορατό μέλλον…





Άγγελος Στάγκος
reporter.gr