Στην Ελλάδα έχουμε, από το ένα μέρος μια
διαπλεκόμενη πολιτικοοικονομική ολιγαρχία και μια κοινωνία εντελώς
απομονωμένη, ασυντόνιστη, διαιρεμένη και ..χωρίς καμία δυνατότητα παρέμβασης από το άλλο.
Μια κοινωνία που όχι μόνο δεν έχει τη δυνατότητα
πολιτικής παρέμβασης, αλλά ούτε καν...
τη δυνατότητα οικονομικής αυτενέργειας και
ανάπτυξης, αφού τα πάντα καθορίζονται γραφειοκρατικά από την ολιγαρχία και προς
όφελος της τελευταίας.
Το πολιτικό προσωπικό, ως μέρος της διαπλεκόμενης
πολιτικοοικονομικής ολιγαρχίας, ανεξαρτήτως κομμάτων και ψεύτικων
ιδεολογημάτων, που πασάρονται για την εξαπάτηση του κόσμου, αισθάνεται
ψυχολογικά ως μια ενιαία ομάδα ενάντια σε οποιοδήποτε άνοιγμα στην κοινωνία,
που θα τους στερήσει μέρους της εξουσίας τους.
Η ηδονή της εξουσίας, σε συνδυασμό με 1) την υπερσυγκεντρωμένη ανεξέλεγκτη και απεριόριστη εξουσία που διαθέτει το πολιτικό προσωπικό, 2) την εξασφάλιση του ακαταδίωκτου, 3) τη δυνατότητα ισόβιας και κληρονομικής παρουσίας και 4) τη δυνατότητα απεριόριστου πλουτισμού και σκανδαλωδών προνομίων, αποτελούν ένα εκρηκτικό κοκτέϊλ, το οποίο ενώνει όλους τους επαγγελματίες πολιτικούς, ανεξαρτήτως κομμάτων και ιδεολογημάτων, σε μια ψυχολογικά ενιαία και κλειστή ελίτ, κρατώντας την κοινωνία έξω και μακριά, για να την εκμεταλλεύονται και να λαμβάνουν οποιοδήποτε μέτρο εναντίον του λαού, χωρίς να αισθάνονται την παραμικρή ηθική αναστολή.
Αυτό τη θανάσιμη για το λαό κλειστή ελίτ θα πρέπει θεσμικά να την σπάσουμε, διαφορετικά η ελληνική κοινωνία δεν έχει μέλλον. Η αποκέντρωση της εξουσίας, η κατάργηση του ακαδίωκτου, ο περιορισμός των θητειών, η κατάργηση των προνομίων και ο συνεχής δημόσιος έλεγχος της περιουσιακής κατάστασης των πολιτικών, είναι οι πρώτες αλλαγές που πρέπει να γίνουν, ώστε να αποκτήσουμε πολιτικούς που θα μάχονται για ιδέες και όχι για προσωπικό βόλεμα.
http://www.hassapis-peter.blogspot.gr/2014/02/blog-post_1818.html